Het gaat gebeuren!

Ja, en dan hier het vervolg….

Net voor koninginnedag ben ik voor 2 nachtjes naar Antwerpen geweest.

De artsen wilden graag met een catheterisatie inwendig mijn longdruk meten.

Deze leek n.l. op de echo te hoog, en dat is niet best, en zeker ook een risicofacor voor eventuele operatie.

Godzijdank bleek mijn longdruk nog nagenoeg normaal te zijn. Niets stond een operatie nu nog in de weg

zij de cardioloog. Dat was toch weer even schrikken. Vervolgens naar huis, en nog enkele dagen vakantie gevierd in

De Haan in…België. Ja, ik raak al verknocht aan dit land. Tijdens deze dagen in andere omgeving werd me nog

duidelijker dat mijn conditie minder aan het worden is. Dit gaf al meer het gevoel misschien toch voor een operatie

te moeten gaan. Toen op moederdag mijn vriendin vanuit België belde om me te feliciteren met mijn 42e verjaardag,

gaf ze ook aan mijn dossier bekeken te hebben (zij is daar arts), en besproken met een cardioloog.

Haar conclusie was; laat je zo snel mogelijk opereren, ook om een evt. nog te ontwikkelen hoge longdruk te voorkomen.

Weer heftige schrik!!!! Toch gaf dit voor mij de doorslag. Maandag 10 mei heb ik het UZA in Antwerpen gebeld, en

vrijdag 4 juni ga ik geopereerd worden. Mijn tricuspidalisklep wordt dan vervangen door een biologische klep.

Héél, Héél erg spannend! Het voelt zo heel anders als vorig jaar bij mijn eerste hartoperatie. Ik zeg wel eens, volgens mij is het net als bevallen. De eerste doe je relatief ontspannen en naïef, hoe meer kids er volgen, hoe meer zorgen je maakt over de bevalling en de gezondheid van het kind.

Toch ga ik mijn uiterste best doen ,en weer proberen er met goede moed tegenaan te gaan.

Ik houd jullie op de hoogte!

HARTelijke groet, Elsje.