Ik leef nog …

Even alles op een rij zetten …
Krijg nog regelmatig vragen wat er nu eigelijk gebeurd is en voor mij is het ook goed dit even op papier te zetten….
Ik moet verdomd veel verwerken….
Sinds een paar weken had ik erg veel last van beiden armen , of ze afgekneld werden dit begon al in Hongarije waar we in juli op vakantie waren.
Dacht eerst dat ik weer teveel gedaan had, we zijn erg druk met klussen daar. Maar toen we terug in Nederland waren had ik het nog steeds.
Aangezien ik een pup voor mijn verjaardag had gehad ging ik dagelijks een lekker stuk lopen , het gekke was dat ik het steeds benauwder kreeg en flink naar adem stond te happen als ik een stuk liep, weer de armen die zeer deden en nu ook pijn op de borst, snapte er niets van werd ook steeds vermoeider en mijn energie liep met grote sprongen achteruit…..en ik was toch net met vakantie geweest….
In het weekend van 29/30 aug. belde ik savonds laat de huisarts, de pijn werd ondragelijk voelde mij ook steeds beroerder worden , ik legde telefonisch uit wat ik voelde , maar vertelde ook dat in mijn familie erg veel hart problemen waren , na mijn verhaal zei die arts neem maar een paracetemolletje u bent aan het hyperventileren ……ik werd niet serieus genomen en dit is niet de eerste keer. Enkele huisartsen in Alphen aan den Rijn zijn verschrikkelijk laks , arrogant en kunnen via de telefoon een diagnose stellen en dit altijd ten koste van de patiënt.
Het ging ook elke dag slechter met mij , ik hoopte nog dat ik zou opknappen tijdens het weekend in een Hotel dat Jan en ik hadden geboekt , alles der op en aan plus sauna , we verheugden ons hier echt op , maar ook dat ging niet lekker , ik verdroeg de hitte niet van de sauna en ik kreeg het als maar benauwder , ook slapen werd een ramp ik kon niet meer plat liggen dus moest ik een zit houding gaan slapen …..Toen we thuis kwamen moest ik van Jan onmiddellijk bellen naar de dokter en in dat zelfde weekend zaten we hier in het Rijnlandziekenhuis , de dokter stuurde mij gewoon weg met een pijnstiller en zei dat ik hyperventilatie had , terwijl ik amper nog kon lopen , niet rechtop kon staan de pijn in mijn linkerarm en op de borst werd niet eens naar gekeken ……. blijkt nu dit had mijn dood kunnen zijn…..
De week erna was een hel , kon geen 5 meter meer lopen werd er wanhopig van, de pijn was niet te beschrijven en via mijn begeleidster moest ik weer de huisarts bellen en ik moest er op staan dat er een hartfilmpje werd gemaakt …
Donderdag bel ik en ik kon vrijdag terecht , dit keer bij mijn eigen huisarts die maakt dus ook hartfilmpjes , affijn ik lig daar filmpje wordt gemaakt ik moest even meelopen en mij werd verteld dat ik met spoed naar het ziekenhuis moest …ik was verbijsterd maar ook boos ….ahhhhh geen hyperventilatie ? vroeg ik ….gelukkig had mijn schoondochter mij naar de dokter gebracht en die kon zowel Jan als mijn jongens op de hoogte brengen .
Ik werd met gillende sirenes naar het ziekenhuis gebracht in Leiderdorp en lag binnen no time op de hartbewaking nu was ik de gene die het allemaal niet zo serieus nam …kom op zeg het is maar hyperventilatie , was me al weken verteld door de huisartsen tenslotten….
Daar lig ik dan , aan een monitor allemaal draden en een infuus met medicijnen om mijn bloeddruk en hartslag te verlagen …….na 2 dagen werd er gevraagd hoe ik mij voelde , het ging een stuk beter zei ik…. mooi zei de zuster dan gaan we even een test doen , ik vond het prima en ik moest de gang een paar keer op en neer lopen , dat ging goed maar moest ook even een stuk fietsen , wij naar zo'n kamertje waar een hometrainner stond die in verbinding staat met hartmonitors ….ik werd vast gekoppeld en mocht fietsen en daar ging het goed fout , zakte bijna inelkaar en binnen 1 minuut stonden er verschillende verpleegsters die mij weer op het bed legde , ik was niet geslaagd voor de fiets test.
Even later kwam er een cardiloog bij mij en zei dat ik voorlopig moet  blijven en dat ik maandag 28/9 een  hartkatheterisatie zou krijgen …..Ik kreeg die maandag een operatie hes aan en mocht op het scherm mee kijken wat er ging gebeuren via een ader in je pols gaan ze naar je hart en met contrastvloeistof kan je zien of je kransslagaders verstopt zijn …….helaas waren die van mij  erg verstopt en verschillende plekken ……
De volgende dag kwam de cardioloog mij vertellen dat het er niet goed uit zag , meestal mag iemand naar huis na een hartkatheterisatie omdat ze dan weten wat er mis is , als ik naar huis zou gaan was het de vraag of ik de voordeur wel zou halen de kans op een hart aanval was elk moment aanwezig .
Ik werd zo snel mogelijk geopereerd zei de cardioloog en moest mij voorbereiden op een openhart operatie waar bij ik waarschijnlijk 3 omleiddingen zou krijgen…ik schrok me lam en dacht als eerste aan Jan en mijn zoons , want de kans dat ik dit niet zou overleven was ook aanwezig .
De avond voor dat de operatie plaats vond zijn Virgil , Rob en Jan bij mij geweest , tegen over hun heb ik mij zeer groot en sterk gehouden , met de jongens besproken wat er moets gebeuren als ik het niet zou overleven maar toen ze weg waren was ik totaal over mijn toeren , er was gelukkig een geweldige broeder daar die mij opving en alle tijd nam om met mij te praten over mijn angst dat ik ze niet meer terug zou zien , ik heb vreselijk zitten huilen daar , zelfs nu dat ik dit typ lopen de tranen over mijn wangen , wat ben ik dicht bij de dood geweest en wat ben ik blij dat ik dit overleeft hebt ……
Het gekke was dat ik niet tegen de operatie aan zag , maar wel de narcose en wat erna zou gebeuren, die narcose ging prima ik werd de avond ervoor al in een roes gebracht , ook omdat ik zo over mijn toeren was geweest ik was me pas echt bewust van alles toen ik bij kwam op de IC die slang in mijn keel was vreselijk en was erg blij dat die werd verwijdert , kon dus vrij snel zelfstandig ademen toen ik daar lag voelde ik nog weinig , had wel een droge mond en keel er kwam om de paar minuten een verpleegster bij je kijken en om een uur of 5 in de morgen vroeg ze of ik trek had in een waterijsje ….nou ik wel …ik had honger en dorst ik had tenslotten een hele dag overgeslagen , was wel constant de dag kwijt ik was op donderdag geopereerd en op vrijdag was ik pas goed wakker ……de morfine deed zijn werkt tot dat ik terug moest naar zaal , toen ging het spul uitwerken en toen pas voelde ik de pijn….die is heftig !!
Echt alles deed en doet nog steeds zeer de derde dag stond ik al naast mijn bed en dan gaat het vrij snel , je krijgt in het ziekenhuis een rollater waar je dagelijks mee mag oefenen dus ik zei tegen Jan dat er voor thuis ook een moet komen….
Al met al is het vrij snel gegaan heb nog geen 2 weken in het ziekenhuis gelegen 1 okt  geopereerd en 9 okt. zat ik weer thuis ….
Tijdens mijn verblijf heb ik gelukkig veel bezoek gehad van familie en vrienden , ook diverse kaartjes ontvangen waar ik erg blij mee ben , het is heerlijk om te weten dat er mensen zijn die aan je denken en je gesteund hebben in zo'n moeilijke tijd.