Kerst tussen de witte lakens

Mijn man en ik vierden ons 1e huwelijksjaar in Preston Palace. ’s Ochtends had ik tijdens het ontbijt het gevoel of ik een blok hout had doorgeslikt, maar dacht uiteraard niet gelijk aan een hartinfarct. De volgende dag was het eerste kerstdag en heb toen voor onszelf en enkele vrienden een uitgebreid kerstmaal klaargemaakt. ’s Avonds om 8 uur bracht ik mijn gasten naar hun auto en wilde gelijk de hond uitlaten. Ik kon echter geen stap meer verzetten. Aan een voorbijganger vroeg ik of hij me naar huis wilde begeleiden en thuisgkomen heeft mijn man gelijk 112 gebeld. Vanaf die tijd ging het allemaal erg snel: in het ziekenhuis aan het infuus en na twee dagen werd ik gedotterd. Althans dat was de bedoeling. Ik bleek echter allergisch voor de contrastvloeistof, waardoor ik het gevoel had te stikken. Met catheter en al werd ik naar mijn kamer gereden en daar zag ik louter bezorgde gezichten om mijn bed. Mijn bloeddruk was nog maar 75/40 en ik raakte in shock…

De volgende dag zou er een nieuwe poging gewaagd worden. Van te voren had men al medicijnen toegediend die een nieuwe allergische reactie moesten voorkomen. De doctoren vroegen me of ik hen op de hoogte wilde houden van wat ik voelde. Ik werd gedotterd en er werden twee stents geplaatst. Opeens voelde ik een verscheurende pijn in mijn borst en melde dat. De arts zei dat de oparatie voorbij was en dat alles goed was gegaan. Naderhand bleek dat de stent voor een zijtakje van mijn hart was terechtgekomen en dat daardoor dat bloedvat afgesloten was. Opnieuw een infarct en wel ontstaan op de operatietafel.

In beide liezen was men naar binnen gegaan, dus ook beide liezen moesten afgebonden worden. Omdat ik zoveel antistoffen toegediend had gekregen, moest ik extra lang platliggen om bloeding te voorkomen. In de nacht kreeg ik een bloedneus, die niet te stoppen leek. KNO arts aan mijn bed en uiteindelijk was na zo’n 8 uur het bloeden gestopt. Ik was gesloopt…

De volgende middag mocht eindelijk het drukverband van mijn liezen af. Langzaam weer wennen aan rechtop zitten en dan gewassen worden door de zuster. Opeens begon mijn lies weer te bloeden, dus weer plat met een drukverband. Uiteindelijk mocht ik dus van bed af en naar huis: 5 dagen na mijn opname. Ik voelde mezelf als een oude dweil en had best nog een dag langer in het ziekenhuis willen blijven.

Binnen een week voelde ik me aardig opgeknapt en maakte zelfs wandelingen van zo’n 4 kilometer door de sneeuw. Helaas is mijn conditie nu na 4 weken veel minder. Volgende week doe ik mee aan cardiofitness en ik hoop dat ik me daardoor beter voel.

Ondanks dat er veel complicaties waren voelde ik me veilig in het ziekenhuis en vond dat men heel zorgzaam met me omging. Wat de toekomst brengt, wacht ik rustig af en tot die tijd doe ik mijn best om weer de oude te worden.