Geen hart of vaatproblemen.

Mijn verhaal begint in september 2010.

Op één van mijn laatste vakantiedagen sta ik ’s ochtends op en krijg ik uit het niets ongelofelijke pijn tussen mijn borst en schouder links. Deze stekende pijnscheuten hielden enige tijd aan en ook mijn linkerarm en keel deden pijn. Toen ben ik gaan liggen en verdween de pijn. Heel bizar maar verder geen aandacht aan besteed, tot ik diezelfde ochtend tot 2 maal toe dezelfde pijn kreeg. Mijn vriend zei toen dat ik toch maar even naar de dokter moest gaan en zo geschiede.

Bij de huisarts aangekomen werd ik al opgewacht omdat ik had aangegeven het niet helemaal te vertrouwen. Ik had toen geen klachten meer. Dokter heeft mijn hart en longen beluisterd en vond daar niets bijzonders in. Na lichamelijke controle dacht deze dat ik last had van een spier, ik moest het maar even aankijken.

Terug thuis had ik geen klachten meer en dat bleef een paar dagen zo. Toen kreeg ik het opeens weer, steeds heftiger, steeds vaker. Dus maar weer naar de huisarts (andere dan eerste keer) en zelfde verhaal. Niets te horen, niets te zien, gevoelige spier.

Zo ging dit dagen door. Vakantie zat erop en weer gaan werken. Op mijn werk ook regelmatig last, dan ging ik even op een bank liggen en dan zakte het weer. Maar het ging van kwaad tot erger en dus weer naar huisarts gegaan. Deze stuurde mij door naar cardioloog, zei er niets van te verwachten maar dan was het in elk geval uitgesloten dat het hartproblemen waren.

ECG gemaakt en bloed laten prikken. Met uitdraai ECG langs balie Cardologie en naar huis gestuurd met enveloppe voor huisarts. Ik deze afgegeven en na even wachten kreeg ik te horen dat ik toch wel zo snel mogelijk terug naar cardioloog moest want er stond wat op de ECG. Huisarts heeft toen voor mij nieuwe afspraak gemaakt en ik kon de volgende ochtend al terecht. Daar werd ik verbaasd door een cardioloog aangekeken, onderzocht, en na bekijken van ECG van vorige dag verteld dat ik een dreigend infarct had. Dus gelijk opgenomen op hartbewaking en aan allerlei onderzoeken, infusen e.d. overgeleverd. Ik was wel geschrokken moet ik zeggen want ik had dit niet verwacht. Na cathederisatie en echo werd ik naar huis gestuurd. (nadat bloeddruk op peil was, want deze bleef al die tijd hoog). Er was niets aan de hand met mijn bloedvaten en met mijn hart. Gelukkig!

Na twee weken (zonder iets van medicatie) begon het gedonder weer opnieuw. Kreeg dezelfde klachten, steeds vaker, steeds heviger, maar ik, omdat ik al was “gecontoleerd” zeik iedere keer : niets aan de hand…

Totdat ik op zaterdag ochtend op bed zo’n erge aanval kreeg dat ik het letterlijk uitriep van de pijn. Toen heeft mijn vriend 112 gebeld. Toen deze er waren was ik weer bekomen maar werd ik toch onderzocht en naar ziekenhuis gebracht. Ik had, bleek de volgende dag, een infarct gehad.

Toen weer allerlei onderzoeken, weer cathederisatie. Ik had een kleine vernauwing van 10% en vaatspasme (angina pectoris). Dat hadden ze de eerste keer niet gezien… Wel waren de onderzoeken doorgestuurd naar Amphia Breda ter bevestiging. Toen hoorde ik dat ik door moest naar Breda want daar wou men toch nog even verder kijken. Weer cathederisatie (3de in 1 1/2 maand tijd) om tot de zelfde conclusie te komen. Een berg medicijnen mee en klaar is Kees! Wel afspraak voor controle over 1 1/2 maand.

Na een paar weken aan hartrevalidatie begonnen. Alles ging goed, weer voorzichtig aan het werk (3 halve dagen per week) en op naar herstel. Wel voelde ik regelmatig een “prikkeling” daar waar ik eerder de pijnschteuten voelde.

4 weken later echter krijg ik wederom zelfde klalchten en beland ik werderom met ambulance in het ziekenhuis. Weer een infarct.

Opnieuw onderzoeken (inclusief cathederisatie, de 4de!) en weer een andere uitslag. Wel vaatspasme, maar ook een vernauwing van 30 % precies in de splitsing van ader van voor naar achterkant van het hart. Te lastige plaats om iets aan te doen gezien het risico dat daar aankleeft.

Medicatie drastisch veranderd en in de loop van mijn ziekenhuisverblijf nog aantal malen aangepast na meer klachten.

Dit is nu allemaal 2 maanden geleden. Ik ben weer volop aan revalidatie bezig en aan het werk. Ik kan nu zeggen dat het echt goed gaat. Ik voel me goed (was voorheen, ondanks eigen zeggen, niet zo. Mens is nou eenmaal eigenwijs hé), geen last meer van steken of prikkelingen. Wel voel ik af en toe mijn hart kloppen en voel ik wat druk op mijn borst. Hier heb ik naar laten kijken middels ECG maar alles in orde. Dus ik heb er nu vertrouwen in. Ben al weer op controle geweest en hoef pas over half jaar terug te komen.

Moet wel veel medicijnen slikken vind ik, en dit voor de rest van mijn leven (ben 45).

Misschien een wat lang verhaal maar ik wou dit even van mij afschrijven. Ik heb dit gedeelte afgesloten en ga er met volle moed tegenaan.

Wel wil ik bij deze aan iedereen een goede raad geven : let goed op je lichaam, dit geeft veel aan. Laat het niet zomaar langs je heen gaan. Je hoeft uiteraard niet voor iedere (spreekwoordelijke) scheet die dwars zit te gaan maar ook niet alles negeren.