Hoe kwetsbaar ben je?

Maandag 19 december 2011 is een dag die ik niet snel zal vergeten.

Ik ben op het werk na een druk weekeinde te hebben gehad. Doe gewoon mijn ding en het gaat best lekker. Tot het moment, het is 8 uur in de avond, ik me niet goed voel. Ik heb pijn op de borst. Het lijkt wel of er 100 messen in steken. Mijn collega`s bellen de verpleegkundige. Die denkt aan hyperventileren. Ik krijg een zakje voor mijn mond maar ik sla het steeds weg. Dan word de ambulance gebeld. Na een hartfilmpje gemaakt te hebben word ik mee genomen naar het ziekenhuis. Dan gaat alles snel. Vanaf de EHBO naar de afdeling en er worden 3 stents geplaatst. Meekijken met de arts is iets wat ik soms doe maar regelmatig lopen de tranen over mijn wangen. Wat gebeurd er? Wat is er gebeurd? Ik word naar de hartbewaking gebracht. Verpleegkundigen om me heen en ik probeer te luisteren. Het is er warm, ik ben moe zo moe. Na een slapeloze 1e nacht met pijn word er de volgende morgen besloten dat ik opnieuw naar de katheterisatiekamer moet. Er worden nog 2 stents geplaatst. Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen en toen mocht ik naar huis. Kerst is een beetje langs me heen gegaan. Tot de eerste controle moest ik rustig aan doen. Ik mocht nog niet revalideren. De stents moesten een plekje krijgen. Langzaam komt het besef wat er gebeurd is. Ik heb een voorwand infarct gehad als gevolg van een scheur /loslaten van de binnenwand van een ader, in de lengte van 5 stents! Verdriet en boosheid wisselen elkaar regelmatig af. De vraag waarom, maar ik weet dat dat niet reëel is. Er is geen daarom, het is gebeurd. Het was wel heel bijzonder dat het bij mij gebeurd werd er gezegd. Ik heb geen overgewicht en nee ik doe niet iets met hormonen. Ja ik beweeg, ja mijn cholesterol was “goed” en ja ik rook (te). Maar men kon mij niet vertellen wat nou eigenlijk de oorzaak was van dit alles. En dat maakt het zo eng. Ik kan er niets tegen doen? Het enige wat ik nu niet meer doe is roken.

Nu 3 maanden verder, ben ik gaan revalideren. Ik heb na de echo die er gemaakt is, te horen gekregen dat mijn hart er geen schade aan heeft over gehouden. Dat is een plus punt. Maar ik voel me nog vaak moe. Ik wil dolgraag weer mijn werk op pakken. Rustig aan weer beginnen, en niet zoals de Arbo-arts wilde na 3 weken weer te moeten werken.

Ik voel me kwetsbaar, er is iets kapot in mij. Hoe goed ik ook zal herstellen, ik zal nooit meer de oude worden. Ik zal er mee moeten leren leven. Ik denk dat het mij met hulp van andere ook gaat lukken. Tussen de wat mindere dagen zitten er een hoop die beter zijn. Ik ga nu het mooie weer tegemoet en haal energie uit de kleine dingen.

Hier op de site van hartgenoten zie ik dat ik niet de enige ben met een verhaal. Maar ik vind het wel fijn om te weten dat ik niet alleen sta met mijn verhaal.

Groet Dirkje