Hartritmestoornis door stress??

Ongeveer 4 jaar geleden had ik mijn eerste hartritmestoornis te pakken.
Ik had heel mijn leven al een onregelmatige hartslag maar die nacht toen ik aan het werk was voelde het anders. Veel onregelmatiger dan normaal. Bovendien had ik ook een zweterig voorhoofd terwijl ik het niet warm had en ik voelde me ietwat onbehaaglijk.

Om mijn vriendin niet te laten schrikken door een telefoontje uit het ziekenhuis ben ik maar niet langs een ziekenhuis gereden maar na het werk gewoon naar bed. Het zal toch wel niets ernstigs zijn dacht ik.

De volgende morgen toch maar eerst langs de huisarts. Die stuurde me direct door naar de SEH van het Ruwaard ziekenhuis in Spijkenisse.
Eenmaal opgenomen vond ik het allemaal maar overdreven, ik voelde me eigenlijk helemaal niet zo slecht maar werd onderzocht en uitgehoord alsof het elk moment mijn laatste uur kon zijn. Uiteindelijke diagnose: Atriumfibrillatie.

In eerste instantie werden pogingen gedaan met medicatie om weer een normaal hartritme te verkrijgen maar dat mocht niet baten. Toen werd mij verteld dat men mijn hart met een tikje wel weer in het gareel zou kunnen krijgen. Huh? tikje?
Ja een stroomstootje bedoelen we . Een soort reset voor je hart, officiele term Elektro CardioVersie (ECV). Ja ja. Nu werk ik al 25 jaar met elektriciteit en probeer al net zo lang te contact met electriciteit te vermijden en nu gaan we het er express op loslaten…. Dat is pas shokkerend.

Na wat meer uitleg heb ik de noodzaak ervan ingezien en toch maar toegestemd.
Ondanks het roesje heb ik de bewuste stroomstoot toch nog half bewust meegekregen denk ik. Ik voelde een flinke trilling door mijn lichaam maar het kan ook zijn dat het een normale lichamelijke reactie is geweest tijdens het onder narcose raken. Ik ben benieuwd of anderen die ECV hebben ondergaan dit misschien ook ervaren hebben.

Na bijgekomen te zijn uit de narcose bleek het in ieder geval goed gewerkt te hebben en had ik misschien wel voor het eerst in mijn leven een echt regelmatige hartslag.

Over de mogelijke oorzaak van de stoornis werd maar weinig verteld. Kon ook gewoon pech zijn. Nu was dit wel een zeer stressvolle periode met een hoge werkdruk maar van alle vragen die gesteld werden was er niets bij over stress of te veel uren werken.
Wel over roken, alcohol en koffie consumptie maar daar deed ik allemaal niet aan.
Ik dacht dat het ook wel gewoon pech zou zijn. Moest wel preventief Sotalol en Micardis en bloedverdunner slikken.

Echter een jaar stressen later was het weer precies hetzelfde liedje. Zoals opgedragen door de cardioloog eerst een extra dosis Sotalol genomen maar zonder effect. De Huisarts assistente gebeld maar die vond het allemaal niet zo dringend. Na wat aandringen en overleg met de huisarts zelf mocht ik toch wel even direct langskomen. En daarna dus weer direct naar de SEH.

Na een hele dag proberen met medicijnen werd uiteindelijk besloten om dan toch maar weer een ECV te doen. Daar had mijn hart blijkbaar weinig trek in want een kwartier voor de geplande ECV liep het ineens weer zo regelmatig als een klokje.

Na uitgehoord te zijn door een oplettende verpleegster over wat er allemaal tussen mijn oren speelde en vervolgens nog een goed gesprek met haar te hebben gehad was ik er door haar van overtuigd dat de continue stress waar ik onder gebukt ging misschien toch wel de oorzaak zou kunnen zijn van de ritmestoornis.

De stress door een niet goed lopende eigen zaak en de daaruit voortvloeiende spanningen in de relatie moesten nu maar eens over zijn. Gelukkig hebben we de knoop doorgehakt en de eigen zaak kunnen verkopen. Wat een last valt er dan van je schouders zeg. Heb nu wel nog een restschuld maar die is te overzien en je weet tenminste hoe je ervoor staat. Ik ben de verpleegster die me de ogen heeft helpen openen hier nog eeuwig dankbaar voor.

Nu ruim 2,5 jaar later geen ritmestoornissen meer gehad.
Nu rest mij alleen nog de vraag of het wegvallen van de stress de medicatie overbodig maakt. Mijn cardioloog wil geen risico nemen en ziet de medicatie als noodzaak. Dat stress volgens mij vermoedelijk de oorzaak is geweest vind ie niet erg intressant. Nu hoef ik niet meer elk jaar op controle maar voorlopig eens per 2 jaar.
Ik blijf me echter afvragen of ik nu niet voor niets medicijnen slik.

Ook vind ik het maar vreemd dat men in eerste instantie bij een hartritme stoornis alles van jou en zelfs van je familie wil weten behalve of je toevallig erg gestressed bent. Een verpleegster legt het verband wel en de cardioloog niet maar het lijkt er wel degelijk te zijn. Wie heeft er nu gelijk?. De tijd zal het leren.

Overigens ben ik de dag na het ontslag uit het ziekenhuis nog 2 dozen bonbons wezen bezorgen op de IC. 1 alleen voor die ene verpleegster en 1 voor de andere verpleegsters op de IC. Blijkbaar gebeurd dit niet zo vaak want ze waren volgens mij oprecht zeer verrast. Dat zouden veel meer mensen wel eens mogen doen want ze lopen de benen uit hun lijf en dan ook nog even de tijd nemen voor een persoonlijk gesprek…petje af hoor.

Gr,
John.