Geen vertrouwen in lichaam

Hallo allemaal,

Ik zal eerst beginnen over iets van mij zelf te vertellen.

Ik ben een vader van 37 zomers jong, samen met mijn vrouw hebben we een zoontje van bijna 5 jaar, waar het ook moeilijk voor te begrijpen is dat papa ziek is want hij kan het niet zien.

Mijn medisch avontuur begon op 13 november 2014 met een acute infarct, ik had tussen de middag zoon lief naar school gebracht op de fiets.

Tijdens het fietsen voelde ik een vervelende pijn in mijn linker pols en wat later ook in mijn schouder, in eerste instantie had ik zo iets van hé vervelend wat een vervelend gevoel.

Bij thuis komst begon de benauwdheid en het drukkende gevoel op de borst.

Hier op het gezondheidcentrum gebeld die een huisarts stuurde, die met de veronderstelling naar me toekwam het zal waarschijnlijk een paniekaanval zijn gezien mijn leeftijd, bij aankomst herkende ze gelukkig de symptomen en belde direct de ambulance. In eerste instantie was op de ECG niet duidelijk te zien dat ik een infarct aan het ondergaan was, maar de broeder had het gevoel van wel.

De dienst doende cardioloog wachte niet op de ECG en de bloed waardes maar maakte direct een echo, daarna ging ik gelijk door naar de OK, waar ik gekatheteriseerd werd en 1 stand geplaatst werd, er zaten nog 2 vernauwingen maar die waren niet acuut en kon evt op later tijdstip of met medicatie verholpen worden.

Na 4 dagen mocht ik weer naar huis, wat was ik blij, dat was voor korte duur want na 1,5 dag thuis te zijn had ik na een stevige lachbui weer die drukkende pijn op de borst.

Met de ambu naar het ziekenhuis, op de ECG niet te zien, bloedwaardes goed. Begin van de nacht kwam de verpleegkundige in gerend “gaat het wel goed met u”, voor ik het wist was ik weer op de OK en in de andere 2 vernauwingen zijn er stands gezet.

Veel pijn daarna gehad op de borst en er werd me verteld dat is standpijn “dat gaat vanzelf wel over”.

Mijn herstel ging daarna best redelijk goed, in december liep ik al weer 3 keer per dag met de hond buiten.

Fiets test gehad op 19 december en die zag er erg goed uit.

Op 29 december was ik buiten aan het genieten met mijn zoontje toen weer die vervelende drukkende pijn op borst kwam, waarop ik 112 belde en de ambu kwam.

Ondertussen was ik binnen gaan zitten in de gang (in de woonkamer zat onze hond) en heb mijn zoontje de voordeur open laten houden voor de ambulance.

In het ziekenhuis kon men niets zien op de ECG en uit de bloedwaardes, werd naar huis eind van de middag naar huis gestuurd, ’s avonds rond 21:00 een hele scherpe pijn op de borst waarvan ik zoiets had van het is niet mijn hart, naar de huisartsen post gegaan, die verwezen me door naar de SEH, daar werd ik weer aan de monitor gehangen, er werden foto’s gemaakt en werd binnenste buiten gekeerd.

Na een nacht op de cardio afdeling ’s ochtends een nieuwe fietstest gedaan en die kwam een heel stuk lager uit dan de eerste, mogelijk kon dat komen door dat ik erg verkouden was en werd wederom naar huis gezonden.

Ik kreeg het advies om contact op te nemen met een maatschappelijk werker.

13 januari werd ik ’s nachts wakker door stevige hartkloppingen die er pijnlijk waren (was net als of ik de 100m sprint had gedaan), tevens had ik een drukkend gevoel op de borst, weer naar het ziekenhuis.

Wederom werd alles gecontroleerd en er kwam niets uit.

19 januari naar mijn cardioloog voor controle en overleg, helaas begon het gesprek slecht want hij vertelde me “het zal wel tussen uw oren kunnen zitten”.

Op deze tekst ontplofte mijn vrouw even, maar toen konden we wel het dialoog met hem aangaan.

Gezien mijn terug kerende klachten waren we zelf al op zoek gegaan wat daar de oorzaak van kon zijn en de cardioloog was daar best mee eens en die legde ons toen uit dat ik waarschijnlijk een instabiele vorm van hartspasme zou kunnen hebben en dat de bètablokker daar een trigger voor zou kunnen zijn en die werd toen ook gestopt, tevens voelde ik niet dat ik mijn hart te zwaar belaste.

20 januari het eerste gesprek met de maatschappelijk werkster van de Capri (stichting Hart revalidatie), dat gesprek was dus danig intensief dat ik de drukken de pijn op de borst kreeg, ondertussen had ik zelf een Nitrospray verkregen via mijn huisarts, deze gebruikt en ik trok weer bij. Helaas kwam de druk weer terug, gelukkig was mijn huisarts nog aanwezig, die was van mening dat de klachten die ik weer vertoonde van het hart afkomstig waren en niet tussen mijn oren zat.

Via de huisarts een ambulance laten komen en die bracht me weer naar het ziekenhuis.

Wederom vond men niets op de ECG, van de dienst doende cardioloog kreeg ik iets om de ontspannen, dat werkte zo goed dat ik volledig van de wereld was en bijna paarse olifantjes zag.

Mijn vrouw is toen in gesprek gegaan met de cardioloog en de verpleegkundige, daar kwam uit dat ik mijn lichaam overdags te zwaar belaste wat resulteerde in een rust situatie dat ik een hartspasme kreeg die niet continu aanwezig bleef, waardoor er niets gevonden werd, maar wel mijn conditie deed verslechteren.

De cholesterol verlager werd ook gestopt en ik kreeg een andere bloedverdunners die de hartspasme verminderderen.

De hart revalidatie weer op gepakt en na een paar weken eindelijk wat verbetering, want ik was ondertussen van de hoog belastbare groep naar de midden belastbare groep gegaan.

5 februari ’s ochtends vroeg dacht ik dat ik aan de diaree was, helaas iets anders, het was bloed.

Naar de huisarts gegaan en die stuurde me door naar de SEH. Daar viel ik op een gegeven moment flauw na ontlasting. Mijn hart had wat moeite om mijn bloeddruk op peil te houden door het bloed verlies.

De arts wou me een nacht te observatie houden en mijn bloeddruk werd eigenlijk op peil gehouden door een infuus, de bloeding bleef aanhouden, waarop ik verder inwendig werd onderzocht.

Helaas was het al een vrijdag en ze konden niet in de dunne darm komen dus zou er na het weekend verder gekeken.

Zaterdag 7 februari voelde ik me redelijk en wou me gaan opfrissen, weer een stevige hartspasme waardoor ik in elkaar zakte en het verplegende personeel stevig liet schrikken.

Uit de ECG en de bloedwaardes konden ze niets vinden, maar dienstdoende cardioloog kon de verklaring van de hartspasme wel verklaren.

Volgens de internist was er niets aan de hand want volgens de gegevens was er niets en zat alles tussen mijn oren.

Overdag veel pijn gehad op de borst maar dat was een scherpe pijn die ik zelf ook niet als hart problemen beschreef.

Voor deze pijn is de internist aan het proberen geweest met diverse medicijnen deze te bestrijden.

Vanwege de pijn kreeg ik ’s nachts morfine en oxazepam, wat heb ik heerlijk geslapen die nacht.

Zondag 8 februari iets gevonden wat de scherpe pijn op de borst deed verdwijnen, het was een vloeibare maag beschermer die voor de maag ook pijn stillend was. Ik was ondertussen mijn zelfvertrouwen compleet kwijt, waardoor ik ’s avonds laat geestelijk volledig in elkaar storten, maar ik weigerde de oxazepam omdat ik me in de ochtend me zo beroerd voelde.

Maandag 9 februari het bloeden lijkt te zijn gestopt en heb nog steeds veel lichamelijke pijn en zit nog steeds in een extreme dip.

Dinsdag 10 februari voel me nog steeds extreem slap, heb een ijzer infuus gekregen, kreeg te horen dat ik naar huis mocht want het bloeden was gestopt en de bloedwaarde begon heel voorzichtig te stijgen, de oorzaak vermoedelijk bijwerkingen van mijn bloed verdunners.

Ondertussen ben ik nu thuis en ben nog heel zwak, ondertussen is er een afspraak gemaakt met de psychiater van de Capri om hulp te krijgen om alles te kunnen verwerken en weer vertrouwen te krijgen in mijn eigen lichaam en ik hoop over een paar weken iets aan gesterkte te zijn zodat ik voorzichtig met de revalidatie verder kan gaan.

Dit is mijn verhaal tot nu toe.

Groetje,

Chris