Het zal me toch niet gebeuren…….

Lieve allemaal.

Drie weken na mijn operatie…en het gezeur gaat beginnen.

Ben op 6 september op controle geweest bij een arts in het AMC.( afdeling chirurgie)

Niet de arts die me heeft geopereerd maar, ik vermoed, een jonge niet ervaren arts stond me te woord.( Dr Lie)

Aangezien ik best wel veel klachten had en dus ook amper 10 meter kon lopen was ik genoodzaakt met de rolstoel te gaan. Iedereen die het AMC kent weet dat het kilometers lopen is naar de “plaats van bestemming”.

Toen ik aan de beurt was ben ik naar binnen gelopen met de rolstoel voor me uit duwend.

De arts maakte gelijk een grapje ( en dacht ook nog dat ie leuk was) dat het toch wél voor de show was?, die rolstoel?

Gelijk op het moment dat deze jonge arts zijn mond opendeed wist ik dat het niets zou worden….hij ratelde maar door over alle dingen die hij kennelijk pas had geleerd en lulde een uur in een kwartier.

Toen ik uiteindelijk wel aan het woord kwam en mijn duidelijke klachten naar voren bracht werd me vrolijk verteld dat ik me geen zorgen moest maken, hij vond dat ik er goed uitzag en dat ik er goed bij zat. ( wat een **kel)

Ging vervolgens weer verder met ratelen en mijn klachten werden van tafel geveegd, als zijnde “het hoort erbij”.

Uiteindelijk verliet ik samen met mijn man na tien minuten verbijsterd de spreekkamer.

Twee dagen later had ik in mn eigen ziekenhuis, het OLVG, een afspraak met de pacemaker techneut.

Daar aangekomen heb ik hem verteld hoe het ging.

Er werd zeer accuraat gehandeld. Ik vertelde dat ik amper nog kon lopen zonder vreselijke pijn achter de borst, en als ik begon met lopen had ik een hartslag van 130 s/m, kortom de zelfde klachten die ik in het AMC al had gemeld.

Er werd direkt overlegd met mijn behandelend cardioloog. Ik werd mee naar de echokamer genomen en de cardioloog kwam al snel tot een conclusie. Ik had heel veel vocht om het hart, de grote lichaamsslagader stond helemaal gespannen en zo ook de vaten in de hals. Vocht was het dus, wat ik tot twee maal toe had geopperd in het AMC als mogelijke boosdoener.

Het nare van dit alles is dat door het vocht inmiddels de mitralisklep weer is gaan lekken en dat mijn linkerkamerfunctie is verminderd. Deze functie was altijd perfect……

Ik ben daar zo boos en gefrustreerd over. Ik was altijd zo blij dat mijn hartkamers nooit iets mankeerden en dat ik dat probleem niet zou krijgen. Dat mijn mitralisklep nu weer lekt vind ik echt vreselijk. Mijn cardioloog vertelde me dat misschien als het vocht weg is de boel weer hersteld. De verminderde functie van de kamer zou “vaak”kunnen herstellen. Voor mij een zeer onbevredigend antwoord, ik wil natuurlijk horen dat ie ALTIJD hersteld……

Ik hoop maar zo dat de schade die ik nu heb opgelopen omkeerbaar is maar ik heb er een hard hoofd in. Hoop niet dat ik nu een falend hart heb, zo voelt het namelijk wel.

Ik zit nu dus in de lappenmand, zowel lichamelijk als in de bovenkamer. Ik zou die arts uit het AMC het liefst over zn bureautje sleuren, als ie me serieus had genomen was wellicht de schade niet ontstaan.

Ik weet ook niet wat ik ermee ga doen, ik heb zo de drang om er iets mee te doen, al is het alleen maar om herhaling te voorkomen…

Ik zit nu zwaar aan de diuretica, de dosering is verdriedubbeld, ben inmiddels 4 liter vocht lichter en ik blijf maar plassen…

Godzijdank geen vocht in het hartzakje zelf anders hadden ze me moeten opnemen. Voel me nog steeds slecht en kan niet fatsoenlijk lopen..

Boos en verdrietig ben ik…

Groetjes van Lil