Jij hebt ook een stem bij het bepalen wat er moet gebeuren.

Donderdag 16 april lag ik op de operatietafel en 4 bypasses, één schoongemaakte halsslagader en zes dagen later was ik al weer thuis.
Wat ging er aan vooraf.
Zo ongeveer vanaf augustus 2008 kreeg ik na het langdurig verrichten van zware inspanning een gevoel in de hartstreek dat mij deed denken aan wat ik als kind voelde als ik bij vriezend weer lang had hardgelopen of gefietst.
Bijvoorbeeld enkele uren houthakken met een zware kloofbijl gaf dat effect en ook het verrichten van graafwerk.
Het was niet echt pijn, maar wel een gevoel dat daar niet hoorde te zitten.
Ik besloot mij te laten onderzoeken.Mijn huisarts vulde de benodigde formulieren in voor bloedonderzoek, longfoto en E.C.G.Al die dingen heb ik enkele dagen later al laten doen en vervolgens moest ik wachten op een telefonische uitnodiging van het ziekenhuis voor het afleggen van de fietsproef.
Na ongeveer een maand wachten en hevig aandringen van mijn vrouw besloot ik ze dan zelf maar te bellen met als resultaat dat ik na enkele dagen al terecht kon.(ze waren me dus gewoon vergeten…)
De fietsproef liet zien dat bij zware inspanning een zuurstoftekort optrad, hetgeen voor de cardiologe aanleiding was mij een katheterisatie te adviseren.
Die is op 19 februari geschied met als uitslag: vijf vernauwingen waarvan twee zo ernstig(90% vernauwing) dat een bypass nodig werd geacht.
Er volgde een gesprek met de cardiologe en er werd een afspraak gemaakt voor een duplexonderzoek, waarbij de conditie van de halsslagaders werd bekeken.
Dit leverde op dat de linker halsslagader ook een vernauwing van 90% te zien gaf.
Verder werden ook nog een hartfilmpje en (opnieuw) röntgenfoto's gemaakt 
Vervolgens op 3 april een bezoekje aan de neuroloog gebracht die moest zien te achterhalen of ik ooit een tia of beroerte had gehad. Dat ik op dat moment al zo'n vijf keer had aangegeven dat ik daar nog nooit last van had gehad speelde geen rol, men wilde het hoe dan ook zelf onderzoeken. (waaom vragen ze er dan naar, ben je dan geneigd te denken.)Inmiddels waren vier maanden verstreken sinds mijn eerste bezoek aan de huisarts en ik wist nog steeds niet wanneer ik aan de beurt zou zijn en wat er precies zou moeten gebeuren, wat mij enigszins begon te irriteren.
Ik besloot een verslagje te maken van de stand van zaken tot op dat moment en dat bij mijn huisarts en de cardiologe te bezorgen. En jawel, er kwam meteen schot in de zaak. Enkele dagen later werd ik gebeld door de cardiologe, juist terwijl ik de brochure van de hartstichting over vernauwing van de halsslagaders zat te lezen.
Ik zou in de week na pasen worden geopereerd, er zouden twee bypasses geplaatst worden en de aan de halsslagader zou niets gedaan worden. Ze memoreerde nog overleg dat zou hebben plaatsgevonden, maar daar kon ik mij niets van herinneren.
Ik vertelde haar dus dat ik een ander standpunt had: die vernauwde halsslagader zou hoe dan ook een risico opleveren, in ieder geval bij de bypass-operatie maar ook en zeker daarna zou de kans op een tia of beroerte levensgroot zijn. Daar had ik dus geen zin in en ik zei dus dat ik tenminste een gesprek wilde hebben met de hart- of vaatchirurg daarover.
Ze zegde toe dat te regelen en inderdaad werd ik die middag gebeld door de hartchirurg. Hij legde me uit waarom dat besluit betreffende de halsslagader was genomen maar moest desgevraagd bevestigen dat het vrijwel zeker was dat ik ooit door een beroerte getroffen zou worden. IK legde hem mijn standpunt uit en hij zegde toe nog met de vaatchirurg te overleggen. Een kwartier later belde hij me terug met de mededeling dat ze het duplexonderzoek over wilden doen en op basis daarvan een definitief besluit zouden nemen.
Ook de katheterisatie moest opnieuw worden gedaan omdat een klein deel van de kransslagaders bij de eerste keer niet voldoende duidelijk in beeld was gekomen.
Inmiddels wisten ze ook dat mijn operatie op 16 april was gepland en één dag daarvoor zouden beide onderzoeken plaatshebben.
Resultaat: in beide halsslagaders bleek een vernauwing van meer dan 70% te zitten, (wat na het eerste duplexonderzoek blijkbaar niet was ontdekt,want niet aan mij verteld) hetgeen voor de vaatchirurg maar één conclusie toeliet: één van beide kanten moest schoongemaakt worden.
Verder was gebleken dat niet twee maar vier bypasses moesten worden geplaatst.
De operaties en nazorg hebben plaatsgevonden in het UMC, en ik kan niet anders zeggen dan petje af voor chirurgen, dokters en verplegend personeel.
Moraal van dit verhaal: Laat niet alles door de dokter c.q. specialist bepalen, maar denk ook zelf na wat je wilt en wees niet bang alle vragen te stellen die maar in je opkomen. Mijn ervaring is dat de dames en heren medici daar voor openstaan.