Hoe het leven ineens een andere wending kreeg

Hoi,

Ik ben BIebs, 36 jaar en mama van een klein manneke.

Afgelopen augustus, kort na mijn verjaardag, ging ik op de fiets naar een vriendin toe. Daar aangekomen volledig buiten adem. Nog erger dan een ongetrainde marathonloper. Vriendin zei al dat dat niet goed was en ik herkende het ook in de verste verte niet van mezelf. Dus aangegeven de eerstvolgende dag naar de huisarts te gaan.

5 augustua 2013:

Afspraak bij de (vervangende) huisarts. Zij geeft na een kort onderzoek aan dat ik longontsteking heb. Ik heb dat direct in twijfel getrokken want ik had verder nergens last van, was alleen benauwd en had wat pijnlijke steken. Maar goed, gezien mijn nog komende vakantie vond ik het prima. Met een pufje en een antibioticakuurtje rijker weer huiswaarts.

7 augustus 2013:

Ik wordt smorgens wakker met een zeer, koud en bleek been. En de pijn wordt alleen maar erger en trekt steeds verder omhoog naar mijn lies. Om 8 uur gelijk de huisarts gebeld en die zou bij het telefonisch spreekuur mij als eerste terug bellen. Helaas kwam er een computerstoring tussendoor. Ik om 1 uur weer terug gebeld en de vervangende huisarts wilde mij dan wel om 4 uur zien. Dat resoluut afgewezen omdat ik niet nog 3 uur wilde zitten met een mega zeer been. Toen mocht ik gelik komen. Vriendin gebeld want had de kleine net in bed liggen en man was niet te bereiken. Dus hup met de auto naar de huisarts en kon gelijk doorlopen. Daar vermoedde ze een trombosebeen (symptomen, dik, rood en warm) en ook die heb ik weer in twijfel getrokken maar vond het allang prima want ze wilde dat ik doorging naar de SEH. Toen mocht in ook ineens niet meer met de auto naar huis terwijl ze me eerder pas om 4 uur wilde zien. Dus, eigenwijs als ik ben, toch met de auto naar huis gegaan en daar mijn man geprobeerd te bellen. Kreeg ik niet te pakken. Ook mijn zwager die met mijn man mee was kreeg ik niet te pakken. Uiteindelijk de buurman gebeld en die heeft mij weggebracht naar de SEH terwijl mijn vriendin mijn man en zwager bleef bellen.

Buurman is bij mij gebleven totdat mijn man er was. Toen werd er een echo van mijn been gemaakt maar daar werd niets op gevonden. Dus voor alle zekerheid en procedurevolgend, ook een longfoto. Tja en voordat ik weer terug was op mijn kamertje op de SEH was daar de longarts al: meerdere zware longembolieën. Opname van 5 dagen volgde en ik bleef last van mijn been houden. Iedere keer aangegeven als er een witte jas aan mijn bed stond maar ze hadden niets gevonden dus het zou wel niets zijn.

12 augustus 2013:

Ontslag uit het ziekenhuis en ik kreeg een recept mee voor acenoucoumarol.

13 augustus 2013:

Toch weer langs de huisarts. Deze vermoedde dat er toch kortstondig een bloedpropje vast heeft moeten gezeten en dat dit spierpijn veroorzaakte in mijn been. Advies, weekje aankijken en als het dan niet beter was terug komen.

19 augustus 2013:

Wederom bij de huisarts. Omdat ze het toch wel raar vond en ook zag en voelde wat ik zag en voelde heeft ze een afspraak voor de volgende dag bij de vaatchirurg geregeld.

20 augustus 2013:

Smorgens al vroeg in het ziekenhuis bij de chirurg melden. Moest een heel eind lopen en dat was best vermoeiend en pijnlijk dus dat ook gelijk aangegeven. Na een kort gesprek ging ik voor 1.5 uur de echotafel op en na een par moeilijke medische termen en veel inzoomen kon ik terug naar de arts. Daar kreeg ik te horen dat mijn vat in mijn rechterbeen voor 60% dichtzat in mijn knieholte. Het mooiste was als ik door veel lopen zelf een nieuw vat zou aanmaken want dotteren op deze plek gaf doorgaans geen blijvend resultaat.

22 augustus 2013:

Doordat het nu en in mijn longen zat en in mijn vaten wilden ze weten hoe dit kon. Hiervoor werd ik doorgestuurd naar een internist en een medewerker in onderzoek voor erfelijkheid. Beide behorende bij een cardiologisch vasculair team. Hier werd weer heel veel gevraagd en wederom ook een bloedonderzoek afgenomen. 24 punten op dingen uit het bloed en 4 dingen uit de urine. En gelijk kreeg ik nog een afspraak bij de cardioloog. 9 van de 10 gevallen waar dit voorkomt blijkt een verborgen hartprobleem te zitten.

26 augustus 2013:

Terug bij de longarts voor eerste controle en gelijk ook bepalen of ik aan het einde van de week nog op vakantie naar Amerika mocht. Middels een longfoto kreeg ik van deze man groen licht en zo kon ik mijn koffers gaan pakken.

27 augustus 2013:

Afspraak bij de cardioloog. Hij vermoedt het anti-fosfolipidensyndroom ook gezien mijn medische voorgeschiedenis en de miskramen die ik heb gehad. Dus hartfilmpje en bloed laten prikken en verder onderzoek volgt.

1 september 2013:

We beginnen de dag met een afspraak bij de internist. Ik geef aan dat ik een lijstje met vragen heb die mij allemaal te binnen zijn geschoten in mijn vakantie en mag en kan ze ook stellen. Hij neemt uitgebreid de tijd voor mij. En omdat ik vanaf opname tot dit moment ruim 8 kilo ben afgevallen zonder er ook maar iets voor gedaan te hebben wil hij mij verder onderzoeken of er niet ergens iets misgaat in mijn spijsverteringsstelsel en met mijn andere organen.

Daarna gaan we gezellig nog even bij de cardioloog langs voor een hartecho. Daar wordt wederom moeilijk gekeken en veel ingezoomd en beelden vastgelegd. Nu heb ik gelukkig EHBO en volg daardoor dus enigszins de wat er gebeurd op de echo en heb ondertussen wel door dat er iets niet goed zit. Gek genoeg ben ik er redelijk kalm onder.

2 september 2013:

Omdat ik veel druk op mijn borst ervaar en ook telkens benauwd heb heb ik een extra afspraak bij de longarts voor een longfoto. Hier is gelukkig niets op te zien. De longarts geeft aan dat het allemaal kleine infarctjes zijn en littekenweefsel wat nu herstellende is.

Als je vragen hebt, stel ze gerust want als ik het antwoord niet weet kan en ga ik ze ook weer vragen bij desbetreffende specialist.