Het 8 maanden drama

Beste hartgenoten,

Ik ben nieuw op jullie website en heb me zojuist aangemeld. Graag wil ik jullie vertellen wat er met onze familie gebeurd is in een korte periode, namelijk 5 maanden. De namen en sommige situaties/maanden/plaatsen e/o jaren zijn aangepast want ik weet niet in hoeverre de betrokkenen het (niet) fijn vinden dat ze met naam en toenaam bekend zijn via het internet. En aangezien het een redelijk uitzonderlijk verhaal gaat kies ik er voor om het niet al te herkenbaar aan u te presenteren.

We leven in het gezellige Brabant en we hebben het niet slecht. Er heerst een gezellige en hechte sfeer in de familie en het is een grote familie; in totaal leven we met meer dan 100 familieleden. Men zegt wel eens: “geld maakt niet gelukkig, vriendschappen wel”, en dat is helemaal waar, en zeker als deze vrienden behoren tot je familie.

Ome Paul – augustus

Jullie kunnen je wellicht voorstellen hoe het dan klinkt als je broer en zus (ik ben in de twintig en mijn broer en zus in de dertig) voor de deur staan om te vertellen dat je 48 jarige oom een hartinfarct en -stilstand heeft gehad tijdens zijn slaap. Het was alsof de wereld even stil stond, vooral omdat we hem elke dag zagen daar we bij hetzelfde familiebedrijf samenwerken. Ome Paul was altijd gezellig en ook altijd in voor een grapje. Wel woog hij een kilootje te zwaar maar daar tegenover hielp hij het weekend dat hem dit overkwam nog mee aan een verhuizing. Nooit was hij te beroerd om de handen uit de mouwen te steken. En dat juist hij, nota bene nog maar 48 jaar, op een warme zomernacht in augustus 2010 een hartstilstand krijgt tijdens zijn slaap hadden we nooit verwacht. Zijn 22 jarige zoon gaf hem binnen 2 minuten reanimatie en mond-op-mond beademing (30/2); iets wat het leven van veel mensen kan redden als het snel gebeurd, en zo ook van onze ome Paul. Na 48 in kunstmatige coma te zijn gehouden en gekoeld te zijn kwam ome Paul weer bij kennis, het korte termijn geheugen was wel redelijk aangetast maar dat was na 4-5 dagen gelukkig weer terug. 2 weken na zijn infarct moest hij naar het zuiden des lands om geopereerd te worden; hij kreeg aldaar 5 bypasses en mocht 7 dagen na deze operatie weer naar huis. Ome Paul maakt het ondertussen weer ERG goed en we zijn erg blij dat we hem nog in ons midden hebben.

Pa – november

Ook m’n pa (55 jaar) werkt in hetzelfde bedrijf. Het is een leuke onderneming met meerdere vestigingen, ook in het buitenland (lees: Duitsland). Bij deze vestiging was ik elke maandag aan het werk en het was gewoon om pa even te bellen als ik klaar was met werken. Pa werkte zelf altijd tot laat door, maar op maandag had hij altijd een verplichting en wist ik dat hij tussen 17.50 en 18.10 in de auto stapte om naar huis te rijden. Hoewel mijn werktijden van 08.30 tot 17.00 zijn vertrek ik altijd op maandag om 18.00 uur zodat ik mijn vader altijd 100% kon bereiken, hij had in de auto immers altijd het beste bereik en tijd om even gezellig te babbelen. Ter info: niet dat ik te koop loop met hoe goed we het hebben, maar omdat het een toevoeging geeft aan het verhaal, deel ik mee dat mijn pa in een Rolls-Royce reed ten tijde dat dit speelde.

Om 17.55 vertrok ik bij het filiaal in Duitsland en belde trots mijn pa op om te vertellen hoe leuk we hadden gewerkt en welke cliënten we ten dienste konden staan. Maar helaas heeft het nooit zover kunnen komen, want ik kreeg hem maar niet aan de telefoon, wat ik erg vreemd vond. Hij had wel meerdere telefoonlijnen in de auto, bedacht ik mezelf, waardoor het kon zijn dat hij in een vertrouwelijk gesprek verzeild was en daardoor mij niet ten gehore kon staan. Ondertussen had ik een gemiste oproep van mijn zus die ik probeerde terug te bellen. Dat ging niet, want we waren elkaar aan het bellen en kregen daardoor het voicemail bellen fenomeen. Om 18.15 uur was het eindelijk zover dat ik mijn zus aan de telefoon kreeg. Ze sommeerde mij: “Martijn, beloof me dat je na de volgende boodschap rustig naar huis rijd! Anders moet je mij bellen zodra je de grens over rijd.” Ik kreeg meteen een raar gevoel in mijn buik en hoorde duidelijk dat mijn zus geëmotioneerd was. Het rare gevoel was precies hetzelfde als in augustus toen mijn broer en zus voor de deur stonden en snel vroeg ik haar of het misschien met pa te maken had. Ze begon te huilen en snikte: “Ja… het is vader. Het is vader, hij… hij… Hij heeft in het verkeer zijn auto total loss gereden omdat hij achter het stuur een hartstilstand heeft gekregen. Ik rijd er nu met je vrouw naartoe, maar beloof me dat je voorzichtig rijd, beloof me dat! Je broer reed achter hem gelukkig en heeft hem uit de auto weten te bevrijden.”

Zoals ik aan mijn zus beloofd had reed ik met 140 km/h over de snelweg naar het ziekenhuis alwaar mijn vader opgenomen was. In dit soort gevallen, mits je erg voorzichtig bent en erg goed kijkt en stopt voor elk kruispunt, vind ik dat het toelaatbaar is om door het rode licht heen te rijden, wat ik ook gedaan heb. Mijn vader heeft 11 minuten in zijn auto gezeten omdat mijn broer niet in de auto kwam (van fabriek af dubbel gelaagd dubbel glas). Ze (meerdere ten hulp geschoten mensen) hebben het raam van het achterportier met een voorhamer vernield en daar de deur geopend gekregen. Mijn vader was toen al helemaal blauw en had ondertussen ook schuim op zijn mond. Na 13 minuten lag hij op de grond buiten de auto en begon mijn broer, uiteraard zwaar toegedaan van het voorval, reanimatie. Een passant zag dat mijn broer eigenlijk niet in staat was de reanimatie uit te voeren en zei met dwingende toon tegen hem dat hij AED reanimatie had geleerd en dit meteen van het over zou nemen. Na 13 minuten werd pas de ambulance gebeld en na 15 minuten waren er 2 ambulances en 2 politieauto’s ter plekke; de standplaats van de hulpdiensten bleek in dezelfde straat te zijn. Veel van de ingeschreven hartgenoten weet waarschijnlijk wel dat 15 minuten na een hartinfarct en -stilstand het tevergeefs is. De ambulancebroeders sloten de AED aan op de borst van mijn vader en het apparaat gaf hem 3 schokken waarna hij nog steeds geen teken van leven gaf. Één van de ambulancebroeders stond op en liep op mijn broer af. Waarschijnlijk om te zeggen dat het geen zin meer had om door te gaan. Opeens zei de AED dat deze opnieuw een 4e schok ging toedienen en wonder boven wonder begon mijn vader weer zelfstandig te ademen en begonnen de bloeddruk en hartslag weer op te lopen. Hij was er weer!

Ook pa kreeg een operatie en ontving 3 bypasses met 5 aansluitingen. 8 dagen na zijn operatie mocht hij weer naar huis. Ook bij hem was er gelukkig geen blijvende (hersen)schade te detecteren.

Ome Bas – februari

Net zoals bij ome Paul was het de vroege ochtend dat ik wakker werd gemaakt. Dit keer niet door een bezoek van mijn broer en zus, maar door een telefoontje. De nummerherkenning gaf aan dat het m’n pa was die belde. Normaal gesproken belde hij me nooit om 06.45 uur ’s ochtends, maar misschien moest ik hem ophalen voor het werk of nog iets doen voordat ik naar het werk reed. Niets is minder waar! Ook hij was geëmotioneerd toen ik oppakte: “Martijn… Het is weer gebeurd.” Verder kwam hij niet. Ook nu voelde ik dat rare gevoel weer, maar nu veel heftiger, en vroeg aan mijn vader: “Wat is er, pap? Wat is er? Er is toch niet iets met ma aan de hand hé?” “Nee,” vervolgde mijn vader, “het is ome Bas. Ome Bas leeft niet meer, Martijn. Hij is een kwartier geleden overleden, ik ga nu naar zijn huis toe.” Alles werd gevoelloos en zwart. Helemaal lam geslagen moest ik het mijn vrouw vertellen. Waarom moest ons dit nu gebeuren? Ome Bas is maar 57 jaar geworden en laat meer dan 10 kleinkinderen en 6 kinderen achter. Zijn vrouw bleef alleen achter. Wat was dit verschrikkelijk. Binnen 5,5 maand waren er drie broers, die onderling elkaar 9 jaar schelen, geveld door een hartstilstand. Ome Bas was nog gekker dan ome Paul; niets was te gek en klieren kon hij als de beste. Altijd in voor een grapje en een behoorlijke persoonlijkheid; hij voerde namelijk altijd de boventoon in het maken van de gezelligheid. Bij de familiefeestjes was er maar één clown en dat was ome Bas. Iedereen in de familie was aanwezig bij de uitvaart, samen met 650 andere aanwezigen. Iedereen kon het niet geloven, wat een ellende toch allemaal!

Ome Gerrit en Tante Leonie – fabruari

Begin februari was het een doffe ellende; en we dachten nog bij elkaar: “Nu maar hopen dat het klaar is! We hebben genoeg gehad en we kunnen niet meer.” Diezelfde maand belde m’n pa de cardioloog in het streek ziekenhuis en vertelde dat zijn broer was overleden. Een broer die hij nog niet had gezien; hij had immers nu 2 personen van hetzelfde gezin als patiënt mogen ontmoeten. Meteen begonnen alle alarmbellen te rinkelen in het ziekenhuis en ontbood hij het gezin waarin mijn vader is opgegroeid op het ziekenhuis om allemaal gecontroleerd te worden op verstoppingen, e.d. Het blijkt dat hartziekten ook via de genen doorgegeven kunnen worden en dat dat erg gevaarlijk is; gevaarlijker dan roken, want niemand van de familie rookt namelijk (eigen conclusie, nergens onderbouwt!) Zo kwam ook ome Gerrit (53 jaar), 2 weken na het overlijden van zijn oudste broer, op het ziekenhuis en mocht niet meer naar huis voordat hij een operatie had ondergaan. Ook hij kreeg bypasses en mocht 6 dagen na de operatie naar huis. Een dag nadat hij naar huis werd gestuurd kwam tante Leonie op het ziekenhuis en kreeg precies hetzelfde te horen; “Je kan pas naar huis als je geopereerd bent, want je bent een wandelende tijdbom!” Echt niet leuk om als vrouw (nog maar 42 jaar) te horen dat je een ritssluiting krijgt over je borstbeen; maar ja, er was niets aan te doen. Eenmaal bij de specialist aangekomen werd er besloten dat ze opnieuw moest worden gekatheteriseerd en ‘gelukkig’ bleek daar dat het met stents ook opgelost zou zijn. 6 dagen moest ze wachten voordat ze naar huis mocht, maar liever even wachten dan niet meer kunnen genieten van je leven.

Eindelijk was het een paar maand rustig. Iedereen was aan het werk of bezig met de dagelijkse dingen. Ome Bas nog niet vergeten, dat verdriet werd ondertussen ook nog verwerkt. Op het werk dronken we op vrijdag weer een biertje met elkaar, al was dat niet hetzelfde als een half jaartje terug, maar we moesten de draad toch weer oppakken. Toen viel er een briefje op de deurmat. “Jullie moeten stoppen met het bedrijf, we vinden het niet meer goed dat jullie langer bestaan en we onttrekken uw vergunning uit onze registers.” stond onder andere in de brief. Ik wil niet vertellen wat hier de oorzaak van was, maar laten we zeggen dat we ons kantoor in Nederland – Brabant moesten sluiten vanwege een instantie die dat kan bepalen. Mijn vader, oprichter van het bedrijf, maar ondertussen nog zwak van de operaties en het verlies van zijn broer, vertelde aan de collega’s dat het niet langer kon dat we samen konden werken. We moesten wat anders gaan zoeken, want anders zouden we allemaal in de ww terechtkomen.

Pa – april

Het was alweer 2 weken geleden dat mijn pa moest vertellen dat we gingen stoppen met het bedrijf. Ik zag aan hem dat hij weer helemaal grauw in het gezicht was geworden en het was duidelijk dat hij emotioneel helemaal op was. Ome Paul was net van het bedrijf af om nog enkele klanten te bezoeken en ik was alleen met mijn pa en broer op de beneden verdieping van ons kantoor in Brabant. Pa zag mij zitten als hij aan het puntje van zijn bureau ging zitten en belde me even op de interne lijn om wat te vragen. Het leek erop dat hij een beetje kortademig werd tijdens het gesprek en we voltooiden het gesprek en legden beiden de haak erop; althans, IK legde de haak er wel op. Ik zag dat pa schuin op zijn stoel was gaan zitten en ik dacht dat hij een USB stick in zijn computer wilde steken die op de grond stond (desktop in een kastje onder zijn bureau). Op hetzelfde moment liep mijn zwager zijn kantoortje binnen en ik hoorde hem met luide toon zeggen: “Hey pa, ga eens rechtop zitten! Wat ben je aan het doen?” Ik keek een beetje raar op naar mijn broer en terwijl we al aanstalten maakten om naar het kantoortje van mijn vader toe te lopen hoorden we roepen: “Jongens, jongens, het gaat niet goed hier! Kom snel, kom kom!!”

Opnieuw onderging mijn vader een hartstilstand. Mijn broer en zwager dachten in eerste instantie dat hij flauw was gevallen, maar al snel begon hij met het herkenbare ‘gasping’. Ik herkende dit al snel en sommeerde mijn broer en zwager: “Leg hem plat op de grond, op zijn rug en begin met reanimeren. Ik bel het alarmnummer!” Mijn broer was tot niets in staat en zag het ongeluk van afgelopen november weer voor zijn ogen gebeuren. M’n zwager pakte de door mijn ome Bas gekochte AED en sloot deze snel aan op de borst van pa terwijl ik de ambulance dienst aan de telefoon had. Het duurde, voor mijn gevoel, redelijk lang voordat de alarmlijn de ambulance naar ons toe stuurden en ik reageerde aan de dienstdoende ambtenaar die mij te woord stond behoorlijk heftig met de woorden: “Ik wil dat jullie NU 2 ambulance’s en 2 politieauto’s naar ons adres sturen! Ik zeg jullie toch dat het een reanimatie betreft en wat de geschiedenis is van deze patiënt?” Op dat moment hoorde ik aan het eind van de straat de ambulance al aan komen rijden en verontschuldigde me en verbrak de verbinding. Ik rende snel naar buiten zodat de ambulance aan de juiste kant van het pand het kantoortje kon benaderen. De AED heeft opnieuw mijn vaders leven gered en opnieuw werd hij meegenomen naar het ziekenhuis.

Hij heeft dit maal een maand in het ziekenhuis moeten verblijven en kreeg een ICD geplaatst omdat hij de meest dodelijke vorm van hartritme stoornis blijkt te hebben; ook dat nog! Toch heeft hij nog een mooie toekomst volgens de cardioloog, maar het valt m’n pa erg tegen dat hij voor de tweede keer (ondanks de operatie die hij ook vervelend vond) overkomen is. Hij is gelukkig niet bij de pakken neer gaan zitten en heeft de revalidatie opgestart. Ondertussen loopt hij blokjes rond, fietst alweer met me rondjes door Tilburg, maar het werken is voor hem voor altijd voorbij!

“Geld maakt niet gelukkig! Gezondheid en vriendschappen wel!” Weet dat werken niet alles is, geniet van je leven, ook al ben je zelfstandig en heb je het gevoel onmisbaar te zijn, en als je toch liever 24 uur per dag werkt denk dan eens aan je gezin: ze kunnen niet zonder je!

Misschien dat het uitgebreide verhaal, inclusief de reden waarom het bedrijf moest stoppen, nog eens in een boek verschijnt, maar ik weet niet of iemand dit wel zou willen lezen… Ik wens iedereen op deze site alle gezondheid en beterschap toe, en als je het gevoel hebt dat je erg sterk bent en het niet nodig vind om te revalideren na een hartstilstand of -infarct denk dan nog een keer en begin met de revalidatie. Mijn vader heeft de eerste maal geen revalidatie gevolgd, maar dankzij de revalidatie na de tweede maal kan hij nu in ieder geval (nog maar kort na zijn tweede hartstilstand) weer normaler functioneren.

Groeten!