Ik ken jou…

Ik zag je voor het eerst, toen ergens in december 2008. Ik had al vaker over jou en van jou gehoord, maar had je nog nooit gezien. Gevoeld des te meer. Ik weet nog, die allereerste verkering, ze zei; “ik wil niet meer” en dat was het dan. Je brak en ik voelde je voor het eerst. Alsof je stil met mij mee huilde en ik voelde de tranen langs jouw binnenkant zachtjes naar beneden rollen. Of toen die allereerste keer toen ik, ik was een jaar of 6, voor een operatie het ziekenhuis in moest; toen nog nodig voor een liesbreuk… Ik zag mijn ouders weglopen uit dat zaaltje en ik wilde niet blijven, het allereerste afscheid in mijn leven. Ik voelde je tot in mijn tenen. En jaren later, ik als jong agentje, mijn eerste dodelijk verkeersongeval, het bericht aan een mannetje van 7 jaar, dat zijn moeder nooit meer thuis zou komen. Ik wilde toen dat jij groot genoeg was om hem even erin te laten schuilen.

En nu daar op dat scherm in een ziekenhuis in Hilversum zag ik je voor het eerst. Hier klopt iets niet, zei de cardioloog en ik was het volstrekt niet met hem eens. Ik zag je beweging en vond je mooi bij iedere klop. “Geen krachtige samentrekking” en meer van die beledigingen. Jij die mij al 46 jaren door alle moerassen in mijn leven had gesluisd, na iedere breuk weer krachtig heelde en soms in mijn keel kon kloppen in de spannendste momenten van mijn leven. Die nacht in de zomer van 1990, toen ik voor het eerst vader werd…. En wat heb je van je laten horen, toen ik Brechje, nu mijn vrouw is, leerde kennen ??!! Je stond in vuur en vlam voor maanden lang.

Nooit liet je mij in de steek, dus waarom zou je nu…..? Ik kende je toch en jij mij?

Nu leer ik je opnieuw kennen, zie ik je soms vaker dan mij lief is. En lief, dat ben je mij. Je bent me lief mijn leven lang. Dus ga ik beter voor je zorgen en laten zorgen, koesteren, meer dan ooit tevoor. Ik zal naar je luisteren, zwijgen als dat past, je laten zwoegen, als dat nodig is. Hoelang ik deze taak mag doen weet niemand, oke bijna niemand. Jij weet het. Je wist het al wat er was, toen ik enkel 20 weken in de buik van mijn moeder rond zwom. Je gaat het mij niet vertellen, dat is de kunst van het leven.

Voordat ik wist wat ik nu weet, nam ik mij het al voor. Ik wilde een tattoo. De eerste ooit. Wist wat het moest worden; de hartchakra, de 4e en centrum van alle 7. Waarom? Ik wist het niet, toen. Nu. Nu wel. 4 juli 2011 heb ik hem laten zetten, die tattoo. Hij heeft een speciale plek, op de plek van de… hartchakra.

Hij zal mij nooit meer verlaten, net zoals jij. Jij en ik, wij twee samen. Voor al tijd.

René