In het Hartbrugmagazine

Hallo,

Enige maanden geleden werd ik door de redactie van het Hartbrug magazine benaderd of zij een artikel over mij mochten maken als Hartgenoot. Daar had ik wel oren naar.

Er werd een interview afgenomen, de fotograaf kwam bij ons langs om de bijpassende plaatjes te schieten.

Daarna nog wat mailverkeer over en weer.

Afgelopen woensdag hoort mijn vrouw dat er iets in de brievenbus wordt gedaan.

Even later komt ze met een brede glimlach naar mij toe en wijst op de cover.

” He Erik, kijk eens wat er in de brievenbus lag”, en zij geeft mij het tijdschrift.

In plaats van dat ik de plasticfolie er vanaf scheur en meteen het artikel wil gaan lezen leg ik het aan de kant.

Mijn hoofd staat er op dat moment nog niet naar…

Op de laatste dag van de Nijmegense Vierdaagse is er een man door een hartstilstand getroffen, waarvan hier op het forum ook melding is gemaakt. Het is een 50 jarige man uit Swolgen, en inderdaad, hetzelfde nauwelijks 1400 zielen tellende dorp waarin ik woon. In deze kleine gemeenschap is zoiets natuurlijk het nieuws van de dag.

Verschillende dorpsgenoten vragen of dit ook een impact op mij heeft.

Nou, dat heeft wel degelijk een impact, je herbeleefd het en gaat toch parallellen trekken.

Later die dag krijg ik een telefoontje van een dorpsgenoot. Goed nieuws, hij is bij kennis maar nog wel verward.

Er valt echt een pak van mijn harten ik verwijder daarna alsnog het plastic en lees het magazine door.

Op donderdag lees ik hier op Hartgenoten dat de familie op zoek is naar zijn redders en vrijdag laat in de middag meld de site van de Gelderlander dat de personen die de reanimatie hebben gedaan reeds met de familie contact heeft opgenomen.

Elk jaar krijgen ongeveer 1 op de 1000 mensen een hartstilstand buiten het ziekenhuis.

Statistisch gezien zou het op de 1400 mensen dus ongeveer 3 personen zijn die binnen twee jaar hierdoor getroffen worden.

De statistieken kloppen nagenoeg exact voor mijn woonplaats, 23 juli 2010, Wim (50), 18 oktober 2009, Jan (50) 6 september 2008 ikzelf ( toen 43).

Wij hebben het alle drie overleefd, en dat hebben wij alle drie te danken aan mensen die wij van te voren niet of nauwelijks kenden.

Mensen die dergelijke situaties goed inschatten en vrijwel meteen actie ondernamen en ons een kans gaven.

Ik heb het vaker in de topic reanimatie geschreven, als je ooit met een dergelijke situatie wordt geconfronteerd en je reageert meteen adequaat kun je iemands leven redden.

Dat wij het alle drie hebben overleefd is statistisch gezien wonderbaarlijk.

Het geeft echter wel aan dat wij als samenleving in staat moeten zijn om de overlevingskansen van een hartstilstand buiten het ziekenhuis een flink stuk groter kunnen maken dan ze nu zijn.

Laatst was ik op een avond en daar was een cardioloog van het AZM te Maastricht.

Hij zei dat Nederlandse ziekenhuizen buitengewoon goed zijn uitgerust om mensen met een dergelijk trauma op te vangen en de juiste zorgen en behandeling te geven, maar dat de praktijk vaak is dat de betreffende patient bij aankomst in het ziekenhuis blijkt te zijn overleden.

Omdat met name bij een hartstilstand die eerste 6 minuten zo verschrikkelijk cruciaal zijn.

Die eerste 6 minuten waarin vrijwel nooit professionele hulp aanwezig kan zijn.

Die eerste 6 minuten zijn we aangewezen op elkaar.

Kijk via je zoekmachine op reanimatiecursus.

Morgen kan het je buurman zijn, of je vader, je oom, je collega.

Weet wat je te doen staat bij een hartstilstand!

Groeten Erik