Het verhaal van Ton

Dit verhaal is geschreven door Sonja (echtgenote) omdat Ton niet zo snel kan typen. Het begon eind november met benauwdheid en heel erg moe. Wij hebben een bloemenkiosk in Den Haag waar we samen werken. Ton moest naar dokter van mij (gaat nooit naar de dokter) en dokter zei foto laten maken van longen. Hij bleek een longontsteking te hebben en kreeg een anti-biotica kuur van 7 dagen. Daarna knapte hij niet op en weer terug naar dokter. De dokter zei dat de kuur wel had geholpen en hij kreeg een puffer. Na 5 dagen puffen ging hij er steeds slechter uit zien en alles ging opzwellen. ’s Nachts uren op gezeten met hevige nekpijn en pijn op de borst. Er ging geen lampje bij mij branden want ik dacht nog aan de longontsteking. ’s Morgens direct naar dokter (was een andere arts) en die ging luisteren en belde direct ambulance.

In het ziekenhuis bleek dat behalve de longontsteking, de hartklep niet goed was en 2 verstoppingen. Ook had hij die nacht een hartinfarct gehad. Hij droeg bijna 8 liter vocht bij zich. Hij heeft een week in ziekenhuis gelegen en de cardioloog zei dat hij in het hartteam ging. De arts wilde hem zo snel mogelijk opereren, maar er bleek een verstandskies in de weg te zitten. Deze moest er eerst uit en dat ging te lang duren eer alles genezen was. Ton mocht dus naar huis met zak vol medicijnen en kreeg de oproep begin januari. Op 6 januari werd hij opgenomen en op 7 januari zou de operatie plaatsvinden. ’s Avonds aan het eind van het bezoekuur kwam de chirurg zich voorstellen en vertelde dat de operatie zeer riskant zou worden omdat de pomp het maar voor 33% deed en ook allebei de hartkamers in slechte conditie waren. Wij waren helemaal van slag omdat niemand dat had verteld. De arts was in de veronderstelling dat wij het wisten en was net zo van slag als wij. Hij heeft toen onze zoons gebeld (die in Amersfoort wonen) en alles uitgelegd. Ze mochten nog naar het ziekenhuis komen al was het erg laat en wij zijn ’s morgens om half 7 nog gegaan om afscheid te nemen. De chrirug belde half 2 dat de operatie erg moeilijk was, maar alles goed was verlopen. Onderweg naar ziekenhuis kregen we een telefoontje dat Ton weer terug moest naar operatiezaal omdat er teveel bloed weg lekte en ze bang waren voor lek bloekvat. Om half 5 kwam de verpleegster zeggen dat ze hem weer open hadden moeten maken, maar ze niets konden vinden. Daarna mochten we even kijken. De IC verpleegster was erg somber over hem en zei dat hij een zorgenkind was en dat ze ’s avonds laat de beademing er af zouden halen.

Helemaal down gingen we naar huis. Om half 11 (na velen keren) gebeld en toen was Ton wakker geworden. Ik heb hem even aan de telefoon gehad, maar het leek wel of hij stomdronken was. Geeft niet, hij was wakker. Wij helemaal blij.

Ton knapte heel snel op en na 8 dagen macht hij naar huis. Hij voelde zich prima en ging snel vooruit. Na 10 dagen kreeg hij spierpijn in de schouders en de pijn werd steeds erger en straalde uit naar zijn borst. Weer naar dokter, maar kon niets vinden en weet het aan operatie. Pijnstillers en naar huis. Na 2 dagen hield Ton het niet meer uit en ik belde voor zwaardere pijnstillers.

Dokter wilde hem zien en daar bleek dat het litteken ontstoken was en het was gesprongen. Direct door naar ziekenhuis en daar begon de ellende. Er moest een arts naar kijken, die er helemaal geen zin in had, want degene die het eigenlijk moest doen was er niet. Onder protest kwam hij na anderhalf uur. Hij heeft de boel opengesneden en Ton heeft gegild van de pijn. Met 2 verbandjes en 2 gaasjes werden we naar huis gestuurd. Ton kreeg wel recept voor pijnstillers en slaaptabletten en we moesten na 2 dagen terugkomen.

Na 2 dagen terug en Ton zijn shirt en overhemd zat helemaal onder de vlekken van pus. Het stroomde er zo uit.

Deze keer een verpleegster die de boel weer schoonmaakte en er een arts bij riep of de boel helemaal open moest.

Arts vond dat niet nodig en schreef een zware anti-biotica kuur voor. We kregen een tas vol met verband enz. mee en ik moest 2x per dag de wonden gaan verzorgen. Er moest een soort genezend gaas in en dan verband erover heen.

Na 3 dagen weer terugkomen. Nu was er weer een ander die zei, dat het er niet mooi uitzag en dat hij Ton weer pijn moest doen. Hij heeft 3 grote gaten gemaakt en nu moest er weer ander verband in. Diezelfde nacht werd Ton wakker van de pijn en toen ik keek schrok ik van de wonden en we zijn naar de EHBO gereden. Daar was een verpleger die ons hele verhaal aanhoorde en zeer begaan was met ons. Hij nam bloed af (was verbaasd dat dat niet gedaan was) en zag aan bloed dat het niet goed was. Om 7 uur zaten we nog steeds te wachten en ik ben naar verpleger gegaan om raad te vragen. Deze vertelde dat de dokter aan het opereren was en dat het nog uren kon duren voordat hij klaar was, dus dat wij maar het beste naar huis konden gaan en daarna terug naar wondpolie. Gefrustreerd weer naar huis en net toen we thuis kwamen kregen we een telefoontje van de verpleger dat de dokter kwam toen we net weg waren en hij het hele verhaal aan hem heeft verteld. We moesten direct terug komen omdat de dokter Ton op wilde nemen. Gelukkig, eindelijk hulp.

In ziekenhuis bleek dat het Ton zijn eigen arts was, dus daar hadden we geluk aan. Ton kreeg anti-biotica rechtstreeks in bloed via infuus en de wonden werden 3x per dag behandeld.

Na 5 dagen mocht hij naar huis met hulp van thuiszorg die 2x per dag komen om de wonden te verzorgen. Zijn allebei lieve vrouwen die heel kundig zijn en die zich verbaasden dat ik dat eerst zelf moest doen.

Annemieke die ’s avonds komt was niet zo gerust vrijdag omdat Ton slechte dag had en het bovenste kleine wondje er weer lelijk uit zag. Zaterdag heeft zij arts gebeld en deze heeft Ton helemaal nagekeken. Alles goed (behalve natuurlijk de wonden) en toen ziekenhuis gebeld. Zij wilde zelf mee met Ton (ik stond in de kiosk en zij wilde niet dat ik kiosk dicht deed) en daar hebben ze weer van het kleine gaatje een groot gat gemaakt. Hij heeft dus nu 4 grote gaten.

Elke keer denken we weer dat het goed komt, maar het schiet nog steeds niet op. Ton is al aan zijn 4e kuur bezig en nog steeds geen resultaat. Hij is zolangzamerhand helemaal gesloopt en slaapt ook slecht.

De hartrevalidatie is ook uitgesteld met een maand, want eerst moeten de wonden genezen.

Het is een heel verhaal geworden, maar schrijven helpt mij om het te verwerken. Een versierde stoel voor Annemieke (en een bloemetje natuurlijk) die heel goed voor Ton zorgt en haar vrije dag voor hem heeft opgeofferd. Ze bestaan nog wel, de verpleegsters die met plezier en menselijkheid hun werk doen.

Veel sterkte alle hartgenoren met alle problemen en frustraties en tot schrijvens!