Leven na een hartstilstand

September 2005, ik zou op 19 September 50 jaar worden, en omdat ik al zo’n 18 jaar op Mallorca woon, besloot ik mijn verjaardag in Nederland te gaan vieren met mijn zus en de kinderen en mijn moeder. Allemaal goed gegaan, goed vakantie gehad, we hadden een huisje gehuurd aan de Dishoek, lekker fietsen en wandelen aan zee.

Maar toen kwam het afscheid weer, en terug naar Mallorca. Ik moest s’maandags weer aan het werk. Ik werk in een autoverhuur, best wel stressig. We werken ook in het weekend en hebben 1 dag per week rust, mijn rustdag is op maandag. Vrijdags zeg ik tegen mijn collegas, tot morgen. Het was zaterdagmorgen 8 october. Net na het ontbijt. Ik ging naar buiten om mijn fiets te pakken, maar ik vond het een beetje fris en ben weer naar binnen gegaan om een vestje te pakken. Toen kreeg ik opeens drang om naar het toilet te gaan, en toen ik op het toilet zat kreeg ik opeens een drukkend gevoel op mijn borst, het was alsof ze een lasso om me heen sloegen en aantrokken. Ik ben naar buiten gelopen, om te kijken of ik mijn man zag, die was net even de hond uitlaten. Die kwam gelukkig net terug. Ik zeg tegen hem breng me naar de ehbo post, want er is iets niet in orde. Mijn man zag zal wat er aan de hand was. Dus meteen in de auto, de ehbo is op 10 minuten autorijden. Bij de ehbo aangekomen, ik kon bijna niet meer op mijn benen staan en heel moeilijk ademhalen. Ik werd meteen op een brancaard gelegd, en toen niets meer, ik werd weer wakker op de intensive care van Son Dureta in Palma de Mallorca. Mijn man mocht later bij me komen en zei dat ik een hartinfarct had gehad en later een hartstilstand, dat ze me schokken hebben gegeven en dat ik de 3de keer weer terug ben gekomen. Was wel even schrikken voor hem. Dezelfde week werd ik nog gecateterd, bleek dat ik een spastische samentrekking van de hartader had. Maar door de cateter is de ader weer opengebleven. Er hoefde verder niets gedaan te worden. Heb medicijnen gekregen, uni-masdil, plavix en cardyl, 3 tabletten per dag. 14 dagen in het ziekenhuis en weer naar huis, en dan……?

Als revalidatie kreeg ik 1 uur wandelen per dag. Dat was niet zo moeilijk. Maar geestelijk was ik een grote puinhoop.

Ik durfde niet meer alleen te zijn, en als het weer gebeurd??? Ik had zoveel geluk gehad dat iedereen op dat moment was waar hij moest zijn. Anders……….. Ik moest daar overheen komen. Kreeg tabletten om te slapen, want s’avonds kwamen die angstgevoelens. Mijn moeder in Nederland is al ver de tachtig dus die heb ik niet lastig gevallen met wat mij overkomen is, met mijn zus heb ik telefonisch kontakt gehad vanuit het ziekenhuis, ik was heel geemotioneerd, hoewel ik mijn man hier aan mijn zij had, mis je toch iemand van je eigen familie op zo’n moment.

Wordt vervolgd……