Het

Zo’n 10 à 15 jaren geleden, baan met wisselende stressmomenten. Perioden met regelmatig hartoverslagen, soms in series achter elkaar. Ook mijn trage hartslag van 45…50  in rust “hoorde” bij mij. Vermoedelijk een beetje een “sporthart” van het altijd naar mijn werk fietsen.

Overslagen, zei de huisarts, daar hebben veel mensen zo nu en dan last van, geen probleem dus…. Geen zorgen over maken was zijn devies. Wel een echo en een holter onderzoek laten doen. Daar kwam niets buitengewoons uit.

10 jaar gelden voor de eerste keer echt geschrokken toen ik na een snelle fietstocht, op weg naar mijn sportuurtje, bij het vooroverbukken om mijn fiets op slot te zetten, vermoedelijk mijn eerste ritmestoring kreeg. Bijna een minuut sloeg mijn hart met een vrij chaotisch aanvoelend ritme. Het hobbelde in mijn borst. Een beangstigend gevoel. Enfin de ritmestoring stopte even plots als dat hij er in geschoten was. Daarna toch gesport, wel met een beetje schrik om het hart.

In de periode daarna zo nu en dan wat overslagen, maar geen zorgen over gemaakt.

Augustus 2006: Een stressvolle periode, mijn vader heeft sinds een half jaar leverkanker en is terminal. Periode van banenwissels (onzekere periode) nadat ik mijn vaste baan zo’n 2 jaar geleden had ingeruild voor een verkeerd ingeschat avontuur. Was bij mijn vader geweest en hem tot laat in de avond bezocht en geholpen. Fietste snel naar huis en vlak bij huis begon mijn hart weer vreemd te kloppen. Voelde hezelfde als 10 jaar geleden. Van de fiets gestapt en even gewacht tot het hart weer normaal ging kloppen. Maar dit gebeurde niet, het voelde niet goed. Wat te doen. Naar mijn vriendin rijden en daar de dokter bellen. Of een paar honderd meter verder de ambulancepost binnen stappen en om hulp vragen.

Dit laatse gedaan.

Om een lang verhaal kort te maken, na te zijn aangesloten op de ECG monitor in de ambu, bleek ik een boezem (atrium-) fibrilatie te hebben. Na een verblijf van bijna 2 uur op de SEH werd ik doorgestuurd naar de cardio IC voor een “chemische” cardioversie (Flecainide via infuus). Zoals voorspeld werd, door de verpleegkundige op de IC, sloeg binnen de looptijd van het infuus (±30 min) het chaotische fibrilatieritme weer om naar een normaal sinusritme. Doet voelde weer goed. Pffff. De rest van de nacht op de IC gebleven en alles bleef goed. De volgende morgen kwam de dienstdoende cardioloog aan mijn bed en hij bevestigde dat alles weer in orde was. Oorzaak onbekend. Ik mocht naar huis met een Beta-blokker en Ascal en moest maar een afspraak maken voor over een maand of drie….  De medicijen zouden een nieuwe ritme storing moeten helpen voorkomen. O ja dokter, “zit ik nu aan die pillen vast”, ben ik nu een “hartpatient”? Voorlopig wel, zei hij.

Daar lig je dan op een IC bedraad aan de monitor, geschrokken van het gebeurde en onthutst dat je nu in één keer een etiket “hartpatient” opgeplakt heb gekregen. 

Naar huis met Sotalol (ß-blokker). Voortdurend mijn hartslag in de gaten houdend. Mijn polsslag in rust (niet dat ik mij durfde inspannen…:-)) was gedaald van gemiddeld 45/50 naar 32/35.

Omdat ik erg licht in mijn hoofd bleef (met zo’n pols niet zo verwonderlijk) toch maar even terug naar het ziekenhuis. het besluit werd genomen om de sotalol om te zetten naar Tambocor (Flecainide). Dit is aritmicum dat iets anders werk dan de ß-blokker maar dezelfde preventieve werking heeft in geval van Atriumfribilatie (AFIB). Mijn pols ging nu in rust naar ± 40 en de duizeligheid werd een stuk minder.

Aangezien ik nog vol met vragen was over het gebeurde en graag wilde weten wat de oorzaak was van de AFIB heb ik direct een afspraak geregeld op de cardio-poli. Echo gehad, fietsproef gedaan. Uitslag: Geen afwijkingen aan het hart zelf en een goede conditie. Dus………….? Nieuw etiket. ……. PAF d.w.z. ………………………………..

Gerustgesteld? Nee! Ondanks dat de cardioloog zei dat ik lichamelijk gezien “alles” gewoon mocht doen, voelde ik mij geremd dit te doen. Hij zei: Als “het” er weer in schiet kom je gewoon naar ons terug en “resetten” we boel weer. Wat een geruststelling! Ik beleef voorzichtig aandoen met inspannen, lette meer dan normaal op overslagen en een snelle polsslag en voelde me zelf eigenlijk een soort van gehandicapt, omdat ik mezelf, qua inspanning, niet meer durfde te laten gaan. En voor het gebeurde was er letterlijk en figuurlijk geen berg te hoog.

In de loop van dat jaar toch weer incidenteel wat gesport. Nauw oplettend. Perioden gehad met regematig veel en dan weer minder overslagen. De Flecainide had voor mij toch wel bijwerkingen, of en toe licht in het hoofd, misselijk en het effect van het medicijn, het beperken van de hartslagfrequentie bij toenemende inspanning was ook niet prettig. Maar ja als het maar een nieuwe AFIB voorkomen kon.

In het voorjaar was ik aan het wandelen……

Dit bleek dus van niet 21 juli 2007, mijn vader ging hard achteruit, had die dag te horen gekregen dat het vermoedelijk binnen 3 maanden wel over zou zijn. Ik was ’s avonds naar een barbeque geweest en had 3 flinke glazen bier op. Op de terugweg naar huis regelmatig flinke overslagen. En later opde avond al fietsend naar mijn vriendin sloeg een nieuwe AFIB toe. Reed toen net langs de ambulancepost welke vlak bij mijn huis is. Even buiten gewacht, gesprongen, gehoest, hopende dat het ritme

Verhaal nog niet af…. wordt gecompleteerd.

Wat vooral overheerst heeft en nu nog steeds in mijn hoofd zit is het de angst dat het “er weer in schiet” (die atriumfibrilatie)

Ondanks het feit dat

 Â