Het nachtelijk hartspook.

En weer was her raak vannacht, de tweede keer al deze week en daar ben ik niet blij mee. In de voorweek was het niet zo hevig, maar vannacht was het behoorlijk heftig. Daar ik met de artsen afgesproken heb, niet meer naar het ziekenhuis te willen gaan, omdat zij toch niets meer kunnen, moeten wij thuis de hele trucendoos uit de kast halen. Het voordeel van al vaak last te hebben gehad, is dat je weet, wat je moet doen en dat is vooral proberen kalm te blijven en niet in paniek te raken. En ik moet zeggen, dat gaat steeds beter. Een pilletje om kalm te blijven en een spray onder de tong, de bloeddrukmeter voor de controle en de glucosemeter om te kijken of dat de oorzaak perongeluk niet is, zijn goede hulpmiddelen.
Maar iedere keer is het toch even schrikken, maar als je weet waar de oorzaak ligt, deze keer weer eens een veel te hoog hartritme, kan je stappen ondernemen en krijgen wij de boel wel weer onder controle, al duurt dat wel een paar uur.
Wij hebben de laatste tijd ook wel erg veel spanningen gehad en dat gaat zich wreken. In de familie en vriendenkring zijn nog al wat ernstige zieken waar wij ons zorgen over maken en dan kan iedereen roepen, trek het je niet te veel aan, maar ik ben nu eenmaal geen robot zonder gevoel.
Maar vandaag moet ik toch maar eens kijken, of het lukt de gedachten op wat vrolijkere zaken te krijgen. Voorlopig heb ik het weer gered en de vreselijke vermoeidheid zorgt er verder wel voor, dat ik mijn grenzen niet overschrijd.