Gek weekend….

10 Februari kon ik weer naar de cardioloog in Stadskanaal. Ik had met mijn cardioloog in het UMC Groningen afgesproken om het via stadskanaal te spelen omdat ik dan daar kon revalideren. Mijn cardioloog in stadskanaal plande gelijk een fietstest als indicatie voor de revalidatie, voor de rest was hij blij dat deze medicijnen hielpen. Twee week later kon ik de fietstest doen en daarna zou ik gelijk de uitslag krijgen van mijn cardioloog. De fietstest zag er erg goed uit, mijn hartslag bouwde zich goed op en er waren geen ritmestoornissen. Het enigste wat er niet goed was, was mijn conditie. Mijn conditie was in de afgelopen anderhalf zo verslechterd, dat ik ver onder het niveau lag. Hiervoor werd de revalidatie gelijk aangevraagd en we spraken af dat er weer een controle afspraak zou komen na de revalidatie.
Een week later had ik gelukkig al mijn intake voor revalidatie, ik was blij dat er vaart achter werd gezet om mij weer beter te krijgen. Mijn fysiotherapeut was een hele leuke en spontane vrouw, dat maakte het gesprek erg aangenaam. Tijdens het gesprek werden mijn hobby`s en mijn hele geschiedenis wat betreft ziekte besproken. Daarna kreeg ik een rondleiding en moest ik even fietsen onder ECG begeleiding, dit houd in dat mijn hartslag goed in de gaten word houden. Ze hamerde er flink op dat ik goed naar mijn lichaam moet luisteren en beslist niet over mijn grenzen heen moet gaan, als ik dit zou doen zou mijn lichaam afbreken en zou het herstel heel lang duren. Na het gesprek maakten we alvast wat afspraken, want het was de bedoeling zijn dat ik twee keer in de week een uur kom revalideren. Een week later kon ik beginnen met het revalidatieprogramma. 

Ondertussen is er ook nog heel wat gebeurd, dit had niets met mijn hart te maken maar was wel erg vervelend. Ik werd op een vrijdagavond erg benauwd, ik had slecht geslapen en het werd alleen maar erger. Ik besloot de volgende ochtend langs de dokterspost te gaan, de dokter constateerde oververmoeidheid en conditiegebrek mijn longen waren schoon. Ik bleef erg benauwd, maar ik dacht dat de dokter wel gelijk zou hebben. Ik ging weer naar huis en deed het rustig aan, maar ik bleef benauwd.Zaterdagavond begon ik in eens wat raar te praten, toen ik in de spiegel keek zag ik dat mijn mond helemaal scheef stond. Ik vond het erg vreemd, maar ik nam maar een lolly zodat verder niemand in huis het zou zien aangezien ik s`morgens ook al wat had en naar de dokterspost was geweest. Maar de pijn in mijn mond werd steeds erger en ik liet aan mijn ouders en zus zien dat mijn mond scheef stond en ik praatte ook erg raar. Na drie kwartier waarin het steeds erger werd besloten we de huisartsenpost te bellen en we konden direct komen. De dokter die ons hielp had nog nooit zoiets gezien, als ik mijn ogen dicht deed en mijn tong uitstak ging die helemaal naar links, en bij pas op de plaat had ik een afwijking naar rechts. De dokter vond het heel raar en besloot mij naar de spoedeisende hulp te sturen om door een neuroloog gecontroleerd te worden. De pijn in mijn kaken werd steeds erger, het was net of mijn kaak helemaal uit de kom was en mijn tong kreeg ik helemaal niet in mijn mond, mijn tanden stonden heel krampachtig op elkaar en ik beet continu op het bot in mijn mond. Zulke pijn had ik nog nooit gevoeld, en ik wens het ook niemand toe ooit te voelen. 

Bij de spoedeisende hulp aangekomen moest ik een CT scan van mijn hoofd laten maken en er werd bloed geprikt. Ik had enorme spasmes in mijn mond en ik had ondragelijke pijn. De neuroloog onderzocht mij en dacht aan een bepaalde spierverkramping, maar er moest worden uitgezocht wat voor verkramping dit was. Hiervoor moest ik worden opgenomen. Ondertussen bekeek de neuroloog alle testen en mijn geschiedenis, toen kwam die terug met de vraag: ‘Hoelang gebruik je de primperan al?’ dit is een medicijn voor mijn spastische darm, dit medicijn gebruikte ik nog maar een dag ‘Ja’ zei de neuroloog ‘dan weet ik bijna zeker dat het daar door komt’ Nu blijkt dat in zeer zeldzame gevallen acute ernstige spierverkrampingen en spasmes in de mond kunnen voorkomen bij dit medicijn. Mijn neuroloog had dit 15 jaar geleden voor het laats meegemaakt, kun je zien hoe weinig dit voorkomt.Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en ik kreeg een spierverslapper, de ochtend erna ging het veel beter. Ik kon weer goed praten en mijn kaak stond weer normaal, ik had nog wel veel pijn in mijn mond maar dat kwam omdat alles zo op spanning had gestaan.  Voor de benauwdheid waar ik nog steeds last van had, kreeg ik een pufje de neuroloog zei dat ik bronchitis had.  Ik bleef nog een nachtje extra in het ziekenhuis en ik mocht daarna weer naar huis.

Die dag dat ik weer naar huis mocht ben ik s`avonds weer naar de huisartsenpost gegaan, ik had het nog steeds er benauwd en moest veel hoesten. Maar ook deze dokter vond net als de zaterdagochtend dat er niets aan de hand was zei dat ik helemaal geen bronchitis had. Mijn hartslag was iets te hoog, hierdoor was ik volgens de dokter benauwd. Ik moest een extra propranolol tablet nemen en ik moest het rustig aan doen. Ik vond het een raar verhaal en voelde aan mijn lichaam dat deze dokter geen gelijk had, ik was al vaker benauwd door mijn hoge hartslag. Maar dat voelde heel anders, nu deed mijn luchtpijp ook gewoon pijn en ik had moeite met ademhalen.De volgende dag ben ik naar mijn eigen huisarts gegaan en bleek dat ik toch daadwerkelijk iets had. Ik had een luchtweginfectie, geen bronchitis maar mijn holtes waren ontstoken. Ik kreeg een antibiotica kuur en ik moest stoppen met de puf. Hierdoor had ik dus ook al dagen verhoging, want dat begreep ik al niet. Ik vond het frustrerend dat de dokters bij de dokterspost zich er zo makkelijk vanaf maakten, door te zeggen dat ik niets had terwijl dat wel zo was. Ik heb dus een heel apart weekend gehad, met de ergste pijn die ik ooit gevoeld heb en twee nachtjes ziekenhuis.Gelukkig had dit niets met mijn hart te maken, dit was gewoon even vervelend en domme pech.

Gelukkig mag ik maandag beginnen met refalideren, heb er zin in!!! 
Ilonka