Het bleek een hartinfarct!

In 1989 kwam mijn man, toen 38 jaar, thuis van hard lopen. Hij trainde voor de halve marathon en wilde mogelijk ook de marathon nog eens lopen.
Hij zag grauw, bleek en zei vreselijke pijn op zijn borst te hebben. Of er een spijker op een plekje in mijn borst wordt geboord met de druk en kracht van een olifantenpoot.
Hij vertrok gelijk naar bed. Mijn man werkt in de tuinbouw en heeft zwaar lichamelijk werk. Hij moet 's-morgens ook om 5 uur op. Vroeg naar bed is dus ook gewoon.
Hij zei ook: ik ben vanmiddag met het laden van een vrachtwagen van d elaadklep afgesprongen. Daarna is het begonnen. Misschien heb ik wat verrekt.
Na een uurtje hoorde ik hem naar beneden rennen, naar de wc, waar hij heel erg moest overgeven. De pijn was ondraaglijk. Hij transpireerde ook erg. Ik ben verpleggkundige en vroeg hem van alles. Waar zit de pijn precies. Hij wees het exact aan. Doet het pijn bij bewegen. Nee, voortdurend. Ik voelde zijn pols en die was 2x maar 28. Ik dacht, ach, hij heeft altijd een lage polsslag en ik heb me vast vertelt. Deed ik het namelijk over was het b.v. 48 en 56.
Mijn man was nooit ziek. Ik werd angstig en belde de dokter. Die kwam, controleerde alles en zei: het is vast uw maag, of inderdaad een spiertje verrekt. Het was ook net iets minder, de pijn toen hij er was. Ik vond dat van die maag vreemd, want hij kon altijd alles eten en had nooit eerder klachten gehad.
Hij kreeg zetpillen voor de pijn. Ik kon ze halen bij een apotheek. Hij nam er ééntje, maar een half uur later nog één, want het hielp niet veel. Zo rond een uur of 12 viel hij in slaap. Om 5 uur toen de wekker afliep, voelde hij zich moe, maar geen pijn meer. Hij wilde gewoon gaan werken. Ik zie: ben je helemaal gek, je gaat niet! Jij gaat naar de huisarts. Met tegenzin deed hij dit. De huisarts maakte een ECG. Dit werd doorgefaxed naar het zieknhuis in Delft. In de namiddag was de conclusie: geen afwijkingen. Ook liet de huisarts bloed prikken, geen afwijkingen zei hij. De volgende dag ging hij weer werken. 's-Avonds al weer pijn. De zaterdag wilden we wat inkopen doen, winkelen. Hij heeft hier altijd een hekel aan. Hij probeerde er onderuit te komen, dat hij niet lekker was( dacht ik). Nadat we wat gekocht hadden klaagde hij over pijn, dat trok naar zijn linkerarm. Hij wilde naar huis. Ik dacht weer: ja, is het nou echt of……tja …… dan maar naar huis.
''s-Avonds gingen we op visite bij een vriend. Daar kreeg hij weer erge pijn en hij zag er koortsig uit. Wij naar huis. Thuis nam hij nog maar een paar van die zetpillen, die we in huis hadden.
Zondag lag hij de hele dag op de bank. Ik kwam thuis uit de kerk zei hij, dat zijn linker arm niet meer functioneerde en tintelde. Ik was heel ebzorgd, maar ondertussen had hij koorts en dus spierpijn dus dachten wij de griep. En daar ga je niet mee naar een dokter.
Maandag moest ik werken en lag hij met 40 graden koorts. Ik bel de huisarts en vraag met spoed toch langs te gaan, dat ik me sinds de vorige woensdag erge zorgen maakte en dat het wel even zou duren voor de voordeur kon worden geopend. Is de arts geweest, was het een arts in opleiding. Die kende mijn man niet, maar wist (bleek later) ook niet wat er was gebeurd. Ze liet bloed prikken met spoed, het was vast de griep.
Dinsdag wordt ik op mijn werk gebeld door mijn man. De huisarts had gebeld, hij moest direct naar het zieknhuis, er zou een ambulance komen, het was geen griep!! Mijn man weigerde de ziekenauto en eiste dat ik reed. Kom ik daar in het zieknhuis, met mijn man aan mijn zij met 40 graden koorts. Hij kon amper op zijn benen staan. Er werd een ECG gemaakt. Vervolgens komt er een arts met een brancard en nog een arts/verpleegkundigen en raceten we naar de hartafdeling. Bleek hij die woensdag al een hartinfarct te hebben gehad met in het weekend een uitbreiding. Zijn bloeddruk was 220/160. De dokters vonden het een wonder, dat hij nog leefde.
Het bleek, dat de conclusie van het gemaakte ECG niet van mijn man was (foutje), ook waren de bloeduitslagen sterk verhoogde waarden, maar de huisarts dacht (het ECG was tenslotte goed), dat dit kwam door het sporten (spierafbraak).
Mijn man heeft geluk gehad. Wij zeggen: het was je tijd nog niet. Het is een wonder.
Wat blijft is voor mij, zijn vrouw , angst en bezorgdheid. Hij heeft daar geen last van. Hij is wel blijvend hartpatiënt. Het is erfelijk bij hem, zowel van vaders als moeders kant. Hij blijft onder controle voor zijn bloeddruk, want die kan plots, onverklaarbaar, pieken. 1x had hij zelfs bij fietsen op de revalidatie 270/180. Hij voelde er zelf niets van. De artsen waren verbaasd, dat hij gewoon zat te fietsen. Dat bestond toch niet! Hij heeft strenge leefregels, zoals: wel duursport, maar geen intervaltrainingen, zoutarm eten, cholesterolverlagend, niet meer bergwandelen, geen sauna, niet sprinten. Gelijkmatig leven, geen inspanningen, stress vermijden. Dit laatste is het moeilijkst. Hoe doe je dat? Hij is nogal driftig, kort lontje, even een explosie en het is weer over. Dat is moeilijk te veranderen hoor. We leven wel veel veel gezonder. Vegetarisch ook, veel in de natuur, voldoende rust nemen, veel fruit, groentes, bewegen. Mijn advies: heb je verschijnselen, die je nooit hebt en waarover je zorgen hebt. Altijd een arts raadplegen en doortastend vragen om uit te sluite, of het iets ernstigs is. Liever een keer voor neits geweest, dan te laat toch?