Hartpatient ben je samen…

Dec. 1991, 'n niet opgemerkt hartinfarct door de huisarts, mijn man is dan 46 jaar. In het ziekenhuis wel degelijk 'n hartinfarct, na de kerstdagen daar doorgebracht te hebben, weer naar huis, revalideren, en we kunnen weer verder.
Heel veel controle's waren niet nodig, volgens de cardiologen daar, het was een goed idee van mijn (wandel)man om de Nijmeegse vierdaagse te gaan lopen, dat heeft hij 8 keer gedaan, toen was alles op, het is dan juli 2000. Na 1 jaar van onderzoeken, volgens de cardiologen na het zware hartinfarct van 1991 wordt besloten om een bypass-operatie te doen, alleen dat moest in een andere ziekenhuis. Daar na maanden wachten aangekomen, zijn ze erg verbaasd, dat dat wij niet weten dat het om een open hartoperatie gaat, waarbij ook een bypass wordt gemaakt. We mogen naar huis om er over te denken, maar dat wil je dan niet meer, je bent al zolang aan het sukkelen, en eigenlijk nog zo jong. 55 jaar, het is dan augustus 2001
Het wordt een zware operatie, de cardiochirurg komt mij en onze dochters vertellen, ik heb goed en slecht nieuws, de operatie is gedeeltelijk geslaagd, Uw man heeft een  vergroot sporthart, dat komt mede door het vele wandelen wat hij heeft gedaan, daarbij zijn de vaten heel slecht, wij denken dat hij 2 tot 5 jaar te leven heeft, met de nodige zorg en begeleiding natuurlijk.

Dag Mevrouw, het allerbeste. Sprakeloos en verbuisterd ben je dan, maar ja, je hebt geen keus, en je gaat maar door…

Na een delier van 2 maanden !!! komt hij weer een beetje bij, in November ligt hij in het ziekenhuis, de gerepareerde hartklep functioneert niet goed, de ring is halflosgelaten.. na vele ziekenhuisopname's worden we doorverwezen naar Rotterdam, om te checken of hij voor een harttransplantatie in aanmerking zou komen, nu nog niet, maar in de toekomst. Maar nee dus, afgewezen omdat de bloedvaten te slecht zijn. Inmiddels ben ik ontslagen, te lastig een medewerkster die zo vaak afwezig is, 16 jaar gewerkt bij deze werkgever, maar ga maar weg, we hebben 'n jonger iemand. Geen tijd om aktie te ondernemen, er staat een vaatoperatie in de buik op de planning, maar het wordt uiteindelijk een bypass in de buik. Te slechte vaten…

Het is dan oktober 2005. We gaan "gewoon"door met ons leven, het bestaat uit dokterbezoek, ziekenhuisopname's, bewegen bij Hart in beweging, dan horen we dat mijn man diabetes patient is geworden, na 'n korte periode van pillen, direct gaan spuiten met insuline, hij ondergaat alles heel optimistisch, heel veel respect heb ik daarvoor.

dan op 1 augustus 2006, zakt hij in elkaar, via 112 met gillende sirene's nar het ziekenhuis vanaf onze campingadres, het is heel kritiek, dochter met man en kinderen uit Frankrijk terug laten komen, hij haalt volgens de artsen de avond niet. Hij is bediend door de ziekenhuispastor, en ik zit er naast…maar hij komt er weer bovenop, en gaat naar ons "eigen"ziekenhuis, na ruim 6 weken en 'n pacemaker-ICD rijker weer naar huis, maar nee het gaat gewoon niet meer, ziekenhuis in- ziekenhuis uit, in Januari besluiten de cardiologen dat ze toch nog 'n keer willen opereren, op het laatst gaat het toch niet door, teveel risico's.

Dan vragen ze in Maart 2007 of we niet naar LUMC willen, daar zijn ze nog beter dan wij, en kunnen misschien iets voor U doen.

Je hebt geen keus, dus met lood in onze schoenen gaan we ervoor. Alles opnieuw onderzoeken en bekijken, dan toch in (weer) augustus willen ze het proberen, we hebben afscheid genomen, testament weer opgemaakt, orgaandonaties beschikbaar gesteld, alles in geval dat… maar na een langdurige (10,5 uur) zware operatie is hij de volgende dag alweer bij kennis, onvoorstelbaar, zijn hele hart is gerepareerd, kleiner gemaakt, en dan zo snel weer bij kennis en zonder delier, wat 'n grote angst was voor hem. Er volgt een lange tijd van vochtproblemen, psychische problemen, ziekenhuisopname's maar, het is nu bijna 1 jaar geleden, en het gaat echt beter, als hij het niet had laten doen was hij er nu niet meer geweest, dus alle nare bijkomende dingen nemen we voor lief. Gisteren waren we 41 jaar getrouwd, 9 jaar gelden hadden we dat niet durven dromen, dank zij het onvoorstelbaar moeilijke werk van Dr. Klautz en zijn team uit het LUMC in Leiden, hopen we nu op wat betere tijden.

Jos Eeken