Langs het randje!

Mijn naam is Peter en ben 59 jaar oud, in het bezit van een kunst-aorta hartklep.

Het begon allemaal in 1984, 34 jaar oud vader van twee kinderen en al jaren onder controle vanwege een “ruisje aan het hart”. Volgens de cardioloog werd het ruisje een ruis en moest er wat aangedaan worden. Ik knikte en mompelde wat moet dat moet, thuis aangekomen vertelde ik het aan mijn eega. Dat lukte echt niet zonder in huilen uit te barsten, maar kom ik ben een vent en vermande me dus.

De operatie gebeurde in het Dijkzicht-ziekenhuis te Rotterdam, ging allemaal goed hoor. Na de revalidatie en het weer opbouwen van mijn werkzaamheden, was ik na 9 maanden beter dan ooit.

Precies 22 jaar later, kreeg ik van de cardioloog te horen dat de klep te klein is geworden hij lekte op de hechtingen, dus vervangen was zijn advies.

Januari 2007 kreeg ik in het OLVG in Amsterdam weer een nieuwe hartklep, nu een met twee deurtjes. Het ging volgens ingewijde mis, ik had na de operatie een reanimatie nodig, er zou luchtbellen in het bloed zitten. Maar ben toch weer opgeknapt en mocht naar mijn eigen ziekenhuis overgebracht worden. Daar hoorde ik direct al dat mijn hartritme niet hoger ging dan 60 slagen/minuut.

Na een week toch naar huis, elke week terug voor controle, na drie weken had de medische staf een oplossing, we geven je een pacemaker. Die kreeg ik 13 maart 2007, dat werkte echt goed ik ging weer als een speer. Begin april controle alles was goed, kon aan de revalidatie beginnen.

16 april 2007 eerste revalidatiedag fietsen, ging goed. ’s Middags even naar de collega’s, ze wilden even advies, ik met de auto er na toe, kijk daar rond en probeer het probleem te ontdekken. Word ik opeens wakker en kijk in het gezicht van een collega. Is mijn hart daar op hol geslagen 160 slagen/minuut ( volgens de pacemaker) gelukkig is het hart weer uit zichzelf weer rustig geworden.

Maar ik mocht van de EHBO-er niet met de auto terug, hij belde een ambulance en ik werd naar de afdeling cardiologie gebracht, na drie weken hebben ze de pacemaker om laten ruilen voor een ICD in het AMC Amsterdam. 5 mei 2007 “mijn Bevrijdingsdag” overal hingen de vlaggen uit. Ik werd door mijn eega opgehaald en het was heerlijk weer thuis te zijn. Weer revalideren en het leed was geleden.

Langzaam weer mijn werkzaamheden opgestart, tot ongeveer 75%. 8 december 2007 kwam voor het eerst mijn ICD in, gewoon aan tafel tijdens het lezen van een boekje, de maandag daarna de ICD uitlaten lezen en ja hoor weer 160 slagen/minuut maar nu geregeld door de ICD. Hij deed het goed, maar twee maanden geen autorijden.

Het jaar 2007 uit door naar 2008, begin ik mij in februari ziek te voelen. Naar de huisarts die denkt aan maagzuur, een week later naar de plaatsvervanger die denkt hetzelfde maar laat toch mijn bloed onderzoeken, conclusie een infectie, ik vroeg nog of ik geen antibiotica moet hebben, niet nodig het is een virus. Week later weer naar mijn huisarts stuurt mij door naar een internist, hij stelt een virusinfectie aan de luchtwegen en om een lang verhaal kort te maken. op 11 maart 2008 ben ik helemaal doodziek wakker geworden en mijn vrouw roept in paniek de huisarts, die komt direct en belt direct het ziekenhuis en een ambulance. Met gillende sirene komt die aanzetten en brengt mij zonder sirene naar het ziekenhuis, direct naar de afdeling cardiologie. De echo werd aangesloten en de doktoren schrokken zich een hoedje, de nieuwe klep hing nog maar aan een paar hechtingen. Met spoed werd het OLVG gebeld en ik werd met spoed daar naar toe vervoerd.

Daar aangekomen, weer aan de Echo, oei een bacteriële infectie (endo carditis) werd er gezegd dat is kritiek snel operen en 6 weken antibiotica. Nou de familie en ik schrokken zich rot, de voorbereidingen voor de operatie werden direct in gang gezet. Om 16 Een hele trotse grootvader.