Lotgenoot

Ik ben sinds een week jullie lotgenoot op deze site, en heb tot nu toe 2 hartverhalen ingezonden.

De reacties hierop zijn hartverwarmend en geven blijk van herkenning, er zijn er meer met dezelfde twijfels, angsten en vragen, zoals ik die heb.

Veel reacties zijn bemoedigend, maar er zijn ook mensen die reageren met: “Niet te veel van aantrekken, niet de hele dag aan denken, doorgaan met je leven”.

Ik wou dat het waar was, dat het zo makkelijk ging, dan had ik hier op deze site niks te zoeken.

Het is echt niet zo dat ik gebukt ga onder zware depressies, of dat mijn angsten mijn hele leven beïnvloeden, maar mijn problemen ontkennen doe ik ook niet.

Ik probeer een zo normaal mogelijk leven te leiden, maar zo gauw ik ook maar eventjes over de streep ga met mijn bezigheden, word ik telkens weer op wrede wijze eraan herinnerd, dat ik een probleem heb met mijn hart.

Waarom zwerven wij dan anders allemaal dagelijks op deze site rond, om erkenning te vinden, en herkenning, te weten dat we niet de enige zijn met hartproblemen, te ervaren dat anderen dezelfde gevoelens en angsten ondervinden als wijzelf.

De steun en het begrip die wij verwachten van de mensen om ons heen, blijft te vaak achterwege, dus zoeken we hier elkaar steeds weer op, omdat we hier niks hoeven uit te leggen, we begrijpen elkaar.

Laten we wel zijn, stonden wij er zelf bij stil hoeveel angst, pijn en wanhoop er leeft onder mensen met een levensbedreigende aandoening, voordat we zelf aan de beurt waren ?

Ik niet, dat geef ik eerlijk toe, maar sinds ik zelf een hartprobleem heb, ziet mijn wereld er toch ineens heel anders uit.

Dat valt niet te ontkennen, ik word er dagelijks mee geconfronteerd, in alles wat ik doe, net doen of er niets aan de hand is, is irreëel.

Ontkenning van je angst, je onzekerheid en je twijfels, is struisvogelpolitiek, je kop in het zand steken, wat ik niet zie is er niet !

Ik ben eerder geneigd om te veronderstellen, dat de mensen die mij adviseren, er niet te veel aan te denken, nog veel banger zijn dan ik.

Het niet willen erkennen, dat je lichamelijke problemen je hele leven beïnvloeden, is een persoonlijke keuze, ik kies ervoor hier openlijk voor mijn angsten en twijfels uit te willen komen.

Omdat ze deel uitmaken van mijn leven, onmiskenbaar, naast de fijne en mooie gevoelens, die ik gelukkig ook nog steeds ervaar.