Ik heb het overleefd.

Op 6 juni 1976 ,'s morgen om 8 uur zou ik naar mijn werk gaan in Diemen, jas al aan, toen ik slap werd en zweterig en moe.
Tegn mijn vrouw zei ik , ik ga even op de bank liggen ,ik wordt niet goed. Zij had meteen in de gaten dat het echt niet goed zat en heeft meteen de huiarts gebeld, geschreeuwd moet ze hebben want ze was dagen erna nog schor. De huisarts was onderweg naar de praktijk, vlak bij ons huis en was er al binnen 10 minuten. Pilletje onder de tong en toen kwam ik weer bij bewustzijn , dat ik langzaam aan het verliezen was. Ziekenwagen erbij en opgenomen in het AMC. Volgespotem met verdunners en na een week naar een ander ziekenhuis voor "revalidatie". Ze heebn dus niets gedaan in het AMC. Niet gecatheteriseerd, niet gedotterd, niets dus. Na een half jaar ,in februari 1997 opnieuw een hartaanval, ik voelde het s'morgens al aankomen in bed. Vrouw wakker gemaakt, ambulance gebeld en toen kwam ik in het St Andreas ziekenhuis terecht bij de Cardioloog Dr. TAN. Die heeft er werk van gemaakt. Na ee catheterisatie bleek det er 1 kransslagader verstopt zat. Weer 2 maanden wachten en toen gedotterd in het OLVG. Dat ging natuurlijk ook weer fout, waren ze een stent kwijt omdat het ballonnetje was geknapt. Na 3 en een half uur "vissen"eindelijk de stent er uit gesleept.Ik heb nu 6 stenten zitten  Mijn vrouw zat thuis te wachten en voelde wel dat het goed fout zat. Wij wonen nu in Sneek waar we ook begonnen zijn in 1966 en ik mag wel zeggen na 11 jaar "ik heb het overleefd" en niet in de laatste plaats dankzij mijn eigen vrouw.