Hart-stikke leuk verhaal!

Ik heb getwijfeld of ik mijn verhaal hier zou vertellen. Ik hoef niks van me af te schrijven of zo, dus waarom zou je dan? Maar ik heb gemerkt dat er mensen zijn die wat aan mijn ervaringen hebben. En bij mij is het eigenlijk allemaal heel goed verlopen. Naast alle nare verhalen die je op deze site kunt vinden, is dat dan misschien ook wel eens aardig om te lezen. Voor het evenwicht, zullen we maar zeggen… Dus daar komt ‘ie:

Ik ben inmiddels 45 jaar, getrouwd, twee kinderen (vijftien en achttien) en ik had al een tijdje klachten: druk op de borst bij het sporten (spinning, skieën), later ook bij normaal bewegen, stukje lopen, etc. Ook na het eten. Omdat ik te zwaar ben en een drukke baan heb, had ik mijn conclusie snel getrokken. “Ik moet toch eens wat af gaan vallen en wat meer gaan bewegen en sporten”. Tuurlijk, joh….

Half april toch maar eens een beetje op internet zoeken, wat zou het kunnen zijn. En daarna naar de huisarts, want mijn symptomen vond ik precies terug met het etiket “angina pectoris” erop. De huisarts verwijst me naar de pijn-op-de-borst-poli, van het Sint Fransiscus Gasthuis in Rotterdam. Ik kan op maandag 26 april terecht. En ik ben onder de indruk. Wat een geweldige service! In een halve dag wordt een hele reeks onderzoeken gedaan (o.a. bloedonderzoek, ECG, echo, inspanningstest, etc.) en je krijgt direct de uitslag.

Die uitslag is helaas niet zo goed, da’s wel jammer. De cardioloog vermoedt dat ik een vernauwing heb in mijn kransslagader. En dat wil hij nader onderzoeken met een hartcatheterisatie. Ivm de meivakantie, volgende week, stel ik vrolijk voor om dat onderzoek dan ná de meivakantie te doen. Kunnen we nog even, zoals gepland, een weekje naar Zuid-Frankrijk. De dokter wil dat dan liever ervoor doen, dan weten we maar zeker dat er niks aan de hand is. Er is een gaatje op woensdag 28-4.

Opname op dinsdagavond 27-4. Ik slaap voor het eerst in een ziekenhuis! Onderzoek vindt plaats op wo. ochtend 28-4 en laat minstens drie forse vernauwingen zien. Op één plek heeft het lichaam zelf al een omleiding gemaakt, dus het is niet van vandaag of gisteren. Met medicijnen en/of dotteren niet op te lossen en daar ben ik eigenlijk meer verbaasd over dan geschrokken. Dus opereren, in het Amphia Ziekenhuis. En terwijl ik nog op de behandeltafel lig, wordt ik aangemeld. Een weekje Argelès-sur-mer wordt dus (voor mij) een weekje Breda.

Op ma 3-5 ga ik met de ambulance naar Breda. Daar vindt de opname plaats. Alles prima geregeld, goede info, ook voor mijn vrouw en de kids. Heldere afspraken over communicatie en wanneer ook al tijdens de operatie gebeld wordt met info over de voortgang. Iedereen komt langs: fysio, anesthesist en de hartchirurg. Hij geeft aan dat hij vijf, wellicht zes omleidingen (het worden er steeds meer!) gaat maken. Hij gaat een slagader uit de linkerarm gebruiken, dat is nog beter dan een ader uit het been. Omdat ik nog wat jong ben, moet ‘ie nog een tijdje mee.

’s Avonds voorbereiding op operatie, scheren, wassen, etc. Ik voel me behoorlijk relaxt en maak me, wellicht vreemd, geen zorgen. Heb de dokter letterlijk gezegd: als u nou doet wat u goed kunt, komt het best in orde. Dat belooft ‘ie.

Ik weet dat het nodig is en dat ik er geen invloed op heb. En volgens mij gaat het niks helpen als ik me druk ga maken. Dus ik laat het bewust aan de artsen over.

Op de dag van de operatie krijg ik ’s morgens weer een rustgevende slaappil. Ik weet dat ik weggereden ben van de afdeling af, maar verder? Kan me nauwelijks herinneren dat ik op de OK aan ben gekomen. Ik word ’s middags wakker aan de slangen, maar ook dat staat me nauwelijks bij. De chirurg komt langs en geeft aan dat het zeven (!) omleidingen zijn geworden. Mijn vrouw en de kinderen komen op bezoek en ik zie aan hun gezichten dat ik er kennelijk niet geweldig uit zie. Overal slangen, infusen, etc. Ze maakt twee foto’s en als ik ze een paar dagen later terug zie, snap ik het wel. Het ziet er nogal spectaculair uit. Ik voel me overigens best goed en voel beslist geen pijn, daar wordt wel voor gezorgd.

Om vijf uur in de nacht word ik wakker op de IC en ik vraag aan de zuster of ik mijn telefoon even mag en dat mag. Met een tweede kussentje onder mijn rechterarm (de eerste ligt onder de linker donor-arm) stuur ik een persoonlijk sms-je aan wat familie en vrienden. Bijzonder dat ik (om 5 uur ’s nachts!) binnen 10 minuten drie berichtjes terug krijg! Ze denken aan me…

Wo 5-5 ga ik terug naar de afdeling en dan gaat het herstel eigenlijk best snel. Ik krijg vloeibaar voedsel (vla, melk, yoghurt) en ik mag ’s avonds in een stoel zitten. Tien minuutjes, of zo lang als ik het vol hou. Na drie kwartier (!) ga ik maar terug mijn bed in. Kan best langer, maar ik wil niet overdrijven. Je kan ook té stoer zijn…

Vanaf donderdag normaal eten en het bed uit, stukje lopen over de gangen. Veel praten met lotgenoten en ervaringen uitwisselen. Gaat verder wel goed, maar ik voel best wat pijn aan het borstbeen en dat valt wat tegen. Ik durf niet te hoesten, maar moet af en toe wel en dat kost veel kracht. Verder herstel ik goed. Ik voel me niet ongemakkelijk na wat er is gebeurd. ’t Is een serieuze operatie, maar ik heb nooit het gevoel gehad, en ook nu niet, dat mijn lichaam me in de steek heeft gelaten of zo. Ik ben ook absoluut niet bang om te bewegen.

Ma 10-5 naar huis! Onderweg met de auto van Breda naar Bergschenhoek vind ik eigenlijk alles wel mooi er uit zien. In ieder geval mooier dan me voorheen was opgevallen en we hebben dat stukje toch écht veel vaker gereden…

Woensdag ga ik ’s middags mee naar de waterpolowedstrijd van mijn zoon en daar zijn sommigen erg verbaasd over, maar ik voel me uitstekend, dus waarom niet? Ik sms mijn collega-coach, die op de Canarische Eilanden met vakantie is, over de uitslag van de wedstrijd (15-1 verloren!) en mijn ziekenhuisopname van de afgelopen twee weken en hij stuurt me een fantastische sms terug. (“Goh, wat erg zeg! 15-1 verliezen…..”.)

Vrijdag 14-5 : gisteravond niet in slaap kunnen komen. Na twaalven begonnen met dit verhaal, omdat ik bang ben dat ik straks anders alles vergeten ben. De volgende dag ga ik doen wat ik me al had voorgenomen: lopend naar het dorp. Dat is heen en terug bij elkaar ongeveer 3 km. Maar het gaat eigenlijk heel goed. Binnen het kwartier sta ik in het centrum, paar boodschapjes gedaan en daarna weer terug.

’s Middags bezoek, daarna komen de buren nog even wat drinken en het is (voor het eerst sinds ik thuis ben) weer om even in de tuin te zitten. Lekker!