Hartinfarct, 2x hartkatheterisatie, 4x gedotterd, 11 stents

Wo. 27-9-2006

Tijdens het schuren op zolder; druk op de borst, zweten. Mijn vrouw roept toevallig voor de koffie en ik besluit daarop meteen naar beneden te gaan. Beneden zit mijn vrouw en zoon. Ik laat het nog niet gelijk merken, maar ben zoekende hoe ik me moet gedragen. Ik zucht wat en zit op een krukje in de keuken en zeg mijn vrouw dat ik klachten heb zoals hierboven omschreven. Met in mijn achterhoofd dat ik ook wel eens een keer klachten omtrent mijn hart zou krijgen vanwege familiair. Mijn moeder en vader hadden het allebei aan hun hart. Moeder overleden op 5 mei 2003 wegens acute hartstilstand. Daarvoor heeft zij al eens een bypass-operatie ondergaan met daarna nog eens een keer – als een van de eerste in Nederland – een stent geplaatst. Vader op 22 april 2008 overleden, maar niet aan zijn hart. De pijn op mijn borst wordt almaar heviger en begin nou wel erg veel te zweten. Mijn vrouw probeert nu de dokter te bellen, wat niet wil lukken. Geef aan dat ze 112 moet bellen, want voor mijn gevoel zit dit niet goed. Na contact te hebben gehad met 112 en uitgelegd te hebben wat het probleem is sturen ze gelijk een ambulance. Rustig blijven zeggen ze, maar dat valt niet mee. Ik was nog in mijn schilderskleren en dacht, als ik toch naar het ziekenhuis moet, dan maar netjes. Heb me dus nog weten om te kleden. Na ong. 10 minuten arriveerde de ambulance en kwamen – na aangesloten te zijn op een hartfilmpje – er achter dat ik midden in een hartinfarct zat. Daarbij hyperventileerde ik ook nog eens. Na een supersnelle rit met de ambulance samen met mijn vrouw werd ik een kamer ingereden waar het verpleegpersoneel al klaar stond. Mijn kinderen waren inmiddels ook al aangekomen. Na aangesloten te zijn op de hartmonitor en diverse onderzoeken werd ik klaar gemaakt om gedotterd te worden. Bij de operatie zijn er twee stents bij geplaatst. De volgende dag melden ze dat ze alleen de ergste vernauwingen hadden aangepakt, er zijn nog meer vernauwingen geconstateerd, maar dat is voor latere zorg. Dit moest eerst met het hartteam worden besproken. Uiteindelijk een week later weer gedotterd. 3 stents erbij, vijf in totaal.

Het herstel van mijn hartinfarct heeft aardig wat tijd gekost. Het is niet alleen lichamelijk, maar ook het geestelijk krijg je een knauw. Je bent erg voorzichtig en bang. Bang voor de toekomst. Ik ben nog zo jong (47 was ik toen ik mijn hartinfarct kreeg. Het herstel heb ik de tijd gegeven en ik heb overal aan deelgenomen om wat ik dacht dat het kon helpen mee te gaan doen.

Bij het MCA te Alkmaar hebben ze hiervoor een prima revalidatieprogramma. Eerst ben je verplicht om aan vier informatieochtenden mee te doen. Er wordt informatie gegeven door: 1. De arts van de afdeling cardiologie over de werking van het hart. 2. De diëtist over het belang van gezonde voeding. 3. De maatschappelijk werker over de emotionele aspecten van een hartaandoening. 4. De fysiotherapeut over het belang van bewegen.

Daarna sporten met lotgenoten in "De Hoornse Vaart te Alkmaar. Het doel hierbij is dat ik meer vertrouwen krijgt in mijn eigen lichaam en mijn grenzen leert kennen, veranderingen leert aanbrengen in mijn leefstijl, mijn conditie verbetert en ervaringen uitwisselt met anderen.

Ook heb ik deelgenomen een een PEP-bijeenkomst. Met een maatschappelijk werker, een psycholoog en andere lotgenoten wordt in een klein groepje gepraat. Het doel hiervan is het hervinden van het emotioneel evenwicht.

Met werken ben ik langzaam aan begonnen, eerst halve dagen, en zo elke week een uurtje erbij.

In de nazomer van 2007 begon ik tijdens het fietsen wat last van vermoeidheid te krijgen. Ik kon een klein heuveltje niet op, en met de tijd werd het alsmaar erger. Zelfs tijdens het wandelen kreeg ik last van benauwdheid en begon het een beetje te knijpen bij mijn hart. Na een afspraak te hebben gemaakt via mijn cardioloog ging ik weer van onderzoek naar onderzoek. Uiteindelijk via een hartkatheterisatie kwam er aan het licht dat ik weer vernauwingen had. In september 2007 ben ik dan weer gedotterd met 4 (!) stens erbij, 9 totaal. Ik was de afgelopen tijd erg goed gezond bezig geweest, en evengoed overkomt je dit. Gewoon pech zegt de cardioloog. En geestelijk was voor mij wel zwaar deze keer, aangezien ik binnen 1 één jaar weer een de beurt ben. Waar eindigt dit? Toekomst? Na ook weer hieruit gekomen te zijn – met medewerking van mijn lieve vrouw, familie en vrienden – ging ik rustig weer door met mijn leven. Op het werk was er weinig begrip van mijn werkgever waarom ik weer de tijd nam om te herstellen. Het is toch stentjes plaatsen en je bent er weer. Maar zo werkt dat niet natuurlijk. Het geestelijke is er ook nog, en ik ben voorzichtiger geworden. Ik wil nog zo veel genieten van het leven. Maar na een goed gesprek met mijn werkgever en met overleg met de Arbo-dienst is het uiteindelijk weer goed gekomen.

24 januari 2009 werd ik 50!. Ik wilde dit toch wel speciaal vieren met familie, vrienden, collega's om ze te bedanken voor de steun van de afgelopen tijd.

En dan gaat het goed en ben je ruim een jaar verder en je hebt het wat op de achtergrond verdreven, begint het weer. Tijdens een klein fietsritje herken je het weer. Weer dat gevoel. Daar gaan we weer! Weer dat hele traject door. Na weer een hartkatheterisatie toch weer vernauwingen geconstateerd. Het werd besproken door het hartteam en ze kwamen tot de conclusie dat er toch maar weer gedotterd zou worden. Elk nieuw geval wordt weer bekeken wat ze gaan doen, dotteren of bypass. Maar zolang de aderen bij mij nog goed zijn, gaan ze dotteren. En ik ben nog zo jong. Dus 1 april 2009 weer gedotterd, 2 stents, 11 totaal! 

Ik hoop er nu een tijdje van af te zijn, maar garanties zijn er niet. Ik kan over een half jaar weer aan de beurt zijn, maar ook over een jaar of 5 of 6. Geestelijk ging het de laatste keer prima. Ik was snel de oude en begon met halve dag te werken binnen een week, en met drie weken was ik volop aan het werk. Ik voelde me goed. Ik moest het maar zien als een tandartsbezoek zei mijn cardioloog. En zo zie ik het ook een beetje. Het begint routine voor me te worden. Het is mooi dat het er is, dat dotteren. Ik zie er niet tegenop. We gaan er gewoon weer tegenaan. Ik zie wel hoe het allemaal loopt en geniet van het leven.