Hartinfact

Op 15 juni 2009 fietste ik van het sportpark naar huis, ik dacht dat ik die avond wat last had van mijn longen. Onderweg kreeg ik het steeds benauwder en ook veel pijn op de borst. Toen ik thuis was en ook uitstraling had naar mijn linkerarm wist ik voldoende. De arts constateerde vrijwel direct dat ik een hartinfarct gehad had. Binnen een uur was ik in het ziekenhuis en ben ik gelijk gedotterd.

Het revalideren verliep voorspoedig en na 3 maanden ging ik weer 4 uur per dag werken (administratief). Ik had het gevoel dat ik snel weer fulltime aan de slag kon. Helaas merkte ik in november dat ik niet vooruit maar eerder achteruit ging. Op 14 december 2009 kreeg ik weer zoveel klachten dat ik weer met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht werd. Ik wist dat er nog een kransslagader gedeeltelijk dicht zat, dit hadden ze me al in juni verteld, maar de artsen hadden verwacht dat dit geen problemen zou geven, door de medicijnen die ik mee kreeg.

Opnieuw werd ik gedotterd en werd er weer een stent geplaatst. Na 8 dagen mocht ik weer naar huis en dacht nu is alle ellende voorbij, niet wetende wat mij nog te wachten stond. Precies 1 week nadat ik thuis was op 30 december 2009, kreeg ik weer problemen en belandde dus weer in het ziekenhuis.

Opnieuw werd ik gedotterd, ditmaal via de pols, het werd een verschrikking. Het duurde meer dan 2 uur en tijdens het dotteren kreeg ik weer een hartinfarct, ik had veel pijn. Ook werd mij verteld dat mijn kransslagader er nog niet goed uit zag en dat dit het laatste was dat ze voor mij konden doen, dus geen stent meer en geen bypass. U zult begrijpen dat mijn vrouw en ik erg overstuur waren. Iets later werd dit door de assistent cardioloog anders uitgelegd, met medicijnen zou het goed moeten gaan. Ik ben nu inmiddels weer bijna 3 weken thuis, de eerste 2 weken heb ik continu pijn op de borst gehad, dat is nu weer iets minder, maar nu heb ik een verschrikkelijke vermoeidheid over me, 100 meter lopen is me al te veel, terwijl ik altijd fanatiek gesport hebt.(misschien door de medicijnen?) Ik hoop dat het langzamerhand wat beter gaat, dan zal ik ook weer meer vertrouwen in de toekomst krijgen.

Zijn er lotgenoten die met vergelijkbare vermoeidheid te maken hebben gehad?

Groetjes,

Bas