Hartritmestoornis & stress

Hallo beste hartgenoten,

Ik ben eigenlijk niet zo schrijfachtig en heb moeite om dingen te delen met anderen mbt de gezondheid omdat ik vaak genoeg mensen ontmoet die voor mijn gevoel veel groter problemen hebben dan ik.

Toch heb ik uiteindelijk besloten om achter mijn toetsenbord te kruipen omdat ik niet gehoord wordt door mijn cardioloog.

Eerst zal ik even mijn leven en gezondheid toelichten.

22 jaar geleden sloeg op een avond plots mijn hart op hol. Ik woonde destijds nog gewoon thuis bij mijn ouders maar beiden waren niet thuis. Ik was aardig in paniek, vooral omdat ut niet over ging.

Ik ben uiteindelijk maar naar bed gegaan in de hoop dat het wel zou stoppen als ik rustig in bed ging liggen. Ben uiteindelijk in slaap gevallen met op hol geslagen hart, maar werd de volgende ochtend wakker met een rustig hart.

Mijn ouders schrokken zich rot toen ik het verhaal deed en ik ben die ochtend naar mijn huisarts gegaan.

Diagnose: overwerkt. Dit klonk redelijk logisch aangezien ik hartstikke druk was met mijn eigen bedrijf en daarnaast ook nog een bouw in goede banen probeerde te leiden. Dit icm regelmatig strubbelingen op de werkvloer zou idd kunnen zorgen dat je op een gegeven moment ‘kortsluit’ .

Sinds die ‘hartrun’ is voor mijn gevoel mijn leven veranderd.

Voorheen werd ik ’s morgens uiterst relekst wakker altijd, erna altijd met stress op mijn maag.

Heb enkele maanden extra hulp ingehuurd voor mijn bedrijf waardoor er toch weer wat rust terug kwam in mijn lijf. Probleempje was wel dat ik als directeur, dus eindverantwoordelijke, niet echt los kon komen van het bedrijf.

Een half jaartje later ben ik getrouwd en ging het ‘normale’ leven weer door, want na een half jaartje behoor je genezen te zijn is blijkbaar een vuistregel op dat gebied in de medische wereld.

De 20 opvolgende jaren liepen ook niet echt van een leien dakje.

Ik kreeg een auto-ongeluk waarbij mijn onderste rugwervels verpletterd raakte en ik 2 jaar bezig ben geweest om weer te leren lopen maar na een dozijn specialisten werd verteld dat de pijn de rest van mijn leven zou blijven.

Maar ik kon iig weer lopen en aan de slag.

Ondertussen was de oudste dochter al 3 jaar. Toen onze 2e dochter werd geboren kreeg mijn vrouw daarna een postnatale depressie. Ik wil en kan hier niet verder op ingaan want ik voel mijn maag alweer samentrekken.

Ik heb wel uit die periode mijn maagzweer overgehouden dankzij maandenlang stress en ellende. Ik heb een schat van een vrouw maar iemand met een postnatale depressie is zichzelf niet, is niet aardig en geeft niets om de omgeving.

Gelukkig was binnen een half jaar mijn vrouw weer genezen (hé het befaamde ‘half jaar!’) en konden we genieten van onze beide dochters.

5 jaar geleden kreeg ik weer een ongeval en werd met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gebracht alwaar ik op IC kwam te liggen met een verbrijzelde ribbenkast, gebroken schouderblad, een hartkneuzing en 2 klaplongen.

Enkele maanden later werd er bij een medische controle voor het eerst de hartritmestoornis vastgesteld.

De artsen gingen er toen nog vanuit dat het ongeval de oorzaak hiervan was.

Toen al gooide ik het balletje op dat ik al jarenlang een continue stressvol leven had maar in die hoek wilde hij geeneens denken.

Met het medicijn Tambocor 100 (1x daags) kon ik de ritmestoornis onder controle houden. Het merkwaardige was ook dat ik op dat gebied helemaal geen klachten had en bij de nodige fietsproeven had ik de conditie van een Olimpisch sporter.

Punt was en is dat ik uiteindelijk voor 50% afgekeurd ben, vooral omdat mijn ribben en 1 long niet meer goed hersteld zijn.

Dit alles maakte de zorgen en stress om mijn eigen bedrijf alleen maar meer omdat ik in feite het werk maar amper aan kon, gezien mijn bedrijf ook aardig wat fysieke kracht vraagt zo nu en dan.

Na 2 jaar wilde de cardioloog toch een katheterisatie bij me uitvoeren om uit te kunnen sluiten dat er geen vernauwingen in mijn bloedvaten om het hart zaten. Ik zag er enorm tegenop maar heb het toch laten uitvoeren. De behandeling viel me erg mee en ik had gelukig geen verstopte aders.

Later zei de cardioloog dat hij dat wel gedacht had omdat ik geen klachten had. Toen dacht ik even van waarom dan toch die katheterisatie…

Opvallend detail; tijdens de katheterisatie had ik geen enkele ritmestoornis…

Een jaar later kreeg ik onenigheid met mijn medevennoot. Hij vertrouwde mijn handel en wandel niet en besloot achter mijn rug om onze boekhoudingen door te spelen naar een extern accountantskantoor. Dit kantoor trok aan de bel bij onze eigen accountant dus hadden we de poppen aan het dansen.

Uiteindelijk bleek de boekhouding minutieus te kloppen, maar het vertrouwen was geschonden. Hierop heb ik de vennoot uitgekocht. Het klinkt allemaal simpel maar al met al weer een jaar vol stress en ellende.

Weer 1 jaar later viel mijn zicht beetje en beetje weg bij 1 van mijn ogen. Achteraf zat ik al een half jaartje te kwakkelen met veel hoofdpijn en andere vage klachten. Maar aangezien voorhoofdholteontsteking vaak voorkwam in mijn familie gooiden we het daar maar op.

Na een mri-scan bleek er een tumor in mijn hoofd te zitten. Als je dat verteld wordt slaat echt de aarde onder te voeten uit.

Ik ben geopereerd en godzijdank bleek het weefsel goedaardig!

Sinds de operatie slik ik aardig wat medicijnen, vooral om het restant van de tumor aan te pakken aangezien dat deel niet operabel was omdat dat rond mijn hoofdslagader groeide.

Enkele maanden later bleek dat na 4 stabiele jaren mijn hartritmestoornis verergerde.

Zoals voorheen had en heb ik totaal geen klachten, kan rustig enkele uren intensief sporten, kortom zelf zag ik geen enkele noodzaak in hetgeen de cardioloog nu weer voor me bedacht had; een catheterablatie.

Ik was er helemaal niet enthousiast over en vroeg of het niet zinvoller was om eerst eens te beredeneren waarom sinds de operatie aan de tumor de ritmestoornissen waren toegenomen.

Zelf had ik sinds de operatie aan mijn hoofd (welke in een ander ziekenhuis plaats vond) het wel wat raar gevonden dat ik geen Tambocor kreeg voorgeschreven daar, maar een andere fleïcanide, maar aangezien apothekers wel vaker van merk veranderen sloeg ik er verder geen aandacht op.

Nu achteraf blijkt dat ik sinds de opname in dat ander ziekenhuis de verkeerde fleïcanide voorgeschreven heb gekregen en nu, een half jaar later eindelijk weer mijn ‘vertrouwde’ Tambocor weer heb.

Ik zie voorlopig van de catheterablatie af en hoop stiekum dat als ik de Tambocor weer een tijdje geslikt heb dat de ritmestoornis weer net zo beheersbaar is als voor de opname voor mijn hersentumor. Verder slik ik diverse medicijnen voor het restant van de hersentumor, en is het bekend dat er 2 van die medicijnen niet helemaal super samengaan met medicijnen die hartritmestoornis moeten tegengaan.

Ook herken ik me helemaal niet in de klachten die in de documentatie wordt omschreven bij patienten die een ablatie ondergaan. Sterker nog, ik heb op dat gebied helemaal geen klachten, toen niet en nu nog steeds niet.

Verder lees ik te vaak dat ablaties als teleurstellend worden ervaren, dat de gemaakte littekens weer genezen, maar ook dat het gewoon niet lukt.

Maar ook een belangrijke reden is dat ik helemaal klaar met met ‘alle shit’! Ik wil verdorie een jaar waarin ik van mijn leven kan genieten zonder alle ellende die ik al 20 jaar meesjouw!

Dit brengt me uiteindelijk bij de titel; hartritmestoornis & stress.

Ik heb documentatie gelzen waarin de link gelegd wordt maar ben ook benieuwd of er hartgenoten zijn die hier ervaring mee hebben of medische ervaring hebben op dit gebied.

Ik heb geen klachten omtrent mijn ritmestoornis ansich. Wel regelmatig stress op de maag en darmen, hoewel darmklachten ook nauw samenhangen met 1 van de medicijnen tbv de tumor) en vage spierpijtjes en spiertrillingen.

Wel hebben we inmiddels besloten om de komende 4 jaar ons bedrijf langzaam af te bouwen en het wat kalmer aan te gaan doen, want in feite ben ik gewoon niet meer in staat om de toko voor 100% goed te runnen. Gelukkig hebben we de afgelopen 25 jaar met al dat keihard werken voldoende vermogen opgebouwd om een rustig leventje te gaan leiden, en ben van plan om me straks te gaan richten op vrijwilligerswerk.

Om het niet in mineur af te sluiten; ben na bijna 25 jaar nog steeds gelukkig met mijn vrouw en mijn dochters!

Groetjes, Hans