Geestelijk welbevinden na Open Hart operatie.

Mijn vader heeft vorig jaar maart een open hartoperatie gehad met zes omleidingen. Mijn vader is een ander mens geworden na deze operatie.

Mijn vader was die bewuste maandag in maart op weg naar zijn werk en raakte van de weg. Hij was het weekend ook al niet fit, duizelig en gewoon niet lekker. Mijn vader zwemt altijd op zondagmorgen maar ging nu niet. Dan is er echt iets aan de hand, want het is geen type die gauw bij de pakken neer gaat zitten. De maandagmorgen vertok hij in de auto, mijn moeder vertrouwde het al niet, hij kwam wat vreemd van bed en was steeds wat raar in het hoofd, maar ging toch.

Mijn vader is tijdens het auto rijden onwel geworden en raakt daarom van de weg. Er kwam politie en ambulance, maar hij wilde niet mee, hij voelde zich alweer beter, ga straks wel even bij de huisarts langs. Maar hij zakte weer in elkaar en ze zeiden meneer u gaat nu mee naar het ziekenhuis. Mijn vader dacht dat het het suiker was, maar de ambulance medewerkers, dachten aan het hart. In het zieknhuis had hij ernstige hart ritme stoornissen, kreeg hier med. voor en het leek allemaal wat beter te gaan. Er werd gesproken over een electrofysiologisch onderzoek, erg genoeg maar als het moet dan moet dat. Mijn vader lag er al een paar dagen en de vrijdags toch maar gekateriseerd, en toen bleek dat mijn vader ernstige verstoppingen had en dit niet meer gedotterd kon worden en dat men moest over gaan op een by-pass operatie.

Dit was enorm schrikken voor mijn vader en voor ons. Mijn vader kwam op de urgentie lijst en had het voordeel dat hij in het ziekenhuis lag, dan ga je voor de mensen die thuis zitten te wachten. De dinsdag kwam het bericht dat hij de donderdags werd geopereerd. nou werd het een feit en al met al erg spannend. Mijn vader was erg rustig hier onder, hij zei nog we gaan er voor en leek zo sterk. De donderdag middag geopereerd en de avond om 19.00 werden we gebeld dat de operatie was geslaagd en 6 omleidingen had gekregen. We gingen die avond naar het ziekenhuis, intensive care, wat er niet al te leuk uit ziet. Mijn vader kwam weer wat bij en herkende ons wel en sprak wat moeizaam, logisch.

De volgende dag kwamen we weer bij mijn vader hij lag nog op bed met nog van alles aan hem, maar was erg spraakzaam.

Toen was het alweer zaterdag en zat hij op de stoel en we schrokken van mijn vader, was verandert in een oud mannetje en had niks te vertellen. Na tien dagen mocht mijn vader dan naar huis en was dan al met al al zo n drie week in het ziekenhuis geweest. Het hertsel lichaamlijk ging voorspoedig, maar hij spreekt er niet over wat er allemaal is gebeurt en wat dat met hem heeft gedaan. Mijn vader is verandert hij was voorheen erg actief aanwezig en is nu passief. Hij mengt zich niet in een gesprek of wat ook maar. Ze zeggen dat het tijd nodig heeft en miijn vader zegt dat ook. Maar toch maak ik mij zorgen, hij is zo verandert. Mijn vader werkt alweer full-time en dat gaat goed. Wie herkent dit en wordt het weer beter wordt hij weer de oude. Mijn vader is niet de persoon die hier zijn verhaal zal vertellen en naar een psycholoog of iets dergelijks zal gaan. Dit raden wij hem dan wel aan.

Geschreven door dochter.