hart hoor!

Hallo allemaal,
hier mijn hartverhaal. Ik ben koen, 36 jaar en heb een zoontje van 7. Ik heb een vriendin met 2 kinderen en we hebben het heel gezellig samen.
Echter in mei van dit jaar kreeg ik de griep. Kan gebeuren denk je dan. Echter na een weekje ging de griep niet over. Naar de huisarts, bloed laten prikken en bleek ik bloedarmoede te hebben. staaltabletten slikken en dan moet het beter gaan. Na een week nog geen verbetering, weer huisarts, weer bloedprikken en thorax foto laten maken. Nog steeds bloedarmoede en dezelfde klachten. snachts onwijs zweten, koorts, slap en algeheel onwel. De huisarts heeft me door gestuurd naar de internist.
Ik werd opgenomen en dat was een enorme schrik, ik heb nog nooit in het ziekehuis gelegen dus in mijn hoofd dacht ik gelijk dat ik iets ergs had. na een hoop onderzoek en bloedkweken kwam het eruit. Ik had een ontsteking in mijn……hart. Er werd gevraagd of ik wist dat ik een enorme ruis in mijn hart had, verder vroegen ze of ik wist dat ik een bicuspide aortaklep had(schijn ik mee geboren te zijn). Nou zeg daar had ik geen idee van. Toen kwam de behandeling, 6 weken lang antibiotica 6 keer per dag……mijn god. dat komt wel ff rauw op je dak. dat betekende dus 6 weken in het ziekenhuis blijven, mijn zoontje weinig zien…….maar ja, ik ga ervoor! Ik moet dit doen, ik heb geen andere keus dacht ik.
na 3 weken kreeg ik een slokdarm echo om te kijken of mijn hart schoon was. Nou dat bleek het geval echter was mijn aorta klep zo lek dat deze tzt wel zou moeten worden vervangen. binnen een jaar waarschijnlijk.
Mijn bloedwaarden waren goed en ik mocht naar huis. Echter eenmaal thuis bleek dat ik helemaal geen conditie meer had, dus naar de hartrevalidatie. maar dit hielp ook niet. Ik kon niet meer werken en was ontzettend snel buiten adem. Ik leek wel een oude kerel! ik ben daar ontzettend van geschrokken.
Ik kreeg vlak na mijn ontslag uit het ziekenhuis ook nog eens hartritme stoornissen. Drie cardioversies gehad(elektrische schokken) om mijn hart weer in het ritme te krijgen, echter mocht dit niet baten. Met medicijnen is het wel gelukt. met metroprolol is het wel gelukt. De cardioloog heeft toen alles in het wer gezet om de operatie te planne. Ik zou een nieuwe aortaklep krijgen.
nou, op 1 september moest ik me melden in het zoekenhuis wezenlanden in zwolle. Op 2 september zou het dan gebeuren. In deventer had ik alle vooronderzoeken gehad en alles was ok dus de operatie mocht doorgaan.
op 2 septmber om 11.30 begon de operatie. De chirurg zou bekijken of hij mijn eigen klep kon repareren, als dat niet kon dan zou hij er een mechanische klep inzetten. 
Om half 4 was ik klaar en om half 6 mocht mijn vriendin en mijn familie bij me komen kijken op de ic. Ik was toen net gereed, ik heb echter vlak na de operatie een nabloeding gehad. Deze is met medicatie weer gestopt. Aan mijn voeteneind hadden ze een foto geplakt van mijn zoontje zoals ik dat gevraagd had. Daar doe ik het allemaal voor.  
De volgende ochtend naar de verpleegafdeling. Ik voelde me redelijk en was heeeeel blij dat het achter de rug was.
Mijn vriendin was er en dat vond ik heeeeeeeel fijn. Het heeft allemaal ontzettend veel indruk op me gemaakt….niet te verwoorden.
Donderdag was ik dus op de verpleegafdeling. Vrijdag……kreeg ik koorts, 39,5. Gelijk is er weer antibiotica aangesloten. Ze waren bang dat de bacterie weer terug was en dat moest ik nu echt niet hebben!!!!! Maandag was de koorts weer weg. Ik zou naar mijn eigen ziekenhuis gaan na 4 dagen maar dat zat er voor mij nu niet in. Ik moest blijven. Er is bloed op kweek gezet en op van alles en nog wat gecontroleerd.
Ik voelde me echter helemaal niet lekker. Ik had wel geen koorts meer maar voelde me niet lekker. Ik had bloedarmoede en kreeg een bloedtransfusie van 1 zak. Hier voelde ik me ongeveer 1 dag iets beter van. De dag erna voelde ik me zeker niet beter.
De derde week in het ziekenhuis brak aan, ik voelde me wel iets beter en ik mocht naar huis. Alleen wilden ze nog een slokdarm echo maken om te kijken of de klep wel ok was. Nou……er bleek bloed in hartzakje te zitten. Nog van de operatie. Dit moest er wel uit. Gelukkig was er een ok beschikbaar en kon ik gelijk onder het mes.
Er zat een halve liter in, er was ook een drain geplaatst. Zaterdag mocht de drain eruit. Toen ging het ook weer wat beter, Maandag ging het zo goed dat ik naar huis mocht. Ik sprong echt een gat in de lucht. Zo zie je maar, wat een opname van 8 dagen is werd er een van 20 dagen…..Maar ja, als alles maar ok is.
Ik ben nu een paar dagen thuis en het valt me niet mee. Weer is mijn conditie helemaal weg. Maar ik heb er vertrouwen in dat dat weer helemaal goed komt.
Straks weer naar de revalidatie en dan kom ik weer helemaal bovenop.
Ik heb van van alles last maar iedere dag maak ik een heel klein stapje. vele kleine stapjes maken hele grote.
Ik ben in ieder geval weer thuis bij mijn gezin! Het zonnetje mag weer gaan schijnen!

Koen