Hele leven op zijn kop

Ivm met mijn eigen emotionele herstel wil ik graag mijn verhaal kwijt.

Vanaf mijn 6e heb ik al een pacemaker en op mijn 16e kreeg ik mijn 2e. (ik ben nu 20 overigens). Ik heb nooit problemen of last gehad van en door de pacemaker. Integendeel zelfs, ondanks mijn ritmestoornis kan ik dankzij dit ding alles doen wat ik wil:

basketballen, voetballen, fitness, studeren..gewoon heerlijk leven.

Afgelopen januari ging het alleen mis. Ik werd plots heel ziek. We dachten koorts, want ik had alle symptomen. Na 6 dagen was ik alleen nog steeds niet beter, je kan zelfs wel zeggen dat het nog slechter ging dan eerst. De huisarts kwam naar ons toe, maar wist niet precies wat het was ze kon namelijk niets vinden. Het enige wat ze hoorde was een ruisje in mijn hart en op basis daarvan besloot ze me te laten vervoeren naar het ziekenhuis.

2 dagen hebben ze alles onderzocht aan me en de 3e kwamen ze er via een hartfilmpje achter dat er een bacterie op mijn pacemakerdraad en hartklep zat. Ik moet diezelfde middag nog een openhart operatie. Dat was letterlijk een klap in mijn gezicht. Ik had gelukkig niet lang om erover in te zitten, want ik lag 2 uur later op de OK.

Tijdens de operatie hebben ze mijn pacemaker verwijderd en de 2 draden uit mijn hart gehaald (Die zaten goed vast na 14 jaar) ze hebben een nieuwe in mijn buik geplaatst en mijn hartklep schoongemaakt en gehecht.

De operatie bleek een heftige, mijn bloedruk daalde zo erg dat ze me heel veel medicatie moesten geven om me erbij te houden.

Maar gelukkig slaagde de operatie en werd ik (na een paar uur slapende te zijn geweest) wakker op de IC.

Daar werd ik ernorm goed verzorgd en heb deze dagen absoluut niet als naar ervaren. Ook van het verwijderen van alle buizen en infusen etc. heb ik weinig van meekregen.

Na 2 dagen mocht ik naar de verpleegafdeling en kwam ik op een kamer met een enorm lieve buurman. Ik had hiervoor alleen maar alleen gelegen dus ik was hier heel blij mee. Na 1 dag op de  afdeling wilde ze dat ik weer ging lopen. Op het begin is dit heel zwaar en pijnlijk, maar het voelt heerlijk om niet meer een “inmobiele” patient te zijn en weer zelf naar de wc te kunnen.

In normale gevallen gaan de eerste dagen van herstel vrij snel, bij mij duurde dit langer omdat ik door de antibiotica en de bacterie die nog niet helemaal uit mijn lichaam was nog een week koorts had. Na een week hebben ze mijn lijn verwisseld en knapte ik langzaam op en kon ik steeds iets meer. Ik kon naast mijn bed zitten voor een lange tijd. Ik kon wat dingetjes gaan doen aan een tafel. Dit alles voelt heerlijk om weer te kunnen na zo een zware operatie en je moet er echt van leren genieten. Het gaat nou eenmaal niet zo snel. Ik heb ivm de antibiotica in totaal 5 weken in het ziekenhuis gelegen. Hier knapte ik langzaam aan goed op en kon ik steeds meer dingen.

Toen ik naar huis mocht werd ik weer ziek en moest ik weer voor 4 dagen terug naar het ziekenhuis.

Ik ben nu sinds 2 dagen thuis. Lichamelijk gaat het steeds wat beter. Ik ga al voor korte periodes mee na de winkel en probeer veel dingen (voor zover het gaat) te ondernemen. Daarna lig ik meestal een uur knock out. Emotioneel is het wel zwaar. Iedereen gaat door en zelf heb je het gevoel stil te staan. Dit is iets wat ik zal moeten leren acepteren. Ik kan nog niet zoveel en moet het langzaam opbouwen. Mijn conditie zal langzaam aan terug komen en ik zal moeten genieten van de kleine dingen.

Gelukkig krijgen we thuis binnenkort een pup dus ik heb iets leuks om naar uit te kijken!