Lifelines

Zomer 2010: ‘Nee, ik doe niet mee aan Lifelines. Stel dat er iets uitkomt, ik ben 24, heb het goed en dan zal je hele leven veranderen.’ Die overtuiging heb ik een aantal maanden volgehouden, toch besloten mee te doen. Na de onderzoeksuitslag te hebben gekregen, zat er gelijk een verwijzung voor de huisarts bij. Hartfilmpje ter controle. Voorjaar 2011 begint alles te rollen. Voor de zekerheid naar de cardioloog, aantal onderzoeken en jawel: hartritmestoornis. Verder onderzoek: uitkomst gedilateerde cardiomyopathie. MRI: geen uitkomst > lichtpuntje! Zomer 2011, toch vervolgonderzoek. Einddiagnose toch CM en hartritmestoornissen. De betablokkers zijn op dat moment al gewijzigd vanwege de vele bijwerkingen. Nu zomer 2012 wordt er nog steeds gezocht naar de juiste behandeling. Gebruik nu een aantal maanden Verapamil en voel me alweer een stuk beter, maar de hartritmestoornissen nemen weer toe, de bloeddruk en hartslag iets te hoog. Toch nog maar een half jaar aanzien is het devies, voor. de zekerheid een holter.

De impact die dit alles heeft, komt pas nu aardig binnen. Het nadenken over of je werk wel verstandig is om te blijven doen, het vermoeid zijn op vervelende momenten, de doktersbezoeken, maar vooral het kwijt zijn van het vertrouwen in je lichaam begin ik meer te beseffen. Al met al kan ik zeggen dat ik desondanks een prima leven heb, maar de onzekerheid maakt het soms minder plezierig. Eén ding heb ik wel geleerd: genieten! Dat raad ik allen hier aan.

De voortgang zal ik zo nu en dan eens posten. En het doet me goed om de verhalen te lezen. Ik ben van het kaliber: niet klagen, maar dragen. Maar dan is he fijn om te lezen dat je er ook gewoon aan toe mag geven met momenten. Het is immers niet niks. Geniet allen van de zomer! Wordt vervolgd…