Het zal toch niet?

Het is bijna 1 maart…..goh bijna een jaar geleden dat ik mijn hartinfarct kreeg. en nog steeds zit ik vol ongeloof.

Door mijn werk dacht ik wel te weten wat de symtomen zo een beetje zijn , ik werk al 20 jaar op de IC van een ziekenhuis als afdelingsass. Het was 1 uur s’nachts en al een poosje (overgang) sliep ik niet zo best. Ik werd wakker met een raar gevoel en heel sterk het idee dat ik een dokter moest bellen…verder geen pijn of zo. Mijn man belde toch de huisartsenpost maar en nu nog ben ik de verpleegkundige aan de lijn enorm dankbaar. Zij herkende het verhaal en stuurde een ambulance en ik? ik had echt zoiets van wat is dit? Meteen naar de hartbewaking en een cardioloog erbij , nou ik geloofde hem echt niet toen hij met de uitslag hartinfarct kwam. Ik ben meteen gedotterd en heb een stent gekregen .

Ik had er zoveel moeite mee gewoon omdat ik vrij weinig klachten had….dit komt bij vrouwen echter vaker voor.

Nu gaat het eigenlijk vrij goed , nog steeds zo zijn pijntjes maar het blijft bij je ….zo af en toe betrap ik me erop dat ik nog steeds die angst op herhaling heb vooral omdat ik bijna geen klachten heb gehad….zal ik het weer voelen of niet?

Ik betrap me erop dat ik vaak als we ergens naar toe moeten ik de borden in de gaten hou van ziekenhuizen zo van oh dat is dichtbij. Het is nu ook een belangrijk punt bij het uitzoeken van een vakantie ed. Juist omdat het al een tijdje geleden is vind ik het moeilijker worden je omgeving gaat door …denkt er vaak niet meer aan en ik vind het heel vervelend om steeds maar weer te zeggen dat het toch iets anders is bij mij IK BEN ANDERS of ik dat nu wil of niet.

linda 45 jaar