Het blijft toch vreemd

Het blijft toch vreemd,

Ja, het blijft deze keer toch een beetje vreemd gevoel.

Al zo veel keer in het ziekenhuis gelegen, nooit dit gevoel gehad.

Vreemd als de dokter tegen je familie zegt:

“Het was erg gecompliceerd en het ging heel moeilijk terwijl ik er niets van wist en toch niet onder narcose was.

Ik was in een shock terecht gekomen en zakte weg door een bloeddruk van bovendruk 50 en onderdruk 45,

dit kwam door de ziekte van Addison.

Er zou alleen maar gedotterd worden.

Maar mijn aderen en mijn kransslagader was zo dicht met kalk dat dit heel moeilijk ging.

Er moest zelf een anderen specialist voor opgebeld worden voor hulp.

Ze moesten het open maken met een diamantje.

Toen de stent er in ging trok mijn kransslagader in een krul.

Natuurlijk voelde ik dit wel en de dokter zei maar: “Sorry dat ik u pijn moet doen”.

Bij de tweede stent zag ik hem weer in een lus schieten, weg was ik.

Van af dat moment wist ik niets meer tot avonds laat.

Daar kwam ik bij op de hartbewaking.

Ik hoorde later van mijn dochter wat er allemaal gebeurd was.

Mijn dochter schreef op mijn facebook:

Ter info: Vanmorgen om half 11 is mijn moeder naar de O.K. gebracht.

Ze hadden gezegd dat het anderhalf uur zou duren maar om half 2 was ze nog niet terug.

Ik zat met mijn vader in de wachtkamer en het duurde mij veel te lang.

Ik vroeg aan de balie of ze wilde bellen om te vragen of alles goed met haar ging.

Ze kreeg als antwoord dat het een lange procedure was en dat ze nog met haar bezig waren.

Om half 3 kwam een zuster naar ons toe en zei dat we niet moesten schrikken maar dat ze niet

terug naar de zaal ging maar naar de hartbewaking gebracht zou worden

en dat er nog een dokter bij ons langs zou komen om het uit te leggen.

Op dat moment leek het alsof de grond onder mijn voeten weg getrokken werd

maar ik was daar voor mijn moeder en het steunen voor mijn vader dus kom op weer positief zijn.

Er werd ons uitgelegd dat ze 4 uur met haar bezig waren omdat ze aderverkalking had en ze de bocht niet konden maken.

Uiteindelijk na meerdere pogingen hebben ze kunnen dotteren en zijn er 2 stents geplaatst.

De arts heeft zelfs een andere arts moeten bellen omdat hij het niet aan durfde.

Om half 4 konden we uiteindelijk naar haar toe. Ze was helemaal uitgeput en sprak verward.

Ik weet dat ze haar goed in de gaten houden maar ik ben blij als weer naar huis mag.

Ze houden haar in ieder geval 12 uur in de gaten en als het dan goed gaat mag ze weer terug naar de zaal.

Op dit moment is het nog niet duidelijk wanneer ze naar huis mag.

Nog even spannend allemaal maar ik blijf maar positief denken!

Maar het werden drie dagen op de hartbewaking.

Toen ik bij kwam had ik honger.

Ze gingen een boterham voor mij halen, maar ik moest ineens spugen,

een bakje vol alleen hoorde ik zeggen { nog half versuft}

O, dit is bloed dat moeten na laten kijken.

Mijn boterham werd weg gehaald en toen ze terug kwamen kwam er een bordje op mijn bed dat ik niet eten mocht.

Ik had een maagbloeding gekregen, dit heeft nog even geduurd en helaas heb ik daar nu nog last van.

Na drie dagen werd ik naar de afdeling intern gebracht.

Ik mocht nog niet uit bed mijn bloeddruk was nog veel te laag.

Er kwamen heel veel dokters en zusters aan mijn bed zitten en met mij praten.

Ze vroegen of ik de situatie wel aan kon, lachend zei ik: “Ja hoor ik ben wel wat gewend”.

Ze vonden dat ik het niet te licht op moest nemen, want zeiden ze: “U was er bijna niet meer geweest.

Lachen zei ik: “Dan had ik dat toch niet meer gemerkt”.

Alleen heel erg naar voor mijn omgeving.

Na een week kwam de dokter vragen of ik wel hulp thuis had anders mocht ik niet naar huis,

ze wilde mij eigenlijk naar een Revalidatie centrum sturen.

Maar dat wilde ik echt niet.

Ze waren allemaal zo lief voor me en bezorgt,

toen ik naar huis ging hadden ze een mooie zwaan van een handdoek voor me gemaakt en op mijn bed gezet.

Er lagen nog 2 dames met hun eigen kwalen en verhalen,

we konden goed met elkaar om gaan en troosten elkaar als dat nodig was,

maar we hebben ook gelachen, terwijl we alle drie toch wel nare dingen hadden.

De zuster gaf me een dikke kus en zei dat ze me een schat vond en zo geduldig en gemakkelijke patiënt,

zo wil ik er wel 10 hebben; zei ze.

Eenmaal thuis, beleefde ik alles nog eens opnieuw met zo raar gevoel.

Het lijk net een film, met spannende, erge en mooie momenten.

En ergens blijf ik van deze keer ziekenhuis opname een vreemd gevoel houden.

Zal wel weer over gaan.

Maar na 5 weken kreeg ik weer heel veel pijn en de ziekenwagen moest komen.

De broeders maakte tot 5 keer toe een hartfilmpje. De broeders zeiden: “U hebt een hartinfarct gehad we gaan u gelijk weg brengen.

Ik heb toen nog een dag op de hartbewaking gelegen met infuus de anderen dag werd ik naar de afdeling gebracht.

En daarna mocht ik weer naar huis.

Toch nog steeds vaak pijn.

Moet Dinsdag voor controle, ik ben benieuwd.

Groetjes Anne Mendels