het wordt slechter en slechter

In 2002 kreeg ik te horen dat ik hartfalen had. Ik heb mijn 2e biventriculaire ICD en heb diverse hartstilstanden meegemaakt waarop de ICD met succes een therapie gaf. Daarnaast heb ik laatste tijd constant ritmestoringen. (S-VT’s lager dan 150 wat te laag is voor ingrijpen ICD). Merk dat het gewoon minder en minder gaat. Lig vaker op bed. moet vaker op adem komen als ik loop. Moet vaker voor controle naar ziekenhuis. De ICD krijgen ze niet optimaal meer ingesteld. Iedere keer krijg ik van verschillende mensen in ziekenhuis te horen dat ik een heel slecht hart heb en ernstig ziek ben en prognose niet best is. Ik ben van huis uit een positief mens. Heb mijn ziekte geaccepteerd. Ik weet hoe ernstig het is. Ik ben zelf niet depressief. Maar wat ik wel heb is het gevoel dat het aflopend is en ik merk dat ik het knokken opgeef. Het is zelfs zo erg dat ik bij het wakker worden uit narcose bij de laatste operatie heb gezegd “had me maar laten gaan, het hoeft niet meer van mij” Ik voelde me schuldig omdat ze voor me gevochten hadden en achteraf was ik best geschrokken dat ik zoiets zei.

Een maand geleden lag ik weer in ziekenhuis met ritmestoringen. Hebben ze 4 uur moeten vechten om me weer normaal te krijgen. Ik was helemaal bij en ik kreeg te horen dat mijn hart het iedere moment kon begeven. Van zulke dingen ga je gewoon nadenken. Ik ben geestelijk moe om me iedere keer weer te motiveren om alles positief te zien. Is dit normaal, zit ik in een bepaalde fase. Wie herkent dit gevoel.