het begin.

26 jaar geleden werd ik ziek.
45 jaar nooit ziek geweest,nooit van mijn werk thuis gebleven en dan dit.
Fijn gezin opgroeiende kinderen,je denkt dat je de hele wereld aan kunt.
Vrij weekend plannen maken wat gaan we doen.Onze jongste dochter had een concour van de muziek.
Mam,Pap kom je kijken maar dan moeten jullie wel naar Meppel.Natuurlijk gaan wij kijken.
Zij ging 's morgens met de bus en wij 's middags met eigen auto.Na het eten zouden wij weggaan ik zei ga nog even op de bank liggen hoor.Ja prima dat deed ik wel vaker maar zei er niet bij dat ik een raar gevoel op de borst had.Tijd om weg te gaan.Onderweg at ik heel veel pepermuntjes deze lagen altijd in de auto.In Meppel aangekomen gingen wij rechtstreeks naar het centrum.Want de muziek ging eerst door de stad en dan naar het feestterrein.
Helaas geen muziek gehoord en geen feestterrein gezien.
We hadden een plekje in de stad gezocht en gingen daar gelijk wat drinken.Koffie besteld,ik zei tegen mijn vrouw ga even naar de toilet.Ik had het gevoel dat ik moest overgeven.
Lang weggebleven mijn vrouw kwam al vragen waar ik bleef.Ik liep met haar terug zei dat ik geen koffie wou en dat ik naar huis terug wilde omdat ik mij niet zo lekker voelde.Zij rekende af en wij liepen terug naar de auto.Ik vroeg aan haar of zij terug wou rijden.Motor gestart van plan om achteruit te rijden, maar dit deed zij niet.Ik vroeg haar waarom niet?
ze zei kijk eens in de spiegel je bent helemaal grauw.Vertelde haar wat ik had en zij besloot om in een winkel te gaan vragen naar een arts.Zo gezegd zo gedaan.In de winkel was het druk maar een meneer zei dat hier dichtbij een aportheker open was daar kwam hij net vandaan.Samen naar de apotheker gelopen op mijn voorhoofd dikke druppels zweet.Uitgelegd wat er aan de hand was had zij inmiddels de dienst doende arts opgezocht.Uitgelegd hoe we moesten rijden.Mijn vrouw zei bestel maar een taxi want dit wordt zo niets.Taxi bracht ons bij arts.Mevrouw deed open en vertelde dat de arts niet thuis was en dat ze hem zou oppiepen.Mijn vrouw zegt vast iets met zijn hart maar dit kon ik zelf niet geloven,Maar binnen een mum van tijd lag ik in de Ambulance richting ziekenhuis.Weinig weet ik hier nog van,maar lag gelijk aan alle apparatuur.Maandag kwam de arts die mij naar het ziekenhuis had verwezen nog even langs.Gelukkig zei hij U bent er nog.Als u terug was gereden naar kampen dan had u het niet overleefd.
Nu na een paar infarcten en 5 omleidingen die ook moeilijk zijn verlopen.Kan ik het gelukkig nog na vertellen.

Een engeltje op mijn schouder gehad????

gelukkig wel.