12 februari had ik een afsluitend gesprek met de cardioloog, d.w.z. dat hij vertelde, dat de hartchirurg een operatie nodig vindt. Wel nog eerst een consult bij de kaakchirurg en de kno-arts., maar daarna gaat het grote wachten beginnen. Daar ben ik nu dus mee bezig.
Het is eigenlijk gek: je wilt e.e.a. zo snel mogelijk maar achter de rug hebben, liever vandaag dan morgen, maar als de telefoon op een "raar" moment gaat, schrik ik. "Het zal toch niet het ziekenhuis zijn?" Wat kan een mens (lees: ik) toch raar reageren. En ondanks alle positieve verhalen op deze site blijf ik als een berg tegen die operatie opzien. En nu weet ik natuurlijk wel, dat je van het hele gebeuren niks meekrijgt, immers je "slaapt". Ik denk dan ook dat ik het meest opzie tegen de tijd na de operatie. Hoe zal mij het revalideren vergaan? En hoe reageert mijn man? Kan hij het allemaal aan? Hij heeft M.S., is nog tamelijk mobiel, maar de vermoeidheid kan zomaar ineens toeslaan en dan is het einde verhaal voor hem. En toch ga ik met vertrouwen de toekomst tegemoet. Ik heb al een mooi reisje bedacht voor als het weer (een beetje) kan…….
Misschien ook interessant
Help mee en doneer
Met jouw donatie kunnen we 1,7 miljoen hart- en vaatpatiënten onafhankelijk blijven ondersteunen.
