Hartinfarct 2002

Hallo,
Ik ben Gert. Ik ben inmiddels 49 jaar oud en leef nog steeds. Dit ziet er misschien een beetje cynisch uit maar zo voel ik het wel. In februari 2002 heb ik tijdens mijn vakantie een hartinfarct gekregen in het overnachtingshotel bovenop de Fernpass in Oostenrijk. We waren onderweg naar Fiss. Voor mijn gevoel kreeg ik symptomen welke absoluut niet in relatie stonden met een infarct. Naderhand bleek dit wel het geval te zijn. Onder het genot van een heerlijk pilsje kreeg ik plotseling een enorme steek tussen de schouderbladen. Geen pijn op de borst of armen. Ik werd er gewoon beroerd van en dacht dat dit door de pijn kwam. Ben daarop naar het toilet gegaan waar ik ben flauwgevallen. Mijn tweeling van destijds 6 jaar oud kwamen mij zoeken. Ik ben daarop naar bed gegaan en heb mijn lieve vrouw en tevens vriendin over mijn rug laten lopen omdat ik dacht dat het in mijn rug was geschoten. Hele nacht wakker gelegen met enorme pijn. Ben uiteindelijk veel te laat bij een huisarts in Imst aanbeland die ook dacht dat ik rugpijn had (gedeelte van de voorwand afgestorven i.v.m. te lange tussentijd diagnose). Bij het afrekenen in depraktijk vertrouwde de arts het niet helemaal en heeft alsnog een ECG gemaakt. Vanaf dat moment is het snel gegaan. In de ziekenauto naar Zams bij Landeck. Diagnose Infarct. Direct opgenomen op de intensive care waar ik de volgende dag een hartstilstand heb gekregen. Gedefibrileerd. Overgebracht naar het Universiteitsziekenhuis te Inssbruck. Heb uiteindelijk zo'n zes weken in ziekenhuizen verbracht waarna ik in begin april 2002 na een 4-voudige bypassoperatie in Eindhoven naar huis mocht gaan. 
Mijn leven is sindsdien volledig veranderd. Iedereen in mijn omgeving is van mening dat ik roekeloos gedrag vertoon. Ik ben de eerste 2,5 jaar volledig de weg kwijt geraakt. Dat wil zeggen dat ik iedere morgen blij was dat ik weer wakker werd. Ik was doodsbang dat ik dood zou gaan. Op dit moment beleef ik deze angst nog steeds en heb regelmatig angstaanvallen welke zich uiten in hyperventilatie en kokhalzen. Ben ook van mening dat ik niet oud zal worden en haal alles op mijn manier uit het leven terwijl mijn gezin er met argusogen naar kijken. Drink regelmatig een aantal glazen wijn. Kan enorm genieten van een goede sigaar en weet dat ik dit eigenlijk niet moet doen. Ik heb namelijk enorm veel geluk gehad dat ik nog leef. Deze week nog gelezen in de krant dat 50% sterft als niet binnen 4 uur een behandeling is gestart. Bij mij zat er 8 uur tussen. Ik zou wel willen veranderen maar kan dit niet alleen. Ik zou niet weten hoe. Ik besef dat ik met mijn houding zeer egoistisch ben. Ik beschouw het als mijn leven en denk dat niemand weet wat ik zoal voel, waardoor ik me zo gedraag. Ik werk nog steeds fulltime als verkoopleider dus een stressvol beroep. Het liefste zou ik hier mee stoppen omdat ik alle stress wil vermijden. Ik denk dat ik binnenkort toch hulp moet gaan zoeken.
Mijn verhaal op deze site zal wel een klein beginnetje zijn.