harttransplantatie

hallo ik ben bianca 35 jaar getrouwd met ronnie 38 jaar en 1 dochter amanda 10 jaar.

mijn schoonvader ( jac 61 jaar) heeft al jaren last van hartfalen en sinds vorig jaar gaat alles achteruit .

in nederland vonden ze het niet meer waard om er iets aan te doen .

we zijn toen overgegaan naar antwerpen ( uza) .

daar vonden ze het wel het proberen waart en hebben ze begin september 2009 een icdkastje geplaatst.

en wel ja hij knapte watop. dus moest jac beginnen met revalideren 38 min. fietsen want lopen kan hij ook niet om dat jac ook een staande hernia heeft.

dus 3 keer per week naar antwerpen om te revalideren.

.Maar een geluk dat jac 3 keer per week naar daar moet want als ze daar denken dat het niet goed is houden ze hem en mag jac blijven .

dus 3 keer per week op de klok kijken of het al 13;00 uur is want dan is hij op weg naar huis.

maar na een paar weken begon jac zijn eigen niet zo lekker tevoelen pijn rond zijn maagstreek

wat blijkt nu , vocht. hij een paar dagen in het ziekenhuis en weer naar huis.

weer een paar weken later weer veel pijn aan de zijkant van zijn lichaam en weer rond zijn maagstreek. nu een longontsteking en weer vocht. en zo zijn we weer een paar keer ziekenhuis in en ziekenhuis uit. en in die tijd dachten we echt, die gaan we moeten afgeven, zo was jac vermagert en verslechtert.

ondertussen heeft jac nog een keer galstenen aanval gehad waarbij de dokter in nederland zei; hij moet snel worden geopenreert en nu maar ff tabeletten (diclofenac).toen heb ik gezegt ik ga eer naar het uza bellen om tevragen wat hun ervan denken . En dat was maar goed ook want een hartpatient mag die tebletten helemaal niet slikken. En vooral me schoonvader niet want zijn hart werkt nog maar 19% en dan had het de verkeerde kant op kunnen gaan.

maar na nog 1 keer in januari erin te hebben gelegen ging het voor ons de redelijk goede kant.

jac had weer levenslust ging weer alles lekker vinden om te eten en kwam een beetje in gewicht bij (echt aleen van het eten en niet van de extra vocht) . voor ons een teken dat het eindelijk de goed kant op ging.

dus 2 weken geleden was het de laatste keer van zijn revaledatie. en vorige week moest jac een fietstest en nog bloed geven en daarna naar de professor om de uitslag.

dus ik mee want ik ben overal al bij geweest en moet ook mee luisteren zodat me schoonouders er iemand bij hebben die ook iets mee kan vragen en luisteren.

dus wij mochten bij de prof. naar binnen nadat zij nog een echo van zijn buik had gemaakt ging ze in de computer zitten nakijken de uitslagen en kwam toen met de klapper

dat me schoonvader nog slechter is als toen we begonnen zijn met dit alles. wauw das schrikken zeg….

en nu? wat nu?

ja das heel simpel je moet toch een harttransplantatie onder gaan want anders gaat het niet meer.

nou met stomheid geslagen zeg we wisten niks meer tezeggen.

en omdat de prof. daar natuurlijk meer ervaring mee heeft, heeft ze ons naar huis gestuurd om dit nieuws eerst telaten bezinken.

en echt wat heb je dat ff nodig zeg om alles nog een keer telaten passeren en te bedenken.

familie inlichten.

dus wij naar huis ik maar gereden want jac was daar niet meer toe instaat.

daar hun te hebben afgezet ik naar huis gereden om het daar tevertellen maar omdat het al bijna 3uur was en dan me dochter thuis komt ben ik eert naar mijn ouders gereden. Heb daar me verhaal kunnen doen en flink kunnen uithuilen voor dat ik het aan ron moet vertellen.

na een half uurtje was ik weer iets bedaard en toen naar huis om tervertellen.

gelukkig was onze dochter buiten aan het spelen en heb ik het rustig tegen ron kunnen vertellen want het is tenslotten zijn vader. na dit verahaal wilde die recht naar zijn vader gaan kijken.

me dochter ff naar de andere oma en ops gestuurt (zolang wij nog niets weten wil ik haar nog niets vertellen )

en wij naar me schoonouders en daar gaat ron naast zijn pa zitten en die zegt’ nou jongen het is gebeurt we moeten er aan geloven’.

je snapt zelf wel want een gevoel er boven kwam hè!

heftig hoor zo`n dag.

dus nu een week later (19 april) zitten we tewachten op een oproep om te komen praten in het uza ziekenhuis en we wachten af wat er komen gaat.