Innerlijke verandering na hartstilstand! Wie herkend dit?

Beste hartgenoten,

Ik ga nu toch maar wéér proberen mijn verhaal digitaal op papier te zetten ik heb al meerdere malen geprobeerd maar steeds ging er wat mis of drukte ik op het eind het verkeerde knopje in en weg was mijn herhaal!

Mijn medisch verleden is behoorlijk groot en ik zal dat proberen zo kort mogelijk samen te vatten:-) Ik kwam te wereld met een aangeboren hartafwijking, erfelijk..het zit namelijk bij ons in de familie.

Er is ook een latijnse naam voor wat ik heb maar ik hou het makkelijk: mijn kleppen functioneren niet goed! Ik heb 4 openhartoperatie’s ondergaan, de laatste was 2,5 jaar geleden. Mijn mitralis en aortoklep is vervangen voor een kunstklep.

Door wat mijn hart allemaal in mijn leven heeft moeten doorstaan heb ik als extra complicatie ook nog continue boezemfibrilleren gekregen. In het begin was dat nog wel in de hand te houden door medicijnen, behoorlijk aantal cardioversies maar na een 2de mislukte ablatie is mij verteld dat ik hier mee moet leren leven. Met de welbekende bétablokkers is mijn hartritme redelijk traag te houden.

Door de hartritmestoornissen doet mijn linkerboezemkamer dus niet echt mee met het pompverhaal. Echt gezond kan je mij dus niet noemen:-) Maar desondanks was ik na mijn 4de operatie heel erg vooruit gegaan. Het zonnetje scheen altijd wel al in mijn leven maar na die operatie ging het nog meer schijnen:-)

Ik stond voor zover mogelijk midden in het leven, ging samenwonen, na 4 jaar weer werken, heb mijn rijbewijs gehaald, deed allemaal leuke dingen…kortom ik had/heb gewoon echt een leuk leven!!!

Ik zeg nog steeds “heb” omdat ik het ook zo ervaar maar het is wel behoorlijk veranderd sinds 11 september vorig jaar.

Kerst 2008 kreeg ik al kado een concertkaartje voor Coldplay in Nijmegen inclusief overnachting in een hotel samen met mijn vriend. Ik heb werkelijk waar niks met Coldplay en eigenlijk nog steeds niet echt aangezien ik mij het concert niet meer kan herinneren:-)

Maar goed, om mijn vriend een plezier te doen zijn we gegaan. De dag na het concert zouden we gaan winkelen in Nijmegen. Terwijl mijn vriend de auto pakte nabij het hotel bleef ik keurig op een bankje wachten. Nou ja…keurig:-) dat weet ik dus niet meer want ik heb daar een hartstilstand gehad.

Mijn vriend parkeerde de auto vlakbij het bankje en zag mij nergens, toen hij naar het bankje liep trof hij mij daar op de grond aan. Voor hem waarschijnlijk de grootste shock ooit. De wereld verdween even onder zijn voeten vandaan.

Helaas kon hij niet reanimeren (nu is hij met een curcus bezig trouwens) maar gelukkig kwam er al snel iemand uit het hotel toegesneld en die kreeg mijn rikketik weer aan de praat. Een hele spannende tijd volgde, vooral in het Radboud ziekenhuis waar ik de eerste 5 dagen heb gelegen. Mijn familie en vrienden zijn daar zeer goed opgevangen.

Ze hebben mij 1 dag onderkoeld ivm hersenbeschadiging en na 2 dagen kwam ik langzaamaan bij. Zoals jullie ondertussen wel doorhebben, tis behoorlijk goed gekomen met mij:-)

De reden van de hartstilstand is onbekend, ja natuurlijk heb ik geen gezond hart maar dit stond niet in de agenda. Daarom heb ik een ICD gekregen en gelukkig heeft hij zijn werk nog niet hoeven te doen. Want tja zoals zo vele heb ik ook die angst. Ik probeer alleen niet mijn leven er door te leiden en gewoon door te gaan.

Ik ben nu 4,5 maand verder en zit nog midden in mijn herstel, wat helaas niet snel genoeg gaat naar mijn zin. Ik werk wel al halve dagen, 3 x per week en 2 x per week ga ik revalideren. Op zich onderneem ik best wel veel al alleen weer niet te veel hé…anders lig ik weer voor pampers op de bank. Daar baal ik wel van….volgens mijn ARBO arts heb ik problemen met het accepteren van mijn hartstilstand.

Op zich heb ik daar dus geen problemen mee, ik wil alleen gewoon weer snel verder waar ik gebleven op 10 september vorig jaar. Toch denk ik dat mijn leven nooit meer zo normaal zal zijn als toen en daarom doe ik ook mijn verhaal. Ik ben benieuwd hoe andere mensen met een soortgelijk verhaal dit beleven.

Want fysiek heb ik dan wel een opdonder gehad maar ook mentaal ben ik veranderd. Begrijp me goed…ik ben niet depressief en ik kan nog steeds of zelfs meer genieten van de kleine dingen in het leven maar ik heb het idee alsof ik anders tegen dingen aan kijk.

Tijdens het moment dat ik even “weg” was kan ik mij geen Bijna Dood Ervaring herinneren. Maar als ik aan de moment denk ik word ik zeker niet angstig. Ik krijg dan een soort gevoel van rust over me heen, heel raar en de dood heeft voor mij ook een hele andere betekenis gekregen. Ik ben niet meer bang voor de dood, IK WIL NOG WEL HEEL GRAAG LEVEN HOOR:-) begrijp me goed maar ik kijk er anders tegenaan.

Ook heb ik het idee alsof mijn roze bril van mijn ogen af is gevallen! Voorheen was ik heel naiëf , zou ik voor bepaalde mensen door het vuur zijn gegaan maar nu? Het lijkt wel alsof ik nu pas zie wat echte vriendschap in hou…ik ben cynischer geworden! Alsof mijn intuitie sterker is geworden en ik bepaalde dingen veel beter/helder aanvoel of zie dan voorheen.

Het is misschien best wel een raar verhaal maar ik vraag me gewoon af hoe mensen dit herkennen. Of ze anders in het leven zijn gaan staan na hun harstilstand. Ik ben enorm benieuwd naar hun verhalen.

Nogmaals, ik ben ontzettend blij dat ik leef:-) binnenkort ga ik lekker op vakantie naar Egypte, even een weekje weg van alles. Lekker genieten! Mijn voornemen is om eind dit jaar gewoon weer in de voor mijn haalbare topconditie te zijn en om nog meer van mijn leven te genieten.

Uiteraard heb ik wel een beetje de angst van hoe het verder moet in de toekomst! Wanneer komt weer het volgende probleem? Maar ja, ook bij gezonde mensen is het niet te zeggen hoe hun toekomst verloopt dus daar hou ik me maar aan vast.

Prettig weekend!

Petra