Ik iets aan mijn hart?

Voor Februari 2006 had ik nog nooit gedacht iets aan mijn hart te krijgen of te hebben. Altijd flink gewerkt, veel gesport, al is dat de laatste 15 jaar een stuk minder i.v.m. rugproblemen. Maar toch; niets aan de hand met mij. Maar op Zondag 5 februari 2006, ik ben dan net 61 jaar, zit ik op mijn gemak aan mijn bureau wat foto's uit te zoeken en voel een tik in mijn hoofd. Als ik weer bijkom lig ik naast mijn stoel op de grond en weet niet waar ik ben, ik zweet als een otter en ben erg misselijk, ik weet ook niet hoe lang ik weg ben geweest.
Ik zit wat wezenloos op de grond en dan roept mijn vrouw dat mijn nichtje en haar man op bezoek zijn. Ik houd me groot en was mijn gezicht wat, trek een droog hemd aan en ga naar beneden. Ik lust mijn koffie niet en ben blijkbaar nogal stil totdat mijn nichtje opmerkt dat ik maar naar bed moet gaan want ik "zie er niet uit". Ik zeg dat ik waarschijnlijk ben flauw gevallen. We doen daar wat lacherig over maar ik ga toch maar naar mijn bed. Tot mijn verwondering, want zo makkelijk ga ik 's middags niet naar bed, slaap ik als een roos tot 18.00 uur wanneer ik door mijn vrouw gewekt wordt om te eten. Op hetzelfde moment krijg ik weer een uitval van een paar seconden en weer misselijk. Mijn vrouw belt de dokterspost en we kunnen komen.
De aanwezige arts kan niets vinden. Niets aan het hart en niets aan de hersenen. Met een recept voor pillen tegen misselijkheid naar huis. Ik voel me weer geheel de oude en eet goed. 's Nacht word ik nog een keer wakker en ben weer een paar seconden weg maar ga rustig verder slapen. 'sMaandags ben ik weer kerngezond om de verjaardag van mijn vrouw te vieren. Om 10.00 gaan we samen bloemen halen die ik voor haar besteld heb, want ze wordt 60 jaar, als we thuis komen voel ik de misselijkheid weer opkomen en ga naar boven om eem pil te nemen. Op de rand van mijn bed gezeten doe ik dat en gelijk val ik weer om. Mijn vrouw komt boven en vindt mij zo. Ze belt de huisarts  en meteen er naar toe. Onderweg zak ik in de auto weer onderuit maar ook de dokter ziet op dat moment niets aan mij. Hij belt een ambulance om mij naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven te brengen. Als de broeders er zijn zak ik weer weg voor wat seconden. Op weg naar het ziekenhuis gaat alles goed, maar als ik uit de ambulance kom ga ik weer onderuit en deze keer hebben ze me "gevangen", 16 seconden maar liefst. Nu ben ik wel echt ziek en maak het volgende half uur maar amper mee.
Dan staat er een cardioloog langs m'n bed die mij mededeelt dat ik een pacemaker krijg en meteen naar de hartbewaking ga. Eerst krijg ik nog een noodpacemaker via mijn lies en daarna lig ik schoon en netjes in mijn bed. Zo, daar heb ik mooi de verjaardag van mijn vrouw verpest!
Donderdag laat in de middag krijg ik mijn pacemaker en vrijdag mag ik naar huis. Niets meer aan de hand en ik heb een eigen waakhond.
Nog wat controles met de pacemaker en kennis maken met "mijn"cardioloog" waar de vaste controle voor de pacemaker wordt vastgesteld op 2x per jaar en 1x per jaar bij de cardioloog. En dat is het. Ik voel me prima en mijn leven is niet veranderd.
Tot eind september 2008. We zijn met 6 personen en drie campers met vakantie in Amerika en beginnen aan de laatste week in het Yellostone-park. Het is Zondagavond en we zijn juist wezen eten in een restaurant. We lopen terug naar onze camping. We zijn net buiten als mijn hart finaal op hol slaat. Van onder uit de buik een flink gerommel en even een felle pijn op de borst. Hier schrik ik van en denk aan een hartinfarct maar de pijn is ook weer erg snel weg. Alleen mijn hart bonst als een gek en is finaal uit het ritme. Ik wordt flink bleek en zweet weer even. Na een tijdje op een bank te hebben gezeten wordt het weer beter en gaan we terug naar de camper. Dat lukt aardig, behalve als het pad wat stijgt dan wordt ik erg moe.
Het hart blijft maar bonzen en ook blijft het uit het ritme. We gaan naar bed en ik den dat ik het wel op orde krijg met mijn adenhaling, maar dat lukt niet. Ook ga ik me zorgen maken over de evetuele schade die mijn hart zal krijgen en over de aorta in mijn buik want ik voel elke hartslag ook daar. Als mijn vrouw na ongeveer een uur vraagt hoe het gaat antwoord ik dat het niet goed is en zij gaat het alarmnummer bellen, samen met mijn schoonbroer want het is nog een eindje lopen. Onderweg komen ze de Parkrangers op patroulle tegen en vragen hen om hulp. Deze mannen reageren meteen en een half uur later lig ik in een ambulance op weg naar een noodhospitaal in het Yellostone-park.  Vandaar ga ik met een helikopter naar het hartcemtrum in Idaho-falls, oneveer 300 km verder. Ik kom daar 's nachts om 2.00 uur aan en wordt op de monitoren aangesloten. Daar er nog geen cardiologen aanwezig zijn, en de situatie niet zo ernstig is om er een op te roepen ga ik naar een kamer en mag in een bed. Slapen lukt niet en om 7.00 begint men met een fiks onderzoek en constateert een boezemvibrilatie die in principe niet gevaarlijk is. Ik krijg een flinke hoeveelheid medicijnen en erg veel controles en dinsdagmiddag om 17.00 ben ik weer vrij man. Het hartritme en bloedruk zijn weer helemaal op orde en ik kan verder gaan met mijn vakantie, wel wat rust in acht nemen. Ik krijg alle resultaten van het onderzoek mee naar huis en neem direct contact op met mijn cardioloog. Alle onderzoeken die ze in Amerika gedaan hebben gebeuren in Eindhoven nog 'n keer want de cardioloog wil zeker weten of ze een oorzaak kan vinden, wat ze niet vind. Met twee soorten medicijnen die ik voortaan moet gebruiken mag ik weer naar huis en voel me prima. Het enigste wat is veranderd is dat ik eerder moe word en zo af en toe voel ik dat mijn ritme weer wat oploopt maar ook meteen weer in orde is. Dus het gaat me best wel naar m'n zin. Houwen zo, zou ik zeggen.

Alex Gruithuijzen, Sint-Oedenrode, 5-5-2009