Kerst zal nooit meer het zelfde zijn.

Het is tweede kerstdag 2007. De tijd 14.45 uur, er raast een ambulance naar het onze lieve vrouwengasthuis te Amsterdam.
Ik lig er in, maar weet nergens meer vanaf.
Even een stukje terug.

We vieren tweede kerstdag bij mijn schoonouders, met ons gezinnetje (man 45 jr., dochter 17 jr. en zoon 15 jr.) en mijn zwager en schoonzus. De lunch hebben we op de bank genuttigd: soep en een broodje kroket. Ik heb mijn bordje nog in de hand. Plots zak ik weg. Mijn man reageert heel snel en hij en mijn zwager beginnen met reanimeren, terwijl mijn schoonmoeder 112 belt. De ambulance is er binnen 4 minuten. Nadat ze mij behandeld hebben met shocks kom ik weer bij. Net voordat ze mij in de ambulance willen brengen, krijg ik weer een hartstilstand. Onderweg naar het ziekenhuis (we wonen in Lelystad) nog een hartstilstand.

In het ziekenhuis hebben ze me gelijk gecatheteriseerd, schone aderen. Een echo van het hart. Het hart doet zowat niets meer. Dan een CT scan want mijn linker mondhoek hangt een beetje naar beneden, en men vermoed dat ik een hersenbloeding heb gehad. Maar ook dat is niet het geval. De dag erna heb ik een MRI scan gehad. Alles is goed. Na twee dagen op de hartbewaking weer een echo. Het hart is zo goed als hersteld. Ik mag naar de afdeling telemetrie tot er een icd geplaatst wordt.

Wonderlijk hoor, niets te vinden maar toch stopt het hart er mee. Op 2 januari 2008 is er een icd geïmplanteerd. En op 3 januari 2008 was ik weer thuis.
Er loopt nu nog een onderzoek naar het Lange Q-T syndroom. Maar inmiddels zijn twee genen onderzocht, maar niets gevonden.

Op het moment dat ik dit schrijf zijn we een jaar verder, het is nu 2 januari 2009.
Lichamelijk ben ik hersteld. Ik heb nog last van mijn korte termijn geheugen. Verder loop ik bij de psycholoog. Ik kon het allemaal niet zo goed plaatsen. Ik was 44 jaar en nooit ziek geweest. De enige keren dat ik met een arts in aanraking was gekomen was met de bevalling van de kinderen.