happylil terug van weggeweest……

Beste allemaal,

Godzijdank! Ik ben weer thuis na een week flink bikkelen in het AMC.

Ben op woensdag 17 augustus geopereerd. Ring om de mitralisklep, het ASD gesloten, een maze ablatie en tot slot de pacemakerdraad die door de Tricupidalisklep loopt, gefixeerd aan de boezemwand, waardoor deze klep ook moet stoppen met lekken.

Ik kan jullie vertellen dat het voor mij best allemaal ingrijpend is geweest en niet alleen na de operatie maar ook ervoor.

De stress vlak voor de operatie, het moment dat je afscheid neemt van je dierbaren en de angstige blikken vangt…..echt niet leuk.

De operatie zelf is voorspoedig gegaan, duurde 6 uur. Op de IC snel ontwaakt om direkt es flink aan het kotsen te gaan (sorry maar het was echt kotsen met de daarbij behorende ranzige geluiden ) Medicijnen tegen de misselijkheid hielpen niet dus na overleg gestopt met morfine welke waarschijnlijk de veroorzaker was. Ben van 18.00 uur tot 24.00 uur op de IC verbleven en moest wegens plaatsgebrek overgeplaatst worden naar MC. Daar ben ik een dag wezen logeren en vervolgens op vrijdagochtend 19 augustus terug naar zaal.

Pas op zaal kwam ik tot rust…weg met alle geluiden, toeters en bellen, drains en katheters….

Ben op woensdagochtend 24 augustus ontslagen. Moest uiteraard wel eerst een controle echo laten uitvoeren.

Op het moment dat ik ontdekte,en de echoscopist mij vertelde, dat de kleppen helemaal niet meer lekten, werd ik zo emotioneel en moest eigenlijk heel hard huilen, maar er zat een vreemde vent naast me en ik heb me weten te vermannen en mn tranem weggeslikt. Dit was toch waar het om ging, hier hadden we met zn allen voor gestreden, dit ene moment…

Het is nu vrijdag en ik heb inmiddels alweer een nacht op de hartbewaking doorgebracht wegens hardnekkige ritmestoornissen. Gelukkig heeft de cardioloog de stoornis kunnen “vangen” op het ECG en ik mag weer aan de Propafenon, een soort landbouwgif.

Mijn conditie is NUL. Maar dat komt wel goed. Als mn benen harder willen dan het conditioneel kan, gaat mn hart als een razende tekeer en krijg ik het spaans benauwd, ik moet me houden aan de adviezen van dokters en therapeuten..

Verder in mijn bovenkamer heeft de euforie plaats gemaakt voor realiteit en wat sombere gedachtes….komt wel goed hoop ik, het is nog maar zo kort geleden allemaal.

Heb op de afdeling in levende lijve kennis gemaakt met onze hartgenoot “Concetta” , lag er nog even wegens een longontsteking.

Ik heb heel veel steun gehad aan alle lieve en bemoedigende woorden van familie, vrienden en natuurlijk jullie hartgenoten.

En echt waar, onderschat het niet, het heeft me enorm geholpen!!

Groetjes van Lil