Hardnekkig Ritmestoring

Hallo beste lotgenoten en lezers,

Ruim een jaar geleden is het alweer en ik ben nog aan het dokteren.

Hier even een up-date over 2010 tot nu toe.

2010 begon rustig totdat ik op 27 Januari het weer heel benauwed kreeg, en ja hoor ik had weer hartritmestoring, dus weer richting de 1ste harthulp, ze hebben me weer een klap gegeven (cardioversie) dit wordt uitgevoerd onder narcose met een delifibrator.

Helaas was het op

1 Maart weer foute boel en ik had weer een klap nodig om in het goede ritme te komen.

Zelf blijf ik er erg rustig onder, het doet geen pijn, het is alleen verveelend.

Op 28 Maart ging het weeeer mis!!

En kreeg ik weer een klap, deze keer was het minder prettig allemaal.

De dienstdoende artsen hebben me lek geprikt, wel 4 x mis geprikt, uiteindelijk kwam de narcotiseur zelf het infuus inbrengen, en dat in 1 x keer goed!!!

Het is bijna niet te geloven maar op 4 April lag ik er weer in, nog met een blauwe arm van het vorige weekend die ze lek hadden geprikt.

Zelfs het personeel van het ziekenhuis stond ervan te kijken dat ik weer binnen kwam.

Afine dit keer trok ik me mond open……….

Jullie mogen me niet prikken zei ik en liet mijn arm zien, daar schrokken ze van en toen werd er gelijk overlegd dat gelijk de narcotiseur het infuus maar in moest brengen, deze begon wel te mopperen tegen de ass. omdat zij het nog niet had gedaan, waarop ik zei Dat is mijn schuld, zij mogen het niet meer doen!!!Moet je GVD me arm zien (en dat op 1ste paasdag ). Ik schijn diepliggende aders te hebben en erg dun (toch nog iets slanks aan me )en daarbij rollen ze ook nog weg , wat een toestand niet??!!

Een hoop bla bla bla en toen was ik weg, had ik ook gedaan als ik haar was , maar afine het was wel weer gelukt. Een klap en Kaatje was weer geresset.

Ik werd wakker met pijn op me borst, ik keek en wat denk je, stond dat vierkantje van de patch die ze opplakken gebrand op me lijf!!! Verbrand dus, ik gebruik nu al me zonnebrand creme

Het jeukt nu als de pest en het ziet er raar uit. Net alsof ik klap heb gehad met de koekenpan.

2de Paasdag zat ik weer op de camping bij mijn ouders gezellig aan de koffie.

Dinsadag 30 Maart heb ik een intake gesprek gehad in het OLVG te Amsterdam over Ablatie.

Hiervoor kom ik in aanmerking, de wachttijd is +/- 5mnd, door dit alles moet ik naar mijn cadrioloog om het navoren te halen, dit wordt te gek anders. Afspraak volgt, weer afwachten dus.

De ablatie klinkt uitvoerbaar maar is niet onder narcose, dit is onprettig en pijnlijk, ik heb op diverse forums gelezen dat het geen pretje is en de slagingskans is 80%.

Ik heb 2 verschillende storingen dus het gaat ongeveer 8 uur duren die operatie, nou las ik dat je morfine mag vragen, en JA dat ga ik doen, ik schijt bagger. Hopelijk doen ze dat, dat is per ZH en arts verschillend.

Dit gaat mij niet in me koude kleren zitten allemaal, ik moest zelfs tekenen dat ze dat mogen uitvoeren ivm risico’s. En een hele vragenlijst invullen.

Ik heb niet getekend en heb een ? neergezet en als opmerking..ik durf niet!!!

De cardioloog gaat mij eerdaags bellen om dit met mij te bespreken.

Nou zijn er veel mensen die zeggen JOH je moet het doen! Tuurlijk overweeg ik het, maar het kwam koud op me dak, dus ik zit niet op die gemakkelijke uitspraken te wachten van vrienden en familie, daar wordt ik pissig over, ga er maar zelf liggen dan.

Graag wil ik posetieve verhalen horen wat deze ingreep betreft voor mijn eigen gemoedsrust, ik weet dat dit ook niet langer kan doorgaan, maar toch ik heb even een zetje nodig.

Groetjes Karen