Hoe nu verder

Hallo Allemaal,

Ik ben een vrouw van 29 jaar en heb afgelopen donderdag te horen gekregen dat ik een hartritmestoornis heb.

Op mijn 21ste is ondekt dat ik 2 lekkende hartkleppen heb, dit is ontstaan na bestralingen, welke ik op mijn 16e heb gehad.

Voordat de diagnose is gesteld afgelopen donderdag hebben ik maanden van angst en paniek doorstaan. Eerder dit jaar ca. Mei ben ik in behandeling gegaan voor een depressie, ongeveer tegelijkertijd kreeg ik hartklachten, had het gevoel dat mijn hart af en toe een paar slagen miste achter elkaar, waardoor ik een benauwd gevoel ik mijn keel kreeg. Het leek net alsof mijn keel dicht geknepen werd. Hartklachten bij een depressie blijkt normaal te zijn, maar voor mij voelde het niet normaal. De “aanvallen” kwamen steeds vaker en steeds heviger. In mijn omgeving bleef iedereen vol houden dat het door de stress kwam (ook ijn eigen cardioloog) en dat ik me rustig moest houden, omdat het alleen maar erger werd als ik in paniek raakte. De vervelenste aanvallen kwamen ’s nachts en duurde soms ca. 20 uur tot ik weer een nacht geslapen had, dan was het over. Hierdoor echter durfde ik bijna niet meer naar bed te gaan en dat legde ik zo’n druk op dat de angst alleen maar erger werd. 2 weken geleden 24 met een holter thuis gelopen, hier was niks op te zien, behalve dat mijn hart af en toe oversloeg. Tot vorige week vrijdag op zaterdagnacht ik weer zo’n aanval kreeg ’s nachts, toen deze op maandagochtend nog niet over was toch maar weer de huisarts gebeld en op dinsdag kon ik bij mijn eigen cardioloog terrecht. Toen ik aangaf dat ik zo echt niet meer kon functioneren is besloten om me op te nemen en kreeg ik een holter, zodat ze me constant in beeld hadden. “Gelukkig” zette de aanval voort en kon men dus direct zien dat ik een ritmestoornis heb. Afgelopen deonderdag heb ik nieuwe medicijnen gekregen, sotalol en boeldverdunners en sindsdien heeft mijn hart weer een normaal ritme. Yes dacht ik nu kan ik weer verder leven. Maar wat heb ik me daarin vergist, ik kan nergens anders aan denken, ik sta er mee op en ga ermee naar bed. Mijn hart slaat nog wel eens over en meteen is daar de paniek weer. Ik hou ook constant mijn hartslag in de gaten en leg er dus vreselijk de nadruk op. Dit wil ik uiteraard niet, maar het voel alsof het niet anders kan. Ik vraag me echt af hoe ik hier mee moet gaan leren leven. Ik hoop dat iemand die hier ervaring mee heeft zijn/haar ervaring met me wil delen.