hartrevalidatie en kwaliteit van leven

Ik wil graag mijn hartverhaal plaatsen, omdat ik denk en hoop dat andere hartgenoten er wat aan kunnen hebben.

Sinds juni 2009 ben ik hartpatiënt. Zomaar, viel mijn oude vertrouwde leven stil, want ik bleek dermate verstopte kransslagaders te hebben, dat een 3-voudige bypass noodzaak was. Ik was toen 39 jaar oud. Na een geslaagde reguliere hartrevalidatie kon ik weer verder. Omdat ik, behalve de familiaire hypercholesterolemie geen andere risicofactoren heb, was mijn basisconditie op een redelijk peil.

Een jaar later, juni 2010, was er wederom een verstopping en werd er overgegaan tot het plaatsen van een stent. Zeer helaas werd er tijdens deze ingreep een eigen ader dichtgedrukt, waardoor ik angina pectoris klachten kreeg en mijn conditie plotseling wegviel. Wederom moest ik revalideren en deze keer moest ik van verder komen. Ook de angst dat het weer mis zou gaan speelde een rol.

De cardioloog had te kennen gegeven dat ik – 40 jaar oud- was uitbehandeld, de kransslagaders zijn zo slecht, dat ze niets meer zouden kunnen doen. Het devies, medicatie en veel bewegen om zo nieuwe bloedvaatjes aan te kunnen maken.

Dat advies nam ik ter harte, het bleek ook mogelijk om weer op mijn oude peil terug te komen, maar wanneer sport je dermate dat je nieuwe bloedvaatjes gaat aanmaken en hoe doe je dat met dit hart?

Ik wist het niet, dus ging ik op zoek naar antwoorden. En uiteindelijk heeft mijn huisarts me verwezen naar een langdurig hartrevalidatieprogramma bij Hoogrendement Hartrevalidatie van Ruud van Mechelen. Dat programma bestaat uit wandeltraining op 5 dagen per week, waarvan de eerste 9 maanden er wekelijks een bijeenkomst is waarin je voorlichting krijgt over van allerlei zaken die te maken hebben met je hart, zoals voeding, hoe werkt het hart etc. en daarnaast een uur wandelen onder begeleiding van o.a. fysiotherapeuten en een looptrainster.

Inmiddels loop ik 5 x per week, nu op 6,5 km per uur. En mijn kwaliteit van leven heb ik terug. Ik heb weer energie over om ook andere dingen te doen, actief te zijn en weer zin te hebben om een aantal uitgestelde doelen,dromen en verlangens op te pakken.

Vanzelfsprekend heb ik de stappen letterlijk en figuurlijk zelf moeten zetten, om dit nu te kunnen. Maar dat je 9 maanden lang intensief wordt begeleid en dan nog 9 maanden op afstand, dat is een welkom kado voor iedereen die zoiets ingrijpends meemaakt. Die tijd heb je nodig om te aanvaarden dat je een hartziekte hebt, maar dat er ook nog steeds mogelijkheden zijn op een betere kwaliteit van leven!