Net twee weken geleden heb ik min bypass-operatie gehad in Zwolle, zit dus middenin de herstelperiode. Objectief gezien gaat het goed, geloof ik. Doodmoe, maar loop 3 x 10 minuten met de hond per dag en meestal kan ik ook nog koken, maar dat is het dan wel. Krijg de lof dat dat al heel wat is, maar zo voelt het niet. Voel me een ouwe kerel van 47.
Alles kwam als een verrassing: op een nacht buiten adem na 200 meter lopen met diezelfde hond. Toch gewoon naar huis gegaan, lekker geslapen en de volgende ochtend: hetzelfde probleem. Toch maar ff naar de huisarts: vreemd, toch maar even een hartfilmpje laten maken. En vanaf dat punt escalatie: fout filmpje, direct opname, hartcatheterisatie: slecht nieuws, maar 20% doet het, meteen voor bypass-operatie naar Zwolle in de ambulance, dag later geopereerd, dag later langzaam wakker worden met pijn overal en de verwarring van een deliere medepatiënt in je eigen na-narcose-schemertoestand.
Objectief gaat alles prima: kan snel al het bed uit, zelf wassen enzo en weer zitten. Geen complicaties en 2e pinksterdag weer naar huis. Opgelucht, maar ook nog in een schemer: het lijkt groener buiten en grijzer binnen.
Nu 2 weken thuis, voel me nog steeds geen patiënt. Stom is dat. Voel me wel verdomd kwetsbaar. Veel pillen, elke dag weer. Even lopen en jezelf douchen en dan weer een tukkie. Tv-kijken, belletje met familie en vrienden en weer bekaf. Eten maken, uitrusten, opeten en weer uitrusten. Kan maar niet accepteren dat dit het dan maar moet zijn. Weet wel dat het waarschijnlijk beter zal gaan, maar voel me geraakt.
Merk dat ik vooral boos ben dat mijn borstbeen doorkliefd is. Voel me in mijn mannelijkheid aangetast, alsof er iets geamputeerd is, de verdediging doorbroken is. Hoop mijn illusie van onkwetsbaarheid weer deels terug te krijgen. IJdele hoop, maar toch. Zijn er meer mannen die dat zo voelen?
Misschien ook interessant
Help mee en doneer
Met jouw donatie kunnen we 1,7 miljoen hart- en vaatpatiënten onafhankelijk blijven ondersteunen.
