Into the wild (3)

Het is juni, een half jaar na mijn bypassoperatie. Alles functioneert weer, denk ik, hoop ik, zou zou moeten zijn. Maar waarom vind ik het dan moeilijk om mijn huis te verlaten. In plaats van mij veilig te voelen tussen soortgenoten, trek ik mij terug, als een kat onder een kast wanneer er iets mis is. Ik dwing mezelf naar de AH te lopen en ik bereik met een draaierig hoofd mijn einddoel. Ik doe dat het liefst ’s avonds. Op een één of andere manier voelt de avond minder bedreigend.

Ik ken dit gevoel wel, hyperventilatie. Het is weer helemaal terug. Zeg maar gerust ‘with a vengeance’. Al die jaren heb ik geprobeerd om het de kop in te drukken,en dat lukte aardig. Wat een overwinning was het om alleen naar Spanje te vertrekken voor mijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Wat een vrijheid, eindelijk!

En toen was het ineens afgelopen. Na eerst voor mijn lichaam te hebben gezorgd tijdens de revalidatie, kwam de psychische klap. En die uit zich in een soort pleinvrees. Ik geef mezelf elke keer een schop onder mijn billen. Eruit, kom op zeg! ik ben gestart met mediteren. Mochten mensen dit herkennen, even doorgaan met meditatie, het vergt oefening maar baart zeker kunst. Door meditatie en visualisatie voor een handeling, maak ik mezelf rustig. Als ik mezelf instrureer kalm te blijven, dan is dat meestal ook het geval. Mooie is dat je daar dan achter komt, als de handeling voorbij is.

Maar dit is een middel, geen oplossing. Dus ik moet toch echt aan de bak. Professionele hulp ingeschakeld. Sommige dingen kun je niet alleen. De behandeling moet nog starten maar ik zie echt door de bomen het bos weer. Al vanaf de eerste dag na mijn operatie. Het is een dal waar ik doorheen moet. Een interessante periode waar ik heel veel van leer. Moeilijke momenten kan ik inmiddels met een soort helicopterview bekijken. Hierdoor kan ik mezelf weer even tot de orde roepen en weet ik weer wat belangrijk is voor mij. Ik ben benieuwd naar wat de toekomst brengt en wil ik zoveel mogelijk absorberen en leren. Ik heb vertrouwen in mijn eigen kunnen en zie elke gebeurtenis als een leerschool.

Als ik vanuit mijn appartement naar buiten kijk zie ik de kleuren van de komende zomer, ik ruik de geuren van mijn in elkaar geknutselde kruidentuintje, ik voel de energie van de man die mij met zijn ogen vasthoudt ….ik leef…ik leef…goddank, ik leef!!!