Héél lang geleden alweer…..

schreef ik mijn eerste hartverhaaltje.” Opnieuw door de medische molen”, om te kijken of een nieuwe tricuspidalesklep (graad 4) nog mogelijk zou zijn.

Eigenlijk was er weinig keus. Opereren en zien waar we uitkomen was min of meer het uitgangspunt, want niet opereren was geen optie.

Dit is natuurlijk al niet zo’n heel fijne start.

De operatie was gepland op 2 november 2012.

Begin oktober kreeg ik onverklaarbare hoge koorts. Contact met de cardioloog hierover: acuut opgenomen in verband met verdenking van endocarditis.Na 3 weken en allerlei onderzoeken is er voor de die koorts geen enkele oorzaak gevonden.

Er werd een nieuwe operatiedatum gevonden, eind november.

Ik mocht nog even een paar weken thuis aansterken en nog wat dingen regelen. Na een paar dagen thuis was mijn hartslag zo laag en mijn lichaam zo vol vocht, dat ik opnieuw acuut ben opgenomen.

Uiteindelijk is de tricuspidalisklep vervangen en een forse ASD gedicht. Alles naar wens verlopen.

Totdat na een paar uur de rechterharthelft er mee op hield, vervolgens stopten mijn nieren en moest ik wekenlang permanent aan de dialyse.

Ik kreeg een “ademdepressie”, moest opnieuw geïntubeerd worden, waarbij mijn stembanden ernstig beschadigd werden en ik weken totaal geen geluid kon voortbrengen. Daarop volgde een longbloeding, er moesten oude stolsels uit de longen worden gehaald. Tweemaal is de borstholte weer geopend voor verwijdering van stolsels uit het hart, en een tamponade.

Met Kerst kreeg ik een trachea-canule met een “spreekstukje” waardoor ik in ieder geval mijn commentaar op alles weer kwijt kon.

Tussendoor nog gewone longontsteking, een paar gistinfecties in de longen en een flebitis door een slecht gezet infuus.

Al met al heb ik 3 maanden op de IC gelegen, daarna bijna een maand op de afdeling (Cardio-thoracale chir.) Nog 3 weken revalidatie en zo was ik 6 maanden bijna onafgebroken in het ziekenhuis.

Het aller- allerergste voor mij was, dat ik na 3 maanden IC niet meer kan staan of lopen. Dat vond ik een heel moeilijk te verteren brok. Ik was al wel bezig met een soort revalidatie via de bedfiets. Dat ging zo goed dat ik dacht dat het allemaal wel zou meevallen. Maar het leren staan en lopen vond ik doodeng. Ik heb hierbij echt fantastische begeleiding gehad van de fysiotherapeut, veel steun en aanmoediging. Er was aanvankelijk sprake van dat ik niet meer zelfstandig zou kunnen wonen en zie hier! een paar weken thuis en ik doe weer alles zelf op 1x p.w. huishoudelijke hulp na.! Ik voel me beter dan ik me in jaren heb gevoeld!

Heb reuze respect voor alles wat de IC-verpleging en de artsen professioneel maar zeker ook in menselijk opzicht (qua contact) voor mij hebben gedaan.

Ik hoop dat ik de mensen die nog voor een ingreep staan niet afschrik met dit lange verhaal vol complicaties. Het komt nièt zo vaak voor. Meestal gaat het goed.

Maar ik wil dit verhaal met jullie delen en *de vraag stellen: heeft iemand ervaring met ernstig haaruitval na operaties/narcoses/sondevoeding? Had een dikke bos krulhaar. Nu een pierig hoopje. De kapper denkt dat ik helemaal kaal ga worden.* Iemand ervaring?