Leven met oplossen van Hartritmestoornissen

Introductie:

Ik ben Bert, 55 jaar, vader van een zoon van 12, sinds 2004 gescheiden van zijn moeder, en heb een fijne relatie met een nieuwe vriendin. Sinds een jaar of zeven heb ik last van hartritmestoornissen, ofwel boezemfibrillatie, een niet levensbedreigende variant van een ritmestoornis. Maar daarom zeker niet minder vervelend. Als de stoornis echt heftig is kom ik de trap niet op, ben ik volledig buiten adem bij de minste beweging. Soms is het minder ernstig, dan slaat mijn hart af en toe over, of soms wat vaker achter elkaar, maar het ritme herstelt zich dan “vanzelf”.

Ik denk ervan overtuigd te zijn dat het ontstaan van de klacht te maken heeft met mijn echtscheiding, met alle emotionele balast die een dergelijk besluit met zich mee zeult. Hartepijn, schuldgevoel, onrechtvaardigheid, het zijn bij mij in mijn lichaam allemaal emoties die mijn stresshormonen op stang jagen en de stoornis doen ontstaan.

Ik heb er lang over gedaan om te accepteren dat ik de klacht had en er iets aan moest doen. Ik ben diverse keren door verschillende cardiologen toegesproken dat ik aan de medicijnen moest of anders een keer met een hersenbloeding zou eindigen. Mijn bloeddruk was ook te hoog en die heeft een onmiskenbare relatie met het ontstaan van een ritme stoornis.

Ik ben diverse malen opgenomen in een ziekenhuis, op vakantie in Haarlem en Doetinchem, maar meestal gewoon in Eindhoven en geloof me of niet, meestal in het weekend, op vrijdagavond of de vroege zaterdagmorgen, nadat ik mijn zoontje bij zijn moeder had gebracht en kennelijk “mocht ontspannen”. De klacht treedt bij mij veelal op na een inspanning en juist niet tijdens. En geestelijk of emotionele stress is voor mij riskanter dan lichamelijke stress. Een drietal keren was het toedienen van een infuus-medicijn (Tambocor) niet afdoende en moest er een cardioversie worden verricht.

Medicatie:

Sinds een paar jaar gebruik ik dagelijks medicijnen. Sindsdien ben ik niet meer opgenomen geweest in een ziekenhuis en dat geeft een geruststellend gevoel. Ik slik Co-approvel voor mijn bloeddruk en Tambocor 200mg per dag. Deze Tambocor pillen zijn time-release pillen die over de gehele dag een dosering afgeven. Eerst slikte ik 4 keer per dag 50 mg Flecainide-acetaat (ook Tambocor), maar dat was een heel gedoe. Op dit moment heb ik de Tambocor afgebouwd naar 150mg per dag en slik ik af en toe een 50mg apart bij als ik ergens last van heb of denk te krijgen. Je bent daar na verloop van tijd heel kundig in en begint je lijf behoorlijk te kennen. In feite merk ik bij het opstaan al hoe de dag zal worden, probleemloos of met een stoornis en wat “bijslikken”. Wat voor mij op dit moment heel geruststellend werkt is te weten dat als ik een pilletje neem de klacht altijd weer vanzelf over gaat, soms in een kwartiertje, soms binnen zes uur, maar niet meer naar het ziekenhuis! Dus gewoon ook naar plekken waar geen ziekenhuis is, want daar hield ik op een gegeven moment rekening mee bij het plannen van vakanties of andere aktiviteiten. Dat geeft heel veel rust.

Manipulatie:

Wat ik heb ontdekt is dat ik de stoornis soms bijna “kan sturen”. Ik kan hem bijna oproepen als het ware. Ook om er van af te komen is mijns inziens beheersbaar. De manier van ademhalen, het vermijden van alcohol, het op een bepaalde manier gaan zitten, het hoofd tussen de knieeen, alles is van invloed. Waar ik zelf toevallig achter kwam en waar ik nu heilig van ben overtuigd is dat mijn spierspanning van invloed is. Met name stijfheid en lenigheid zijn essentieel tegen de stoornis. Een goede nekmassage doet echt wonderen, met name bij de aanhechting van de nekspieren op de schedel. Of wat lager aan de buitenkanten, het veroorzaakt “scheuten” tot bovenin mijn hoofd, een gevoel dat ik ken van het moment dat de hartslag weer terugspringt naar een normaal ritme. Een moment dat ik altijd als een gelukzalig moment ervaar. Ook het strekken van de benen en buigoefeningen in de rug zijn weldoeners. Soms heb ik het idee dat alles vast zit, een lage rugpijn voel en daar dan niks mee doe en dat het lichaam dan zegt “wie niet luisteren wil moet maar voelen”…. Massage en het strekken van je spieren, probeer het en laat me iets weten. Herkent iemand dit? Groet Bert