kerst

Het was kerstavond 2012, het was een hectische tijd voor ons gezin. Dit omdat er vooraf al veel werk was verzet om de feestdagen goed door te komen. Tijdens de feestelijkheden kreeg ik opeens pijn in mijn kaken. Stond er niet helemaal bij stil wat dat zou kunnen zijn. Maar dan ineens bekroop me een gevoel wat lastig te omschrijven is. Het was net alsof je niet weer weet waar je bent. Op de vragen van mijn vrouw gaf ik geen antwoord meer. Stond even naar een punt te staren. Heb ik nog nooit eerder gehad.

Daarna kreeg ik wat pijn op mijn borst. Met de ambulance naar het ziekenhuis. Daar werd geconstateerd dat ik een hartinfarct had.

Omdat er in dit ziekenhuis niet gedotterd mag worden ging ik daarna naar het A.Z.M in Maastricht. Daar was mijn familie ook al reeds gearriveerd.

Inmiddels was het al laat en lag ik in de wachtstand omdat er een operatie kamer werd voorbereid. In de ambulance op de weg er naar toe had ik het al flink koud gekregen. Eenmaal in de wachtstand begon de angst bij mij op te stapelen.

Toen ik werd geholpen vertelde ik de vaatspecialist dat ik in 1986 geholpen was aan een Atrium, Septum, Defect (ASD). Een aangeboren hartafwijking die in het Catharina Ziekenhuis had plaatsgevonden in ’86.

Tijdens de ingreep kon de vaatspecialist het niet zo makkelijk vinden en hij vertelde dat hij niet te lang kon doorgaan i.v.m de straling die hij zelf dan opliep. Tot hij opeens op de plek kwam waar hij zijn moest. Hij heeft mij gedotterd en 5 stents gezet. Terwijl hij bezig was zei hij opeens ” U krijgt nu een hartinfarct”. Ik weet niet of dit een protocol was van hem of omdat hij het voor een andere reden zei. Maar mijn angst nam alsmaar toe. Tevens waren de juiste maten stents niet aanwezig waardoor hij andere gebruikt heeft. Maar mijn angst werd alleen maar groter.

Na 3 uren aan me gesleuteld te hebben was het dan eindelijk gebeurd, hij zei gelukkig dat dit nu goed gerepareerd was.

Na even op de afdeling gelegen te hebben ging ik weer terug met de ambulance naar het zuiden van het land. Het was inmiddels 5 uur in de morgen.

De komende dagen tussen kerst en nieuwjaar lag ik in het ziekenhuis. Hetgeen wat me er een beetje erdoorheen heeft geholpen was mijn gezin, en de top 2000 die op de radio was.

Na 5 dagen mocht ik dan toch al het ziekenhuis verlaten. Maar dan moest ik nog even langs bij de cardioloog. Hij vertelde over het hartinfarct en dat het allemaal wel meeviel. Tevens zei hij dat het mijn schuld was dat ik niet gezegd had dat er tijdens de ingreep van de aangeboren hartafwijking (ASD) ik was vergeten te zeggen dat er een longader was omgelegd. Dit was de reden waarom het zo lang geduurd had. Ik was perplex kon niets zeggen. Thuis was ik hier over aan het nadenken en het kwam ineens bij me op dat de chirurg in Eindhoven mij verteld had dat het normaal was en veelvuldig voorkwam bij deze aangeboren hartafwijking. Dat er een longadertje wordt omgelegd. Daarom heet het een Atrium Septum Defect. En niet alleen Septum Defect.

Dus volgens mijn cardioloog was ik het zelf schuld dat het allemaal zo lang geduurd had.

Ondertussen was ik herstellende van mijn infarct, en alle indrukken die het mij gegeven had. Op controle bij de cardioloog heb ik dit nooit gezegd. Ik bleef vooral klachten houden. Telkens weer een fietsproef en telkens kreeg ik te horen dat er niets aan de hand was.

Tot dat ik het opeens hem smeekte om me A.U.B goed te onderzoeken.

Ja ik moest de volgende dag naar het ziekenhuis komen en kreeg een catheterasatie van mijn eigen cardioloog.

Na afloop van het onderzoek kwam hij naar me toe en vertelde dat ik last had van rest verschijnselen. Wat dit ook mocht betekenen heeft hij me niet uitgelegd. Hij Zei dat de beelden die hij gemaakt had naar het A.Z.M in Maastricht gingen.

Ze zouden er waarschijnlijk niets aan doen volgens mijn eigen cardioloog.

2 dagen later kreeg ik een telefoon van mijn caridioloog. Ik moest naar het A.Z.M in Maastricht komen. Dit was inmiddels Juli 2013. Daar dachten ze er toch anders over.

Het eerst in Maastricht een afspraak bij een hart verpleegkundige die mij vertelde dat ik opnieuw gedotterd zou worden en meestal een stent zou krijgen. Tijdens de ingreep vertelde de cardioloog van Maastricht dat ik geen stent meer zou krijgen. Ik had inmiddels al ijzer genoeg in me” zei hij”. Ik moest er wel mee lachen. Maar op de plek waar ik de rest verschijnselen had werd er een kleine hoeveelheid radio actief materiaal achter gelaten. En de cardioloog vertelde dat het vanaf nu beter met me zou gaan. En zo was het ook. Het is niet zo dat ik veel kan op een dag, maar wel stukken beter als het was.

 

Dit is de eerste keer dat ik dit verhaal kan vertellen.

 

De groeten Marcel